«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Στο άγνωστο*


Πέτυχα τυχαία στις ειδήσεις να μιλούν για μία παράσταση που "αναστήθηκε" μετά από πολλά χρόνια! Αναφέρομαι στην παράσταση "Η γειτονιά των αγγέλων" που αναβιώνει μετά από πολλά χρόνια στο θέατρο Κοτοπούλη του Εθνικού Θεάτρου με πρωταγωνιστές το Νίκο Ψαρρά, τη Μαρίνα Ασλάνογλου, τον Ταξιάρχη Χάνο και άλλους αξιόλογους ηθοποιούς. Δεν ξέρω κατά πόσο το θέμα της παράστασης είναι καλό ή κατά πόσο έχει βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν προτείνω σε κανένα που μένει στην Αθήνα να πάει να τη δει, από τη στιγμή  που εγώ η ίδια δεν την έχω παρακολουθήσει.
Απλά με απασχολεί το μέλλον μου, είμαι ανήσυχη γι' αυτό και η παραπάνω είδηση μου έφερε πάλι τα ίδια στο μυαλό.
Το συγκεκριμένο κείμενο πάει ως απάντηση σε μια καλή φίλη που πριν λίγες μέρες μου είπε κάτι, αλλά προτίμησα να μην απαντήσω εκείνη τη στιγμή. Αντιθέτως, έκατσα και σκέφτηκα!
Έχω αποφασίσει τι θέλω να κάνω, τι θέλω να γίνω, ποιο επάγγελμα θέλω να ακολουθήσω. Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να έχεις ένα ισχυρό πτυχίο, όπως Νομικής, Ψυχολογίας, Οικονομικών, και έπειτα να κάνεις -ίσως- αυτό που πραγματικά θέλεις. Στις μέρες μας, τι σημασία έχει πραγματικά να έχεις ένα τέτοιο πτυχίο; Πόσοι δικηγόροι αλήθεια δεν είναι άνεργοι; Πλέον τα παιδιά βλέπουν ότι σπουδάζοντας Παιδαγωγικά ή Φιλολογία δε θα βρουν στο μέλλον εύκολα εργασία. Τελικά στρέφονται σε επαγγέλματα όπως είναι αυτά του ψυχολόγου, του οικονομολόγου ή ακόμη και του δικηγόρου. Δεν αναφέρομαι σαφώς σ' αυτούς που πραγματικά το θέλουν. Αλλά φέτος ακούω τόσους συμμαθητές και φίλους μου να θέλουν να περάσουν Ψυχολογία. Εντάξει, πολλοί το θέλουν. Αλλά ποιος εγγυάται τη σύντομη επαγγελματική τους αποκατάσταση; Φυσικά και δεν πρόκειται για δημόσιο που μόνο με διαγωνισμούς ΑΣΕΠ μπαίνεις. Οπότε λες "θα βρω πιο εύκολα". Συμφωνώ!
Επίσης συμφωνώ στο ότι το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω είναι τελείως φλου. Ναι, από την Πέμπτη Δημοτικού ήθελα να το κάνω αυτό. Οι γονείς μου στην αρχή μου είπαν "θα σου περάσει". Το αποδέχτηκα, αλλά πάντα κάτι με έτρωγε. Το σκεφτόμουν συχνά. Είδα ότι με τον πέρασμα των χρόνων δε μου περνούσε. Πέρυσι έλεγα "ίσως Φιλολογία, ίσως Οικονομικά, ίσως, ίσως, ίσως..". Με είχε ρωτήσει κάποιος τι πραγματικά θέλω να γίνω και του απάντησα. Ένας από τους δικούς μου ανθρώπους μου είπε ότι θα φάω τα μούτρα μου, αργότερα βέβαια μου εξήγησε ότι δεν το εννοούσε έτσι όπως το εξέλαβα.
Είναι δύσκολη για 'μένα η απόφαση που παίρνω. Δεν ξύπνησα μία ωραία πρωία και είπα "να τι θα κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου". Απλά θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους  να μου πουν "Ναι, κάν' το" όπως θα μου το έλεγαν αν αποφάσιζα να σπουδάσω λ.χ. Ψυχολογία. Τα "αλλά" δε με ενδιαφέρουν. Τα ξέρω καλύτερα απ' όλους. Απλά πιστεύω ότι "τρικλοποδιά" βάζεις στον εαυτό σου όταν σπουδάζεις κάτι που δε σ' αρέσει πραγματικά. Πιθανότατα βέβαια να αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι γι' αυτό στη διάρκεια των σπουδών σου. Με ξέρω αρκετά καλά για να μπορώ να αντιληφθώ κάποια πράγματα. Αν σπουδάσω κάτι διαφορετικό, αυτό που πραγματικά θέλω δε θα το κάνω έπειτα. Ούτε με μεταπτυχιακά, ούτε με τίποτα. Αυτό δε "μαθαίνεται" έτσι. Είναι σα να μου δίνεται μία ευκαιρία τώρα και να λέω "θα τη βάλω στην ντουλάπα και θα τη χρησιμοποιήσω μετά από τέσσερα χρόνια". Οι ευκαιρίες δεν είναι αθάνατες. Αν σου δοθούν τώρα και δεν τις χρησιμοποιήσεις, δε θα σε περιμένουν.
Και για το μέλλον μου είμαι πρωτόγνωρα αισιόδοξη. Διάβασα πρόσφατα τη φράση "ακολούθα τα όνειρά σου, αυτά ξέρουν το δρόμο" και αποφάσισα να την κάνω motto μου.
Και τέλος πάντων, ποιος είπε ότι θα επιτύχω σ' αυτό που θέλω να κάνω; Μπορεί να μην έχω ταλέντο, μπορεί να μη μου ανοιχτούν πόρτες, μπορεί να μετανιώσω για την επιλογή μου και στην τελική να μην το κυνηγήσω. Καλύτερα να το κάνω τώρα κι ας το μετανιώσω αργότερα, παρά να μείνω με απωθημένα. Ποιος λέει ότι το μέλλον μας καθορίζεται από το τι θα σπουδάσουμε; Τόσοι και τόσοι παράτησαν τις σπουδές τους για να κάνουν αυτό που ήθελαν.
Και δεν το κρύβω πως αν έμενα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, θα σπούδαζα κάτι άλλο πρώτα και μετά... Αλλά μένω Κρήτη και είναι δύσκολα τα πράγματα.
Αυτό είναι το Plan A.  Αν δεν το πετύχω δεν πειράζει. Εντάξει, θα μου πεις "τέσσερα χρόνια σπουδές μάταια". Εδώ δε θα συμφωνήσω. Ακόμη κι αν δεν ασχοληθείς μ' αυτό που σπούδασες σίγουρα κάτι σου μένει για τη μετέπειτα ζωή σου.
Πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε όχι μόνο Plan A, αλλά και Plan B, Plan C, Plan D και πάει λέγοντας.
Αν στεκόμασταν σε μία αποτυχία, αλίμονο μας! Δε θα υπήρχε λόγος να ζούμε!



Καλό βράδυ.. 
Giwta Ar.. :**

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

And the Oscar goes to...




Αχααα... Βραβεύτηκα! Και αυτή τη φορά επισήμως! (ξέρετε, κόκκινα χαλιά, σκηνή, μικρόφωνο..τέτοια!)
Το βραβείο λοιπόν λέγεται "Starz Blog Awards" και απ' ό,τι κατάλαβα το λαμβάνουν μόνο διασημότητες..
Επομένως ποιος άλλος θα μπορούσε να βραβευτεί εκτός από 'μένα; Εγώ που με βλέπει ο φακός και λιώνει; Που οι paparazzi δε μ' αφήνουν ούτε το σουβλάκι μου να φάω ήσυχα ήσυχα;
Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορώ...
Πάμε στους κανόνες....

1. Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο.

Ποιος να μου το χάρισε;;;  Μα η Pink Angel ( http://pink-angel-911.blogspot.gr/) φυσικά! Ποιος άλλος;;
Να πω ένα ΜΕΓΑΛΟ "ευχαριστώ"! Σ' ευχαριστώ!! ♥♥♥
Δε γράφω άλλα γιατί είναι τόσο συγκινητική η στιγμή που θα με πάρουν τα ζουμιά..(έτσι δε γίνεται με όλους τους οσκαρούχους;;;)

2. Απαντάς στις παρακάτω ερωτήσεις (θα τις δείτε πιο κάτω, δεν τις γράφω τώρα.)

3. Δίνεις με τη σειρά σου το βραβείο σε 7 bloggers.



Ας ξεκινήσω λοιπόν....

i) Τι σε ενέπνευσε και τι σημαίνουν για 'σένα το όνομα του blog σου και το όνομα με το οποίο υπογράφεις τα κείμενά σου;

Το όνομα του blog για να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι σημαίνει για 'μενα.. Απλά όταν το έφτιαχνα έπρεπε να το ονομάσω κάπως.. Βέβαια το υποσυνείδητό μου θα με οδήγησε προς τα εκεί. Οπότε φαντάζομαι ότι η λέξη "Εδέμ" συμβολίζει την ηρεμία, την γαλήνη που χρειάζομαι κάποιες στιγμές και γι' αυτό καταφεύγω εδώ! Για να ξεσπάω και να ηρεμώ γράφοντας. Είναι πολλές οι φορές που γράφω κάτι, αλλά δεν το δημοσιεύω γιατί σκέφτομαι πως όλα αυτά που με απασχολούν δεν ενδιαφέρουν τους άλλους. Η ανάγκη μου πάντως είναι να γράφω. Είτε εδώ, είτε στο ημερολόγιο μου (ναι, είμαι 17 χρόνων και γράφω ακόμα ημερολόγιο. Αυτά δεν έχουν ηλικία.) Προφορικά συχνά δεν εκφράζομαι όπως θέλω οπότε.. Καλύτερα μολύβι και χαρτί. Βέβαια ξέφυγα απ' το θέμα. Συνεχίζω...{η ανάλυση θα γίνει όπως ακριβώς γίνεται και στη Λογοτεχνία...χδ}
Η κτητική αντωνυμία "μου" δηλώνει πως αυτό το ιστολόγιο, αυτή η Εδέμ είναι δική μου, οπότε κάποιος που δε μ' έχει διαβάσει, μπορεί να καταλάβει πως ότι περιέχει αυτό το blog αφορά εμένα.
Τέλος, η λέξη "μικρή".. δεν έχω ανάλυση γι' αυτό.. Απ' το να είναι μεγάλος ο Παράδεισός μου, καλύτερα μικρός ώστε να χωράει μόνο εμένα και τους φίλους μου.

Πάμε τώρα στο όνομα με το οποίο υπογράφω... Καλά, δε θέλει και πολύ μυαλό! Giwta το μικρό μου όνομα, Ar τα αρχικά του επιθέτου μου. Το μόνο που σημαίνει για 'μένα αυτό το όνομα είναι.. δε σημαίνει κάτι. Μόνο ότι οι γονείς μου δε βρήκαν άλλο όνομα και επέλεξαν το Πα...ιώτα... Ποπο ανατρίχιασα!

ii) Αν δεν ήσουν άνθρωπος τι θα ήθελες να είσαι και γιατί;

Καλά, κάτι παρόμοιο προσπαθούσα να πείσω την κολλητή μου  να κάνουμε το καλοκαίρι σε μια σχετικά έρημη παραλία όση ώρα κάναμε ηλιοθεραπεία. Και καλά "Αν ήμουν κρασί θα ήμουν..., Αν ήμουν ζώο θα ήμουν..". Τελικά δεν την έπεισα {τι ξενέρωτη τσ τσ τσ (καρδουλίτσα)} και τα έλεγα μόνη μου.
Αν δεν ήμουν άνθρωπος λοιπόν, θα ήθελα να ήμουν... χμμ.. ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο, ίσως κλασικής λογοτεχνίας, για να με διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι και γιατί συνήθως τα βιβλία δεν τα κρίνεις απ' το εξώφυλλο. Αντιθέτως οι πιο πολλοί τα κρίνουν απ' το περιεχόμενο. Οπότε, επειδή δε συμβαίνει και πολύ συχνά με τους ανθρώπους, τι καλύτερο; Να με κρίνουν γι' αυτά που λέω και όχι γι΄αυτό που δείχνω.

iii)  Αν σε σταματούσαν στο δρόμο απ' το Blog Tv και σε ρωτούσαν "ποιο είναι το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων", τι θα απαντούσες; Ποιο είναι;

Χμ... Εδώ ζήτησα βοήθεια. Και την πήρα την απάντησή μου θριαμβευτικά! Λένε πως το χαρακτηριστικό μου γνώρισμα είναι ο αέρας μυστηρίου που αποπνέω..
Δεν σχολιάζω περαιτέρω..

iv) Ποιο στοιχείο βρίσκεις γοητευτικό και σε κάνει να συνεχίζεις να γράφεις;

Μ΄αρέσει πάρα πολύ να γράφω και το μόνο που με κάνει να συνεχίζω είναι το γεγονός ότι μπορώ να εκφράζομαι, είτε πιο ποιητικά (που λέει και η Χαρά) είτε με πιο πεζά και πιο αληθινά κείμενα! Απλά βρήκα μια διέξοδο μ' αυτό τον τρόπο, έτσι ώστε να ξέρουν όσα με προβληματίζουν, και δεν τα λέω σε φίλους και γονείς, κάποιοι άλλοι εκτός από 'μένα.

v) Ποια φωτογραφία θα βάζατε για τη ζωή;



Η ζωή για μένα είναι σαν μία σκηνή θεάτρου. Πότε λάμπει από τα φώτα και είναι γεμάτη ζωντάνια και δράση, και πότε είναι κενή περιμένοντας πάλι εμάς τους ανθρώπους να τη γεμίσουμε με το φυσικό μας φως. Όταν εμείς είμαστε χαρούμενοι, τότε ανάβει κι αυτή τα φώτα της!


vi) Αγαπημένη λέξη;

Χμ... δεν ξέρω.. "Αγάπη" θα έλεγα! Γιατί έχοντας αυτή, έχεις και όλα τ' άλλα ή τουλάχιστον μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα όσο σοβαρά και να είναι!!





Τώρα που απάντησα αναλυτικότατα, νομίζω, ήρθε η ώρα για τη βράβευση άλλων...
Δε βραβεύω ονομαστικά. Όποιος δει την ανάρτηση και του κάνει όρεξη, ορίστε! Μολών λαβέ!

Και θα κλείσω με ένα νέο τραγούδι της Μποφίλιου οι στίχοι του οποίου θυμίζουν παραμύθι για παιδιά! Έχω λατρέψει μουσική και στίχους. Αλλά αφού υπογράφουν Ευαγγελάτος-Σέμσης, δε θα μπορούσε να μην είναι υπέροχο τραγούδι!



Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**



Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

~.........~


Είναι μέρες σαν τη σημερινή που απλά θέλω να είμαι ένα ρομπότ, να μη νιώθω τίποτα. Να μην έχω τη δυνατότητα ούτε να κλάψω, ούτε να αισθανθώ το οτιδήποτε. Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι κάνω πραγματικά πάνω στη γη. Οι κόποι μου θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα, γι' αυτό είμαι σίγουρη, αλλά στη συνέχεια τι θα γίνει; Γιατί πάω γαμώτο συνέχεια στα τυφλά;
Και δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Ορισμένες στιγμές θέλω να είμαι μόνη μου. Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και δυστυχώς αυτή την αυστηρότητα προσπαθώ να την "επιβάλλω" και στους άλλους. Είμαι συζητήσιμη, αλλά μόνο όταν μου μιλάνε σοβαρά.
 Δεν αντέχω! Πιέζομαι από παντού! Μακάρι να ήταν μόνο τα μαθήματα. Αλλά δεν είναι.. Για 'μένα πιο σημαντική είναι η φιλία από τα μαθήματα. Αν έχω αγάπη, μπορώ να πάω παντού. Το διάβασμα δε θα μου προσφέρει αγάπη. Το συγκεκριμένο διάβασμα. Απλά δεν αντέχω. Στη ζωή μου θέλω να επικρατεί ηρεμία, πειθαρχία και σοβαρότητα με αστεία και πλάκες όταν πρέπει, αρκεί να μην είναι χυδαίες, έχω μπουχτίσει απ' αυτές. Έτσι είμαι, δεν μπορώ ούτε και θέλω ν' αλλάξω.
 Συγγνώμη για την απότομη συμπεριφορά μου. Πραγματικά, συγγνώμη. Απλά κάνω προσπάθειες για να ελέγξω τον εαυτό μου, όμως χρειάζομαι βοήθεια σ' αυτό. Μόνη μου δε θα τα καταφέρω. Δε μπορώ να νιώθω άχρηστη. Φοβάμαι να μείνω για πάντα μόνη μου. Μα γιατί απωθώ όσους ανθρώπους βρίσκονται δίπλα μου; Δεν αντέχω! Δεν αντέχω! Δεν ξέρω τι να κάνω.
 Όλοι έχουμε προβλήματα. Δεν μπορείς να πεις "τα δικά μου είναι μεγαλύτερα απ' τα δικά σου". Μπορείς να μετρήσεις τα προβλήματα; Για 'σένα το δικό μου πρόβλημα μπορεί να είναι ανόητο, για 'μένα όμως όχι. Δε μπορώ! Τα μάτια μου καίνε.
Και καταφέρνω να βγάζω τα πάντα απ' το μυαλό μου όταν διαβάζω γιατί πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη. Τα καταφέρνω!! Είμαι περήφανη γι' αυτό. Αλλά δε μπορώ την άνευ λόγου και αιτίας "επίθεση" όταν και καλά το θέμα έχει κλείσει. Εγώ είπα την τελευταία μου κουβέντα. Δε θα ξανά επιτρέψω στα μάτια μου να στάζουν δάκρυα μέσα στο λεωφορείο και να με βλέπουν όλοι οι επιβάτες. Απλά, είμαι συζητήσιμη. Αυτό θέλω να γνωρίζετε όλοι. Αρκεί να μην πρόκειται για βλακεία. Δε μ΄αρέσει να με χαρακτηρίζουν με οποιοδήποτε επίθετο. Δεν αναφέρομαι μόνο στους αρνητικούς χαρακτηρισμούς! Νιώθω άβολα όταν λένε μπροστά μου "τι καλό παιδί, ευγενικό, είναι δυναμική, θα πετύχει" και άλλα τέτοια.  Αλλά εξοργίζομαι όταν με χαρακτηρίζουν χωρίς καν να με ξέρουν. "Ίσως να νιώθεις ασφαλής έτσι". Ποιος σου έδωσε γαμώτο το δικαίωμα;
Και δεν είναι μόνο αυτό. Πιέζομαι τόσο πολύ που φέρομαι παράλογα. Είτε θα βάζω τα κλάματα, είτε θα νευριάζω. Είτε και τα δύο μαζί. Τους φίλους μου τους αγαπάω γιατί τους έχω επιλέξει και έχουμε αναπτύξει έναν ιερό (έτσι τον θεωρώ) δεσμό. Αλλά κάποιες φορές συμφωνώ απόλυτα με τη φράση    " μακριά κι αγαπημένοι".
Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να πάω στο φροντιστήριο και να δω τα κορίτσια για να νιώσω καλά και άνετα. Δεν είναι δυνατόν! Και μάλλον πλέον το πρόβλημα είναι δικό μου. Έτσι φαίνεται. Απλά δεν αντέχω κάποια πράγματα. Φοβάμαι μην ξεσπάσω πάλι ξαφνικά. Αυτό το φοβάμαι πολύ. Αλλά είναι επτά μήνες μόνο, σωστά; Μετά... δεν ξέρω καν το μετά. Και το μετά φοβάμαι. Και το όνειρο που θέλω να ακολουθήσω φοβάμαι. Και τον ίδιο μου τον εαυτό φοβάμαι. Αυτό. Ενώ προσπαθώ να έχω τον έλεγχο στη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι όλα είναι ένα μπάχαλο. Δεν μπορώ να καθαρίσω όλο αυτό το μπάχαλο μόνη μου. Όλοι οι φίλοι μου ζορίζονται αυτή την περίοδο. Αλλά αν διαβάσει αυτό το άρθρο το άτομο που μου έχει πει πως μπαίνει κάθε μέρα στο blog μου, να ξέρει πως το αγαπώ, όπως και την υπόλοιπη παρέα. Απλά αγανακτώ. Ξέσπασα. Επτά μήνες είναι μόνο. Θα χαλαρώσω. Συγγνώμη για την απότομη συμπεριφορά μου, αλλά χρειάζομαι κάποιον να με καταλαβαίνει. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Θέλω κάποιον να με καταλαβαίνει και να μη χρειάζεται να του πω τι έχω. Να με αγκαλιάζει και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Είμαι εδώ για όποιον με χρειαστεί. Αλλά δεν έχω αλλάξει από μόνη μου. Άλλοι άλλαξαν και με ανάγκασαν να αλλάξω κι εγώ. Φταίω για πολλά, αλλά όχι για όλα!



Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**