«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Θάλασσα βαθιά...:|

Περπατώ χωρίς να ξέρω που πηγαίνω..
Φτάνω κάπου και κανέναν δε βλέπω..
Ένα γαλάζιο απλώνεται μπροστά μου,
κι εγώ συνεχίζω να περπατώ..
Νιώθω κάτι να με παγώνει!
Αλλά εγώ συνεχίζω να περπατώ..
Τα λόγια χάνονται και μένω μόνη,
μπροστά σ' αυτή τη θάλασσα που δεν ξέρω ότι με σκοτώνει..
Περπατώ συνέχεια!
Το νερό φτάνει στο λαιμό..
Δεν καταλαβαίνω τίποτα...
Το μόνο που νιώθω είναι ότι πνίγομαι...
Βουλιάζω σιγά σιγά στη θάλασσα!
Ψάχνω απεγνωσμένα ένα χέρι να με τραβήξει στη στεριά..
Δεν υπάρχει κανένα!
Ζητάω βοήθεια...
Αλλά δεν έρχεται ποτέ!
Πνίγομαι...Δεν πατάω πια...
Κι όμως, μία δύναμη!
Ναι!!!
Μία δύναμη με σπρώχνει προς τα έξω!
Κάποιος ψιθυρίζει πως τα πράγματα θα γίνουν πιο εύκολα!
Κι εγώ αρχίζω να κολυμπώ...
Κολυμπώ, περνώ μέσα από κύματα μεγάλα...
Τώρα πατάω, πατάω στ' αλήθεια!
Απομακρύνομαι...
Βλέπω τη θάλασσα από μακριά τώρα!
Είναι βαθιά, αλλά εγώ είμαι μακριά της!
Δε θα ξαναβουλιάξω..
Όχι! Δε θα ξαναβουλιάξω!




Καλό βράδυ!
Giwta Ar...:*





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου