«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Santa's tale*


Μια φορά κι έναν καιρό έμεναν σε μία πόλη δύο μικρά πλασματάκια. Η Κατερίνα και η Αιμιλία. Από μικρές ήταν πάντα μαζί. Στη γειτονιά, στο σχολείο, στις γιορτές, στις χαρές, στις λύπες. Βλέπεις οι γονείς τους ήταν γείτονες και φίλοι. Πώς να μη σμίξουν τα δύο συνομήλικα κορίτσια;

Η Κατερίνα ήταν η κλασική Barbie. Από μικρή ήταν ψηλόλιγνη με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια. Οι γονείς της τη μεγάλωσαν με μπαλέτο και Γαλλικά, όπως άρμοζε σε μία μικρή κυρία της οικογενείας τους. Φυσικά δεν παρέλειψαν να της διδάξουν το savoir vivre γιατί ήθελαν όταν μεγαλώσει να είναι μία ευπρεπής και ευγενική κυρία
Στην αντίπερα όχθη ήταν η Αιμιλία. Ένα κορίτσι ακριβώς αντίθετο από τη φίλη της. Μελαχρινή με πράσινα μάτια και όχι τόσο ψηλή. Από μικρή κιόλας δεν άφηνε τους γονείς της να αποφασίζουν γι' αυτήν. Στην Πέμπτη Δημοτικού ξεκίνησε Γερμανικά που τα λάτρευε και έπειτα από δύο χρόνια ξεκίνησε box. Η επιλογή αυτή της Αιμιλία σόκαρε τους γονείς της μιας και θεωρούσαν το συγκεκριμένο άθλημα αντρικό. Ωστόσο από την Αιμιλία δεν έλειπε σίγουρα η θηλυκότητα.

Τα δύο κορίτσια λοιπόν από την Πρώτη Δημοτικού μέχρι και την Τρίτη Λυκείου ήταν στην ίδια τάξη, κάθονταν στο ίδιο θρανίο και μοιράζονταν μεταξύ τους όσα μοιράζονται δυο φίλες καλές. Μιλούσαν για τα προβλήματά τους στα μαθήματα, για τα αγόρια που σκέφτονταν και πάντα συμβούλευαν η μία την άλλη. Είχαν φτάσει στο σημείο ακόμα και η σιωπή τους να μην είναι άβολη. Αντιθέτως, την αγαπούσαν.
Από τα έξι τους χρόνια μέχρι τα 18 τους, που τέλειωσαν το σχολείο, ήταν συνέχεια μαζί. Ακόμα και όταν δεν ήταν, η παρουσία της μίας στη ζωή της άλλης ήταν αισθητή.
Τσακωμούς φυσικά και είχαν, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε φιλία. Οι γονείς της Κατερίνας την είχαν κάνει σαν ένα άβουλο ον. Ευγενικό μεν, άβουλο δε. Αυτό ήταν που εκνεύριζε πολύ την Αιμιλία η οποία ήταν ισχυρογνώμων και ήδη απ' το Δημοτικό είχε βάλει τα όρια της. Ο μεγάλος τους τσακωμός έγινε στην Τρίτη Λυκείου που έδιναν και οι δύο Πανελλήνιες και τα νεύρα ήταν τεταμένα λόγω της πίεσης. Η Αιμιλία έλεγε στην Κατερίνα να πάρει επιτέλους τη ζωή στα χέρια της, η τελευταία νευρίαζε και κατέληγαν να μαλώνουν κάθε μέρα. Ωστόσο,φρόντισαν να τα βρουν. Η Κατερίνα δηλαδή έκανε πολλές προσπάθειες γιατί η Αιμιλία ήταν αρκετά εγωίστρια και... πώς να ρίξει εύκολα η Αιμιλία τα μούτρα της; Το σίγουρο ήταν πως η μία κάλυπτε τα κενά της άλλης. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά φιλία. Αυτό που είχε γράψει η Αιμιλία σε μία χριστουγεννιάτικη κάρτα και την είχε δωρίσει στην Κατερίνα.. "sometimes friendship is like filling your own gaps.. Thank you for filling them".

Πανελλήνιες έδωσαν και πέρασαν μάλιστα εκεί που ήθελαν. Η Κατερίνα Οδοντιατρική και η Αιμιλία Γερμανική Φιλολογία. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν σε διαφορετικές πόλεις, αυτό δεν τις εμπόδισε από το να κρατήσουν επαφές. Χριστούγεννα και Πάσχα τα περνούσαν σίγουρα μαζί, ενώ δεν παρέλειπαν να κάνουν τα ταξιδάκια τους από τη μία πόλη στην άλλη. Έβλεπαν το Λευκό Πύργο, έβλεπαν και την Ακρόπολη.
Μέχρι που αποφάσισαν να κάνουν τα μεταπτυχιακά τους, η Κατερίνα στην Αμερική και η Αιμιλία στη Γερμανία. Υποσχέθηκαν πως θα κρατήσουν επαφές παρόλο που δε θα βλέπονται πια τόσο συχνά. Και στην αρχή έτσι ήταν. Επικοινωνούσαν μέσω γραμμάτων ή e-mail. Ο καιρός όμως περνούσε. Η Κατερίνα τέλειωσε το μεταπτυχιακό της και επέστρεψε στην Ελλάδα. Η Αιμιλία αποφάσισε να μείνει στη Γερμανία και να εργαστεί εκεί.
Έτσι σταδιακά άρχισαν να χάνονται οι επαφές τους. Που και που έστελναν ένα e-mail και κάποιες φωτογραφίες τους οι οποίες με το πέρασμα των χρόνων αραίωσαν ώσπου κόπηκαν τελείως. Έγινε σαν κάτι απόλυτα φυσικό και δε φάνηκε σε καμία απ' τις δύο παράξενο παρόλο που θλίβονταν επειδή χάθηκαν.

Ήταν πλέον και οι δύο 33 ετών. Η Αιμιλία είχε να έρθει στην Ελλάδα εννιά χρόνια, όσα περίπου είχε να μιλήσει και με την κολλητή της. Στο μεταξύ, η Κατερίνα παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά, δούλευε και γενικά ζούσε ευτυχισμένη στην Ελλάδα.
Τα ίχνη της Αιμιλίας είχαν χαθεί μετά το θάνατο των γονιών της και παρόλο που η Κατερίνα ανησυχούσε πολύ, δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

Και ήρθαν τα Χριστούγεννα που τα παιδιά της Κατερίνας πήγαιναν Πρώτη Δημοτικού και επιθυμούσαν διακαώς να γράψουν γράμμα στο Άι-Βασίλη. Έτσι, πήγαν οικογενειακώς στο εμπορικό κέντρο που είχε στηθεί ένα ταχυδρομικό κουτί μέσα στο οποίο οι άνθρωποι έριχναν τα γράμματά τους για τον Άγιο.
"Έλα να γράψουμε κι εμείς ένα γράμμα" της έλεγε ο άντρας της.
"Νίκο, μη λες βλακείες. Για τα παιδιά ήρθαμε" απαντούσε εκείνη.
"Έχεις να χάσεις κάτι αν γράψεις μια επιθυμία σου;" επέμενε εκείνος.
"Δεν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Γιατί να γράψω γράμμα σε έναν Άγιο που δεν υπάρχει;"
Μέχρι που τελικά η Κατερίνα πείστηκε, πήρε χαρτί και στυλό και άρχισε να γράφει.

" Άγιε Βασίλη,

έχω αποκτήσει όλα όσα ήθελα στη ζωή μου και είμαι ευτυχισμένη. Ένα μόνο μου λείπει.. η Αιμιλία.
Εντάξει, μην κοροιδευόμαστε, δεν πιστεύω σε 'σένα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αν θέλεις να ξαναπιστέψω, φέρε πίσω την Αιμιλία υγιή και χαρούμενη. Μόνο αυτό ζητάω.

                                                                    Κατερίνα, η ορθοδοντικός με τα δίδυμα. "

Οι μήνες του νέου έτους περνούσαν και έφταναν πάλι τα Χριστούγεννα. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, τίποτα δεν είχε αλλάξει, ώσπου μια μέρα χτυπάει η πόρτα του ιατρείου της Κατερίνας και μπαίνει η Αιμιλία, η οποία ήρθε στην Ελλάδα για να μείνει. Μπορεί να ήταν μόνη, κουρασμένη και πονεμένη, αλλά τουλάχιστον ήταν υγιής. Και στο σπίτι της Κατερίνας έγινε τρικούβερτο γλέντι. Τα χαμόγελα δεν έλεγαν να σβήσουν.

Ένα βράδυ, όταν η Κατερίνα έμεινε μόνη με τον άντρα της, του λέει: "Νίκο, να στείλουμε και φέτος γράμμα στον Άγιο!"



 Μπορεί να μην είναι και τόσο ρεαλιστικό το παραμύθι (εντάξει, ο Άγιος Βασίλης δε φέρνει ανθρώπους στην πόρτα μας έτσι, απλά), ωστόσο αξίζει να πιστεύουμε σ' αυτόν ανεξαρτήτως ηλικίας.

Δεν ήθελα η τελευταία μου ανάρτηση για το 2014 να είναι αυτή η προηγούμενη με τα πολλά νεύρα. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτό το παραμύθι, το οποίο δεν είναι και τόσο καλό -αλλά τουλάχιστον το προσπάθησα- για να βοηθήσω τον εαυτό μου που τον ταλαιπωρώ με τα ψυχολογικά και υπαρξιακά μου αυτές τις μέρες, μα και για να σας αφήσω μία πιο γλυκιά γεύση από 'μένα για το 2014.
Ελπίζω να το απολαύσατε.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου, έστω και μέσω υπολογιστή.
Και για να μην είμαι αχάριστη (όταν έχουμε νεύρα και είμαστε στενοχωρημένοι τα βλέπουμε όλα μαύρα), το 2014 δεν ήταν μόνο σκατά. Μου έφερε και ωραία "πράγματα", κάποια από τα οποία μπορεί τώρα να πονάνε, μα τουλάχιστον μου τα έφερε. Προπάντων έχω την υγεία μου εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. 
Αλλά και το ότι το blog μου έγινε πιο δημοφιλές αυτό το έτος και μου δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσω με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, είναι ένα από τα "ωραία" πράγματα.
Καλή χρονιά σε όλους!!!


Giwta Ar..:**

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Ραντεβού του χρόνου!..*


Τις τελευταίες δύο βδομάδες τα νεύρα μου είναι στην τσίτα. Όλο κάτι συμβαίνει και όλο εκνευρισμένη είμαι. Νευριάζω εύκολα, αλλά όταν τρέμω από τα νεύρα μου, πρέπει να καλύπτεται ο άμαχος πληθυσμός γιατί κάτι θα του έρθει κατάμουτρα είτε φταίει είτε όχι. Και είναι κρίμα γιατί γιορτές έχουμε.Πρέπει όλοι να είμαστε ευδιάθετοι και να φροντίζουμε για την καλή ψυχολογική κατάσταση τόσο τη δική μας, όσο και των συνανθρώπων μας.


  • Πριν δύο εβδομάδες είχα κανονίσει για ποτό στο κέντρο. Ήταν λοιπόν γύρω στις 11 κι εγώ περίμενα μόνη στη στάση το λεωφορείο. Δεν υπήρχε κανένας άλλος άνθρωπος. Μετά από κάνα τεταρτάκι αχνοφαίνεται το λεωφορείο. Επειδή το περίμενα πως δε θα μ' έβλεπε, σήκωσα επίτηδες το χέρι μου. Αλλά ο οδηγός με προσπέρασε. Έτσι απλά. Φάνηκε πως το κατάλαβε ότι ήθελα να μπω, αλλά ούτε καν μπήκε στον κόπο να σταματήσει έστω λίγο πιο κάτω για να μπω. Και αναγκαστικά μετά περίμενα άλλα 20-25 λεπτά μέσ' στο κρύο μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο φορώντας ένα κολάν, ένα πουκάμισο και ένα μπουφανάκι. Δεν ξέρω αν ο οδηγός έφτασε αρτιμελής στο σπίτι του.

  • Όταν στέλνεις σε κάποιον "καλό ταξίδι!" και αντί για "ευχαριστώ" βλέπεις ένα "διαβάστηκε", τότε τι είναι αυτό; Είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ γαϊδουριά, όταν εσύ το κάνεις από ευγένεια, επειδή το ένιωθες. Αλλά να μου πεις, και το "διαβάστηκε" απάντηση είναι,σωστά; Και ναι, όποιος κι αν είναι αυτός ο κάποιος που δε σου απάντησε (φίλος, φίλη, συγγενής) μόνο αγενής και ηλίθιος μπορεί να χαρακτηριστεί. Ειδικά όταν δεν είναι και κάποιος τυχαίος.

  • Εδώ και κάποιους μήνες κάνω προωθήσεις κάποιων προϊόντων. Τώρα τις γιορτές προωθώ κάποιες βιταμίνες σε φαρμακεία. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο φαρμακείο στο οποίο δούλευα, στα άλλα δύο δεινοπάθησα. Συγκεκριμένα, ούτε αγοράζουν (που, εντάξει, το καταλαβαίνω, ειδικά για τις περιοχές στις οποίες ήμουν), μα ούτε κάθονται να ενημερωθούν. Ειδικά στο τρίτο φαρμακείο όταν πρωτομπήκα, ένιωσα πως κάποιος το κάνει επίτηδες και θέλει να μου σπάσει τα νεύρα. Με τον φαρμακοποιό δεν μπορούσα να συνεννοηθώ με τίποτα. Δεν ήξερε τι προϊόντα απ' αυτά που προωθώ, έχει στο φαρμακείο του. Δεν έβρισκε μία ολόκληρη τσάντα με φυλλάδια που του είχε αφήσει ο υπεύθυνος μου,τον οποίο αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο για να μου φέρει καινούρια. Εκτός αυτών, με περνούσε και για χαζή. Μου υποδείκνυε τα αυτονόητα λέγοντας μου παράλληλα τα λάθη που έκανε η προηγούμενη προωθήτρια. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν όταν με ρώτησε μία γυναίκα για ένα άλλο φαρμακείο, της είπα πως δεν ήταν αυτό και εκείνος που φώναξε "μην απαντάς, μην απαντάς!" Ε, συγγνώμη ρε κύριος, με ρώτησε η γυναίκα. Δε σου έδιωξα πελάτη!!!!!!! 

Εντάξει, μπορεί αυτοί οι λόγοι να μη σας φαίνονται σοβαροί για να με νευριάζουν. Εντάξει, μπορεί να φταίει που έχω περίοδο. Αλλά αν ακούσετε χριστουγεννιάτικα για φαρμακείο που έκαψε άγνωστος μαζί με τον φαρμακοποιό και τους αγενείς πελάτες του, εγώ θα είμαι!

Και επειδή πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, είτε είναι Χριστούγεννα είτε όχι, να πω πως είναι ευχάριστο το γεγονός ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται με φιλανθρωπικές κινήσεις βοηθώντας τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ότι η αγάπη μοιράζεται απλόχερα.

Να κάνω κι εγώ τις δικές μου ευχές για το νέο έτος, μιας και μάλλον αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση για το 2014. Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα! Το νέο έτος να σας φέρει όσα σας στέρησε το προηγούμενο και να σας βρει υγιείς και περιτριγυρισμένους από αγαπημένους ανθρώπους.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω στο 2015 αν είναι εύκολο να μπει όμορφα και όχι όπως μπήκε το 2014 για να μπορέσω να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου λίγο τυχερό σε κάποιον τομέα. Γιατί, μαλακισμένο 2014 από τα δύο-τρία πράγματα που σου ζήτησα και για τα οποία ξέρω ότι προσπάθησα, εσύ μου έδωσες μόνο το μισό. Το ΜΙΣΟ! Είναι δυνατόν; Τίποτα ακατόρθωτο δε σου ζήτησα. Ελπίζω το 2015 να είναι πιο γενναιόδωρο απέναντί μου και όχι μόνο απέναντι στους άλλους γιατί έχει καταντήσει κουραστική αυτή η κατάσταση.

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά αγαπημένοι μου!
Σας εύχομαι τα καλύτερα!!!

Πάρε χρώμα απ' τις πληγές σου,
ντύσου κόκκινα!
Κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα.


Giwta Ar.. :** 

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;


Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση δεν έχετε αναρωτηθεί έστω και μια φορά αν υπάρχει  ο Άγιος Βασίλης; Ξέρετε, αυτός ο παχουλός γεράκος με τα άσπρα μαλλιά και γένια που φοράει μία κόκκινη στολή, κατεβαίνει από τις καμινάδες των σπιτιών και μοιράζει δώρα..
Όλοι κάποια στιγμή πιστέψαμε πως αυτός ο παππούλης είναι αληθινός και όντως φέρνει τα δώρα κάτω από το δέντρο μας. Το θέμα όμως είναι άλλο.. τώρα που μεγαλώσαμε, τι πιστεύουμε; Υπάρχει ή δεν υπάρχει;

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις μας, τα προβλήματά μας και γενικά μας απασχολούν όλο και περισσότερα πράγματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε πολλές φορές κυνικοί και να κρίνουμε αυτούς που θέλουν να κρατήσουν κάποια παραμύθια για να ξεφύγουν απ' την πραγματικότητα.
Δυστυχώς τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους ανθρώπους αλλάζουν νόημα με το πέρασμα των χρόνων. Εκεί που περιμέναμε ως παιδιά πως και πως να έρθουν, τώρα τα φοβόμαστε. Φοβόμαστε αυτή την "χριστουγεννιάτικη μελαγχολία" όταν είμαστε μόνοι μας. Φοβόμαστε τη χαρά των άλλων, αντί να βρούμε κι εμείς λόγο να γιορτάσουμε.
Είναι καλό μερικές φορές να γυρίζουμε στα παιδικά μας χρόνια, τα παιδικά μας χαμόγελα. Όλα αυτά σπάνε την πραγματικότητα.
Είναι καλό έστω μονάχα αυτές τις μέρες των γιορτών να πιστεύουμε σε ανθρώπους, Αγίους, πράγματα που πιστεύαμε όταν ήμαστε παιδιά.

Αφού λοιπόν κατά γενική ομολογία των "ενήλικων" μυαλών, ο Άγιος αυτός δεν υπάρχει, γιατί επιμένουμε να του στέλνουμε γράμματα;

Άγιος Βασίλης είναι η καλοσύνη, που σε άλλους πιο έξω, σε άλλους πιο μέσα, κρύβεται στις ψυχές όλων μας. Είναι όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που κάνουμε για να γίνουν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι γύρω μας. Είναι μια ευγενική κίνηση, ένα ζεστό βλέμμα, ένα δώρο από καρδιάς, ένα φιλί ή μια αγκαλιά. Είναι όλα αυτά και όλοι εμείς.
 Ίσως τελικά ο Άγιος να υπάρχει. Δεν κατεβαίνει απ' τις καμινάδες, αλλά υπάρχει ήδη μες στο σπίτι μας, αν ξέρεις που να κοιτάξεις.


Εγώ πάντως το γράμμα μου το έστειλα..


Giwta Ar.. :**

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Ηράκλειο: One love, one life..!


Ηράκλειο...
Πριν τρεις μήνες δε θα πίστευα πως στο άμεσο μέλλον θα έλεγα πόσο μ' αρέσει η πόλη μου. Πάντα ήθελα να φύγω, να πάω μακριά. Δεν άντεχα το Ηράκλειο. Ήθελα να πάω σε μεγαλύτερη πόλη και αυτό μπορούσε να ξεκινήσει μόνο μέσω της φοιτητικής μου ζωής. Πίστευα πως δε θα ζούσα τίποτα το ιδιαίτερο με το να μείνω στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Αφού ξεκίνησα τη σχολή, άρχισα να βγαίνω και σαν φοιτήτρια. Παράλληλα, άρχισα να εκτιμάω, ή μάλλον να αγαπάω, το Ηράκλειο. Και έχω φτάσει στο σημείο να λέω πως δε θέλω να φύγω από 'δώ. Δε θα το αντέξω να φύγω.

Γνώρισα καλύτερα το κέντρο, λάτρεψα το κέντρο. Κάθε δρόμος και μία διαφορετική μαγεία. Ανακάλυψα καινούρια μαγαζιά. Για κάποια μαγαζιά με παρακίνησαν φίλοι να τα επισκεφτώ διότι, αν και περνούσα απ' έξω, κάτι με κρατούσε και δεν έμπαινα. Αλλά μπήκα σ' αυτά τα μαγαζιά και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Ελάτε λοιπόν να βολτάρουμε στην παραλιακή και στο κέντρο του Ηρακλείου..







Το φρούριο Κούλε, γνωστό και ως οδός μπάι-μπας. Χτίστηκε από τους Βενετούς. Σήμερα ο Κούλες είναι επισκέψιμος, ενώ χρησιμοποιείται και για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ανά περιόδους εκτελούνται εργασίες αναστήλωσης και το φρούριο μένει κλειστό για το κοινό.





Βρισκόμαστε ακόμη στην παραλιακή, στο λιμάνι μας με τα πολλά καραβάκια που φέρουν ονόματα που είναι πραγματικά ό,τι να'ναι!  










Καθώς ανεβαίνουμε από την παραλιακή, φτάνουμε στην οδό 25ης Αυγούστου, ενώ κατεβαίνοντας την 25ης Αυγούστου, καταλήγουμε στην παραλιακή και στον Κούλε.




Στα δεξιά βρίσκεται η Βικελέα, το νέο κτίριο της βιβλιοθήκης του Ηρακλείου. Τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένουν οι υπεύθυνοι για να τη λειτουργήσουν.. Να μετακομίσουν τα βιβλία μόνα τους από το παλιό κτίριο στο καινούριο;;;  





Σ' αυτή την οδό συναντάμε τα Hondos Center (υπέροχο ταξίδι ομορφιάς).........






..........., αλλά και τον πολυαγαπημένο ναό του  Αγίου Τίτου.




Ανεβαίνοντας, φτάνουμε στη Λότζια. Βρίσκεται επί της 25ης Αυγούστου και στη Λότζια στεγάζεται σήμερα το δημαρχείο του δήμου Ηρακλείου. Στη Λότζια συχνά γίνονται διάφορα παζάρια βιβλίου και χειροποίητων κοσμημάτων, ενώ κάθε Χριστούγεννα διοργανώνεται παζάρι με διάφορα αντικείμενα ή και παραδοσιακά φαγητά για φιλανθρωπικό σκοπό.




Πέντε βήματα ακόμα και φτάνουμε στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Πρόκειται για ένα Ενετικό κτίριο. Σήμερα στεγάζει τη Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης μας και είναι ανοιχτή στο κοινό καθημερινά σχεδόν όλη τη διάρκεια της μέρας. Πριν λίγες βδομάδες παρουσιάστηκε έκθεση με κύριο θέμα το έργο του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, ενώ πρόσφατα έλαβε χώρα έκθεση με θέμα τον Μινωικό πολιτισμό.





Ακριβώς απέναντι από τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου βρίσκεται το, γνωστό τοις πάσι, συντριβάνι με τα Λιοντάρια ή αλλιώς η πλατεία με την Κρήνη Μοροζίνι. Το συντριβάνι έχει τέσσερα λιοντάρια από το στόμα των οποίων τρέχει νερό. Η πλατεία αυτή ονομάζεται πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου, ονομασία άγνωστη σ'εμάς καθώς την καλούμε "πλατεία λιονταριών" ή για συντομία "Λιοντάρια". Είναι ίσως το πιο ζωντανό σημείο του κέντρου καθώς αυτή η πλατεία είναι γεμάτη από καφετέριες, σουβλατζίδικα και σ' αυτή δίνουν ραντεβού οι παρέες για να ξεκινήσουν τη νυχτερινή τους διασκέδαση.






Και φτάσαμε στον αγαπημένο μου δρόμο με τα αγαπημένα μου μαγαζιά. Πρόκειται για την οδό Χάνδακος, ένας πεζόδρομος με αρκετά μαγαζιά, όχι μόνο καφετέριες, αλλά καταστήματα με ιδιαίτερα ρούχα ή και πίνακες ζωγραφικής. Μπορεί έτσι όπως βλέπετε τον πεζόδρομο από τις φωτογραφίες να μην "συγκινείστε", κι όμως έχει κάτι άγνωστο που εμένα προσωπικά  με τραβάει. Μπορώ να κάνω βόλτες ξανά και ξανά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας (και της νύχτας) χωρίς να βαριέμαι κι ας μην έχει σε κάθε μέτρο και μαγαζί. Στην οδό Χάνδακος λοιπόν βρίσκεται το αγαπημένο μου μπαράκι. Και μου αρέσει τόσο πολύ γιατί πηγαίνω και θα ακούσω όλα τα τραγούδια που μ' αρέσουν.. Μποφίλιου, Σιδηρόπουλο, Ιωαννίδη, Παπακωνσταντίνου και πολλούς άλλους. Εκτός αυτού, και η διακόσμηση είναι υπέροχη με ιδιαίτερη αδυναμία στα "βρυσάκια".

(ας την κάνουμε και τη διαφήμιση..)

Στη Χάνδακος βρίσκεται όμως και η αγαπημένη μου καφετέρια, το "Μπισκότο". Ένας χώρος πολύ ζεστός με πολύ καλό και ευγενικό προσωπικό και χαλαρή -ξένη συνήθως- μουσική, από τζαζ μέχρι λίγο πιο ποπ και από τη δεκαετία του '20 μέχρι και το 2000.  


"ΑΠ' ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΩΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΥΛΑΣ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ".. αυτό συναντάς καθώς βγαίνεις απ' το Μπισκότο. Δεν ξέρω τι σημαίνει.. αν σημαίνει κάτι και το καταλαβαίνει κάποιος, ας το πει!






Τώρα διασχίζουμε άλλη μία αγαπημένη οδό, την οδό Μιλάτου, γεμάτη από καφετέριες και κλαμπάκια.








Και φτάσαμε στον πολιούχο του Ηρακλείου, τον Άγιο Μηνά. Πολύ, πολύ ωραία εκκλησία, αλλά Άγιος Τίτος δεν είναι..






Διασχίζοντας την κεντρική αγορά του Ηρακλείου........




.......... φτάνουμε στην πλατεία Κορνάρου (μη ζητήσετε λεπτομέρειες).




Καθώς ανεβαίνουμε την οδό Δαιδάλου, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μικρογραφία της Ερμού..............





................. καταλήγουμε στο ξενοδοχείο "Astoria" και στην πλατεία Ελευθερίας όπου όλη τη διάρκεια του χρόνου γίνονται πολλές εκδηλώσεις, ενώ τα Χριστούγεννα στολίζεται το δέντρο και στήνονται πολλά παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους.  



Και φτάσαμε στον προορισμό μας. Κάναμε μία μεγάλη βόλτα κατά κύριο λόγο στο κέντρο του Ηρακλείου, Γυρίσαμε ένα μεγάλο μέρος του. Υπάρχουν όμως ακόμη πολλά να δείτε. Ελπίζω να μην κουραστήκατε, αλλά να απολαύσατε τη βόλτα, έστω και μέσω φωτογραφιών.
 Το Ηράκλειο, λένε κάποιοι, πως δεν είναι η πιο ωραία πόλη της Κρήτης. Ίσως και να έχουν δίκιο αυτοί οι "κάποιοι". Μα πιστέψτε με, αν έχετε την καρδιά σας ανοιχτή, θα το αγαπήσετε, όπως το αγαπώ κι εγώ.. γιατί όπου αλλού και να πάμε, ψηφίζουμε ΗΡΑΚΛΕΙΑΡΑ!





Credits: στην Αναστασία που μου έδωσε κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξε η                           ίδια.
              στην Κατερίνα που με βοήθησε να τραβήξω τις φωτογραφίες, δίνοντάς μου                             συχνά πολύ ωραίες ιδέες.



Καλό μήνα και καλές γιορτές!
Giwta Ar..:**


Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Scream .



Παύω από σήμερα να μιλάω.
Δεν ξαναμιλάω
ούτε για χαρές, ούτε για λύπες.
Δε μιλώ για ανεκπλήρωτους έρωτες 
και μεγάλα απωθημένα.
Για άτομα που έπρεπε, μα ποτέ δεν έγιναν ζευγάρι.
Δε μιλώ για δάκρυα που κυλούν συχνά
στα μάτια των ανθρώπων.
Ούτε για ερωτικές απογοητεύσεις.
Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να προχωράμε.
Ό,τι μας κρατάει πίσω, μας κάνει κακό.
Μιλώ για τους ανθρώπους που διστάζουν.
Για τους ανθρώπους που δίνουν δικαιώματα
και ξαφνικά τα παίρνουν πίσω.
Αλλά μιλώ και για ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμούν
την κάθε μικρή στιγμή της ημέρας τους
και χαμογελούν.
Όχι γι' αυτούς που αφήνουν το χάος στο μυαλό τους
να διογκώνεται.

Οι άνθρωποι πονάνε.
Καλό είναι τα συναισθήματα να εξωτερικεύονται.
Κανένα συναίσθημα δεν είναι ντροπή.
Όπως δεν ντρέπεσαι να δείξεις αγάπη,
έτσι δεν πρέπει να ντρέπεσαι να δείξεις το θυμό σου,
την αγανάκτησή σου.
Ότι νιώθεις αδικημένος.
Μόνο μίλα.
Η σιωπή είναι χρυσός,
αλλά θα σε πνίξει κάποια στιγμή.
Θα σε πνίξουν όλα αυτά τα ανείπωτα λόγια.
Μόνο τα δάκρυα δε φέρνουν τη λύτρωση.
Ξέσπασε!
Όχι στο σπίτι σου με καταθλιπτικά τραγούδια και κλάμα
ή σε κάποιο μπαρ με ποτό στο χέρι.
Μίλα εκεί που θέλεις.
Φώναξε, ούρλιαξε!
Και άσε τη σιωπή κατά μέρους.
Ό,τι σε πονάει βγάλ' το!
Σαν ένα αγκάθι λουλουδιού που σου τρυπάει το δάχτυλο.
Ούρλιαξε, κλάψε!
Αν δε βρεθεί κάποιος να σου το αφαιρέσει,
καν' το μόνος σου.
Θα πονέσεις περισσότερο,
μα τουλάχιστον μετά δε θα πονάς.


Giwta Ar.. :**


Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

5ο Συμπόσιο Ποίησης-Γυμνή αλήθεια.



Ποιητής εγώ,
Στέκομαι εδώ,
Γυμνή μπροστά σου.
Ξεγύμνωσα την ψυχή μου,
την καρδιά μου.
Μόνο με δύο στίχους ποιήματος,
σε βοηθώ να καταλάβεις.
Έτσι, χωρίς πανοπλία, χωρίς όπλα.
Γιατί άοπλος πας στον έρωτα.



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 5ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε η αγαπημένη πριγκίπισσα της blogογειτονιάς, Αριστέα. Ένα Συμπόσιο με 30 συμμετοχές που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν με τα διαμάντια τους (γιατί όλα ήταν πραγματικά διαμάντια), σε όσους διάβασαν και ψήφισαν, καθώς και ένα μεγάλο μπράβο για την Αριστέα που διοργάνωσε άλλο ένα Συμπόσιο με τόση μεγάλη επιτυχία! 



Giwta Ar..:**

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

That' s Hollywood bab'


Η σημερινή μου ανάρτηση έχει θέμα όλες αυτές τις ταινίες του Hollywood των οποίων οι υποθέσεις είναι τελείως μη-ρεαλιστικές. Σπάνια μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα σε σημείο να λες "εντάξει, ούτε στις ταινίες δε συμβαίνουν αυτά!!". Και όμως, όλα εμείς τα κοριτσόπουλα θέλουμε να πιστεύουμε πως κάποιες από τις σκηνές που παρακολουθούμε στις οθόνες, θα συμβούν και σ' εμάς..


1)  Τα πάρτι που γίνονται στα σπίτια είναι καλύτερα και απ' αυτά που διοργανώνουν τα πιο γνωστά κλαμπ. Το αλκοόλ ρέει άφθονο, η μουσική είναι ανεπανάληπτη και όλοι μα όλοι χορεύουν στο ρυθμό και φασώνονται στους καναπέδες. Σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού (ακόμα και σε τουαλέτες, κουζίνα, σιδερωτήριο) υπάρχουν τα ζευγαράκια (και μη) που το κάνουν, ενώ παράλληλα στην πισίνα του σπιτιού κυκλοφορούν θεογκόμενες με μαγιό. Το ότι ξερνάνε παντού τους φτιάχνει και αναίσθητοι απ' το ποτό σπάνια πέφτουν γιατί είναι και γερά ποτήρια.

2)  Επιχείρηση: Αεροδρόμιο. Ποιο είναι το σκηνικό; Το ζευγάρι έχει μαλώσει ή έχει χωρίσει για τον χy λόγο, αλλά αγαπιέται πάρα πολύ. Η κοπέλα πάει να φύγει για δουλειά ή κάτι άλλο τέλος πάντων (πάντως φεύγει), το μαθαίνει ο άντρας και αποφασίζει πως πρέπει να τη σταματήσει και να της πει πόσο την αγαπάει. Εντάξει, μέχρι εδώ καλά. Το θέμα είναι πως ο άντρας πάντα ξέρει από ποια πύλη φεύγει η κοπέλα, οπότε από την πόρτα του αεροδρομίου τρέχει κατευθείαν στο σωστό μέρος. Έπειτα, δεν είναι ποτέ αργά, πάντα τη βρίσκει εκεί, στην επικύρωση των εισιτηρίων και μάλιστα λίγο πριν μπει μέσα. Φωνάζει το όνομα της, αυτή γυρίζει, πέφτει στην αγκαλιά του και όλα μέλι γάλα. Ρε σεναριογράφε, εμείς ένα μπουκαλάκι κρέμα σώματος θέλουμε να πάρουμε μαζί μας και μας λένε πως δε γίνεται. Ο πρωταγωνιστής γιατί είναι τόσο κωλόφαρδος και τη βρίσκει την κοπέλα;

3)  Το τρίτο είναι αυτό που όλες σαν τρελές θέλουμε να μας συμβεί, αλλά που. Είναι αυτό που κρατάς βιβλία, κουτουλάς κατά λάθος έναν κούκλο, σου πέφτουν τα βιβλία και.. η συνέχεια είναι γνωστή. Σου ζητάει να βγείτε και τη δάγκωσες τη λαμαρίνα. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν όλες οι μεγάλες ρομαντικές κινήσεις για τις οποίες έχω μια επιφύλαξη μιας και πρόσφατα σε έξοδο μου έμαθα από συμφοιτήτρια πως, όχι, αυτά δε συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Μία από τις καλύτερες κινήσεις είναι να γυρνάς σπίτι και να βλέπεις το αίσθημα να σε περιμένει από κάτω (να μου συμβεί αυτό και τι στον κόσμο).

4)  Στο σχολείο όλες έρχονται ντυμένες στην τρίχα με τέλειο βάψιμο και τα μαλλιά σα να βγήκες μόλις απ' το κομμωτήριο. ΟΧΙ! Αυτά ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω. Δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορείς έτσι οχτώ η ώρα το πρωί και να κάνεις σα να μην ξύπνησες πριν από ένα τέταρτο. Αυτές οι κοπέλες θα σε σνομπάρουν εσένα, αμακιγιάριστο κορίτσι , που δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει μόδα, ανήκεις στη μειονότητα του σχολείου και επιπλέον είσαι το φυτό της τάξης.

5)  Αυτό το εκνευριστικό που παίρνουν το ασχημόπαπο και το κάνουν κύκνο. Είναι η κοπέλα που φοράει πατομπούκαλα, έχει φρύδια-οροσειρά και γενικά τη βλέπεις και τρομάζεις. Ε, όταν την αναλαμβάνουν ειδικοί την κάνουν κούκλα και δεν την αναγνωρίζεις. Οι φακοί επαφής ποτέ δεν την κόβουν και κάτω από τα παλιά, φαρδιά ρούχα κρύβεται ένα σώμα χωρίς ψωμάκια και περιττά κιλά. Στην πραγματικότητα, τα γυαλιά βγάζεις και στην καλύτερη σκουντουφλάς στο τραπεζάκι. Βγάζεις τα φρύδια και απλά αρχίζουν να σε θεωρούν θηλυκού γένους.

6) Το αγόρι της διπλανής πόρτας είναι ένας κούκλος τριαντάρης, με six-pack και χαμόγελο που σε ρίχνει με τη μία. Εννοείται πως στο τέλος κάτι θα παιχτεί μ' εσένα, την 25χρονη γειτόνισσα που δε σε λες και άσχημη. Εγώ βγαίνω απ' την πόρτα μου και βλέπω τον κυρ-Μήτσο τον συνταξιούχο. Για κάποιο κουκλάκι ζωγραφιστό ούτε λόγος.

7)  Το φιλί κάτω απ' τη βροχή. Εντάξει, αυτό συμβαίνει που και που. Ειδικά αν το αγόρι κρύβει βαθιά μέσα του μία ρομαντική ψυχή. Όμως σπάνια το κορίτσι θα το ευχαριστηθεί αυτό το φιλί. Γιατί; " Θεέ μου, θα χαλάσει το μαλλί!", "Ωχ! Έχω βαφτεί, θα τρέξει η μάσκαρα!" και άλλα τέτοια. Ειδικά αν το παιδί είναι καινούριο και οι πεταλουδίτσες υπάρχουν στο στομάχι, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γι' αυτό, αγόρια που τυχόν με διαβάζετε, αν θέλετε να φιλήσετε την κοπέλα κάτω από τη βροχή, κρατάτε καλού-κακού καμιά ομπρέλα!




Giwta Ar..:**


Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Ας κουμπωθούμε!!


Σχέσεις.. εύκολο να τις δημιουργήσεις, δύσκολο να τις κρατήσεις.
Οι σχέσεις δεν είναι κάτι σύνθετο, μα ούτε απλό.
Μπορεί να ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις και το τέλος να είναι άδοξο.
Μπορεί να ξεκινήσει στραβά και όμως στο μέλλον να δημιουργήσει τα πιο ωραία πράγματα.
Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων,είτε είναι φιλικές, είτε ερωτικές,είτε ανάμεσα σε μέλη οικογένειας, είναι σαν τα κουμπιά που έχουμε στη ζακέτα μας.
Αν εφαρμόσουν σωστά στην τρύπα, η ζακέτα δεν πρόκειται να ξεκουμπώσει παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις που και πάλι εμείς χρησιμοποιώντας τα δυο μας χεράκια, επανατοποθετούμε το κουμπί στη σωστή του θέση.
Δύσκολα όταν υπάρχει τέλεια εφαρμογή, ξεφεύγει το κουμπί.
Όταν όμως η τρύπα είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη απ' το κουμπί;
Στην πρώτη περίπτωση, το κουμπί θα ξεγλιστράει συνεχώς, οπότε η ζακέτα θα εκνευρίσει αυτόν που τη φοράει με αποτέλεσμα να την αφήσει ανοιχτή και ας κρυώνει.
Στη δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα είναι δυσοίωνα απ' την αρχή.
Το κουμπί δεν πρόκειται να μπει στην τρύπα, όσο κι αν χτυπιέται αυτός που φοράει τη ζακέτα.

Έτσι είναι και οι σχέσεις. Σίγουρα θα υπάρχει αυτός ο ένας (αν όχι και οι δύο) που θα θέλει να δημιουργήσει μία καλή σχέση.
Όμως δεν είναι πάντα στο χέρι του.
Κάποιες καταστάσεις έχουν διαμορφώσει έτσι την πραγματικότητα μας που δύο άνθρωποι αν και έρχονται σε επαφή, δύσκολα δημιουργούν μία σχέση.
Ο ένας είναι παράξενος, ο άλλος δεν προσαρμόζεται σε τίποτα.
Μάθαμε να διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο, αυτόν της φυγής.
Όποιος επιλέγει τη φυγή χωρίς πρώτα να έχει παλέψει, είναι το κουμπί που φεύγει από τη μεγάλη τρύπα η οποία του δίνει τόσο μεγάλο χώρο.
Ωστόσο, οι αντιζηλείες που προκαλούνται από διάφορους παράγοντες σήμερα, κάνουν τον κλοιό ασφυκτικά κλειστό.
Και αυτό κανένας άνθρωπος δεν το αντέχει.
Είτε είναι σε σχέση φιλική, είτε σε ερωτική και τα λοιπά.
Και σ' αυτή την περίπτωση μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η μικρή τρύπα που μπορεί να σφίξει υπερβολικά το κουμπί.

Δυστυχώς, όσο περνούν τα χρόνια, οι άνθρωποι γινόμαστε όλο και πιο εγωιστές.
Χανόμαστε στις μεγάλες πόλεις και πολλές από τις σχέσεις μας είναι επιφανειακές.
Γι' αυτό αν και πρέπει να σκεφτόμαστε σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό μας, το να δημιουργήσουμε όμορφες και βαθιές σχέσεις θα βελτιώσει την ψυχολογία μας.
Έτσι λοιπόν και οι δύο πλευρές πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις.
Και η τρύπα να μεγαλώσει ή να μικρύνει, μα και το κουμπί να προσπαθήσει να προσαρμόσει το σχήμα του στις αναλογίες της τρύπας.
Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις, κάνουν τις πιο ωραίες σχέσεις..




Καλό ξημέρωμα..
Giwta Ar..:**

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Book...what??


Στις μέρες μας όλο και λιγότερο διαβάζουν οι άνθρωποι βιβλία. Συνήθως τους συναντάμε να κρατούν ένα tablet ή να περνούν την ώρα τους παίζοντας παιχνίδια στο κινητό. Η τεχνολογία που κάθε μέρα εξελίσσεται, μας έχει κλείσει σε μία γυάλα και μας εθίζει ολοένα και περισσότερο απομακρύνοντας μας από τα βιβλία. Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που συνέβαλαν στην κρίση του βιβλίου;

Αρχικά, γεγονός είναι πως οι τιμές των βιβλίων είναι πραγματικά εξωπραγματικές. Γιατί να παίρνει ο βιβλιόφιλος δύο βιβλία το χρόνο επειδή δεν μπορεί να διαθέσει παραπάνω χρήματα; Για να πάρεις βιβλίο ενός γνωστού συγγραφέα, χρειάζεσαι σίγουρα 20 ευρώ και ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε, ο αγοραστής θα προτιμήσει να ψάξει στο διαδίκτυο μήπως το βρει, παρά να το αγοράσει, όταν με δυσκολία παίρνει τα απαραίτητα. Ακόμη και οι δανειστικές βιβλιοθήκες δεν είναι κατάλληλα εφοδιασμένες (τουλάχιστον οι περισσότερες) και έτσι δεν καλύπτουν ευρύ φάσμα προτιμήσεων. Έτσι λοιπόν η επαφή με τα βιβλία σιγά σιγά χάνεται από τη μία λόγω της τιμής τους αφού σε περίοδο οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι αδιαφορούν για τα βιβλία. Από την άλλη, ακόμα κι όταν έρθει η άνθηση στην οικονομία, η κατάσταση δε θα βελτιωθεί αφού όλοι μας θα έχουμε γίνει αιχμάλωτοι της συνήθειας. Και από τη συνήθεια δύσκολα ξεφεύγεις.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο τα βιβλία χάνονται από το πεδίο των ανθρώπων είναι διότι το διάβασμα δεν καλλιεργείται από την μικρή ηλικία των παιδιών, τότε που ο χαρακτήρας τους πλάθεται. Οι γονείς αρκούνται στα παραμύθια και τα παιδιά παραμένουν σ' αυτά - στις δέκα σελίδες με τις επτά εικόνες. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί ένα λανθασμένο πρότυπο διαβάσματος και ωθεί τα παιδιά μακριά από τα βιβλία. Ο μαθητής ταυτίζει το εξωσχολικό βιβλίο με τα μαθήματα του σχολείου και έτσι απομακρύνεται σταδιακά.

Και σ' αυτό το σημείο εισβάλλει δυναμικά η τεχνολογία που έρχεται να αντικαταστήσει τη φαντασία με την έλλειψη εικόνας. Γι' αυτό όσο περνούν τα χρόνια, οι άνθρωποι έχουν όλο και λιγότερη φαντασία αφού η τεχνολογία προσφέρει έτοιμη εικόνα που αποβλακώνει το δέκτη και δεν του αφήνει περιθώρια να σκεφτεί.

Ωστόσο, στον τομέα των βιβλίων, η τεχνολογία έχει και τα θετικά της. Υπάρχουν τα λεγόμενα e-books που μέσω διαδικτύου μπορεί κανείς να διαβάσει αξιόλογα βιβλία χωρίς κανένα κόστος. Και έτσι ξανά ανθίζει η ελπίδα πως τα βιβλία δε θα χαθούν, απλά θα μετατραπούν σε άλλη μορφή.Όμως καμία σχέση δεν έχει το βιβλίο με το οποιοδήποτε ηλεκτρονικό αντικείμενο. Πρέπει όμως να βάλουμε τα δυνατά μας, να μη χαθούν τα βιβλία. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μυρωδιά του βιβλίου, τον ήχο που κάνουν οι σελίδες καθώς γυρίζουν..

Φυσικά η τεχνολογία είναι απαραίτητη και μάλιστα αν χρησιμοποιείται ορθά, μπορεί να είναι "θαυματουργή". Ωστόσο δεν μπορεί να αντικαταστήσει σταθερές αξίες και αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος. Παράλληλα είναι απαραίτητο να χαμηλώσουν οι τιμές έτσι ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μπορούν να αγοράζουν βιβλία. Έτσι και ο βιβλιόφιλος αλλά και ο εκδότης των βιβλίων βγαίνει κερδισμένος.



Giwta Ar..:**

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Φθινοπώριασε..


Επιτέλους, μπήκε ο Σεπτέμβρης, μπήκε και το φθινόπωρο. Άντε σιγά σιγά να μαζεύει τα μπογαλάκια του το καλοκαίρι γιατί αρκετά βαρετό ήταν. Εκτός αυτού, το καλοκαίρι είναι η χειρότερη μου εποχή. Ζέστη, ανεμιστήρες και κλιματιστικά πάνω απ' τα κεφάλια μας και πάνω απ' όλα κατσαρίδες. Δε θέλω να αναλύσω κάτι σχετικά με τις τελευταίες γιατί θα με πιάσουν τα ψυχολογικά μου και άντε να κοιμηθώ μετά..
Τι μπορούμε λοιπόν να απολαύσουμε κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα, που δεν μπορούμε να έχουμε το καλοκαίρι;;


1. Τη βροχή που πέφτει στα τζάμια κατά τη διάρκεια της μέρας και, για τους ρομαντικούς, δίνει μια πιο ατμοσφαιρική νότα. Το πρόσωπο κολλημένο στην μπαλκονόπορτα να παρακολουθεί την πορεία των σταγόνων. Και ίσως μάλιστα κάποιες φορές η μπαλκονόπορτα να είναι μισάνοιχτη ίσα-ίσα για να μπει λίγο δροσερό αεράκι. Τα ερωτευμένα ζευγαράκια μπορούν να φιλιούνται κάτω από μία ομπρέλα στη βροχή. Πιθανότατα να μελαγχολούν οι μοναχικοί τύποι, αλλά καλύτερα να μελαγχολούν με κρύο και βροχή παρά μέσα στο κατακαλόκαιρο που σκάει ο τζίτζικας. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως μετά τη βροχή εμφανίζεται ουράνιο τόξο!








2. Τα ζεστά ροφήματα που αυτούς τους έξι μήνες (βάζω και την άνοιξη) μας έχουν τόσο λείψει. Τι το καλύτερο από το να ξεκινάς τη μέρα σου με ένα ζεστό καφεδάκι αναπαυτικά στον καναπέ σου; Εκείνη την ώρα που ξυπνάς και το μόνο που θέλεις είναι να είσαι μόνος σου με τη συντροφιά του καφέ, μέχρι να αρχίσουν οι υποχρεώσεις της μέρας. Και για το απόγευμα μία ζεστή σοκολάτα, εκείνη την ώρα που νυχτώνει και αποφασίζουμε να κάτσουμε στον υπολογιστή μας και να τσεκάρουμε τα e-mail μας ή να μπούμε στο blog μας. Τα ζεστά ροφήματα κρατούν ωραία συντροφιά και σίγουρα ηρεμούν, χαλαρώνουν τον ανθρώπινο οργανισμό, όταν αυτός το έχει ανάγκη. Βέβαια αν η σοκολάτα, ο καφές ή το οτιδήποτε άλλο συνδυάζεται με ένα καλό βιβλίο, μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά ή στο πανεπιστήμιο, ε αυτό είναι το ιδανικό.





3. Τα πουλόβερ, τα κασκόλ, τα σκουφιά και τα γάντια που είναι αρμόδια να μας κρατάνε ζεστούς όταν κάνει κρύο και μας προφυλάσσουν από αρρώστιες. Γιατί ποιος θέλει να είναι άρρωστος μέσα στο σπίτι παρέα με τα χαρτομάντιλα; Στα ψέμματα όμως, όλοι θέλουμε να είμαστε άρρωστοι προκειμένου να αποφύγουμε κάποιο μάθημα, τη δουλειά ή έξοδο με βαρετούς ανθρώπους. Πάντως όταν κάνει κρύο, το μόνο που θέλουμε είναι να εφοδιαστούμε με τα πιο ζεστά ρούχα, τα χοντρά παντελόνια μας, τις μάλλινες μπλούζες μας.. Πάντως το κρύο δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους -κυρίως στις γυναίκες της ηλικίας μου- να καλλιεργήσουν την προσωπικότητά τους. Τι εννοώ; Το καλοκαίρι κάποιες τα βγάζουν όλα έξω και έτσι βρίσκουν εύκολα γκόμενο. Το χειμώνα όμως είναι δύσκολο να βγει με το κοντά σορτσάκι και το βαθύ ντεκολτέ. Έτσι, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να αρχίσει μία κουβέντα της προκοπής, το οποίο σημαίνει πως, κορίτσια, πρέπει να οξύνουμε λιγάκι το πνεύμα μας, ε;






4. Το φθινόπωρο και ο χειμώνας είναι εποχές για ταινία με την παρέα. Μαζευόμαστε σε ένα σπίτι, μαγειρεύουμε κάτι για να φάμε ή παραγγέλνουμε καμιά πίτσα και βάζουμε την ταινία στην τηλεόραση να παίζει. Για την ταινία σίγουρα κάποιος από την παρέα θα έχει αντίρρηση γιατί τα γούστα διαφέρουν και έπειτα από γκρίνια πείθεται να τη δει. Χαλαρά με κρασάκι στο κολονάτο ποτήρι μετά την ταινία ακολουθούν αμέτρητες συζητήσεις. Αξιοζήλευτες είναι οι παρέες που επιλέγουν να περάσουν κάποιο απ' τα βράδια τους παίζοντας κάποιο επιτραπέζιο. Πολλοί σνομπάρουν το να κάθονται σπίτι, όμως με καλή παρέα που και που το ήσυχο σπίτι φαντάζει υπέροχο!
 


5. Πέμπτο και σημαντικό, δεν ιδρώνεις ασταμάτητα όταν περπατάς, όταν κάθεσαι, όταν γυμνάζεσαι. Μία κουβερτούλα είναι αρκετή. Αν και το κρύο μας κάνει να μη θέλουμε και πολύ να κάνουμε γυμναστική, όταν αρχίσουμε.... ελπίζω όταν κάνει κρύο να μην ιδρώνω τόσο πολύ στη yoga (γιατί ξεκίνησα yoga τώρα το καλοκαίρι. Σε άλλη ανάρτηση θα σας γράψω λεπτομέρειες) Όμως δε θα είμαι ζεστή, οπότε θα δυσκολεύομαι περισσότερο. Τέλος πάντων, ξέφυγα. Αυτό το πέμπτο μου φαίνεται λίγο κουλό, αλλά δεν πειράζει, το αφήνω.










Ωραίος ο χειμώνας, ωραίες οι βροχές το χιόνι, το κρύο, αλλά ας μην ξεχνάμε τους άστεγους ή τους ανθρώπους που δεν έχουν στο σπίτι τους θέρμανση. Που οι υποδομές του σπιτιού τους είναι ακατάλληλες για να μείνει κανείς. Να σκεφτούμε τους ανθρώπους των οποίων οι στέγες μπάζουν νερά. Ας μην είμαστε εγωιστές λοιπόν. Εμείς που ζούμε με αρκετές δυσκολίες, αλλά αξιοπρεπώς, ας μην ξεχνάμε αυτούς τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Πρέπει να αποβάλουμε επιτέλους την αντίληψη πως  οικονομική κρίση μας καταστρέφει. Μπορούμε να ελαττώσουμε κάποια έξοδα που δεν είναι απαραίτητα, όπως το τσιγάρο ή ακόμη και τρόφιμα όπως σοκολάτες και πατατάκια. Γιατί και το ένα ευρώ μπορεί να βοηθήσει αυτόν που δεν μπορεί να αγοράσει γάλα ή ψωμί..



Giwta Ar.. :**



Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Panellinies are over!


Και βγήκαν οι βάσειιιιιιις... Όχι πως είχα αγωνία για το τι θα περάσω, μιας και ήξερα από την αρχή!
Μπήκα λοιπόν δεύτερη στην Κοινωνική Εργασία. Είχα βγάλει 16.326 μόρια, μα επέλεξα αυτή τη σχολή. Δε θα πω ψέμματα, δεν είναι και το όνειρό μου να γίνω κοινωνική λειτουργός, αλλά έχει ενδιαφέρον ως αντικείμενο και ελπίζω στη συγκεκριμένη σχολή να βρω αυτό που ψάχνω.
Εξάλλου η Κοινωνική εργασία είναι σχολή με επαγγελματικές προοπτικές σε σχέση με τις περισσότερες από τις σχολές του πεδίου μου.
Πολλοί φίλοι μου πέρασαν Ιατρική, ένας άλλος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, η κολλητή μου Χημεία, μία άλλη φίλη μου Οικονομικά στη Θεσσαλονίκη. Οπότε στην παρέα θα έχουμε το γιατρό μας, την οικονομολόγο μας για τις φορολογικές μας δηλώσεις, τη χημικό που θα μας τα κάνει πλανήτες λέγοντας μας κάθε μέρα πόσο ανθυγιεινά είναι αυτά που χλαπακιάζουμε και φυσικά μία κοινωνική λειτουργό που... δεν ξέρω, θα δείξει!
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που προσπάθησαν στις φετινές Πανελλαδικές και υπομονή σε όσους (ξανά)δίνουν.
Πολλά παιδιά θεωρούν τις Πανελλήνιες ως το τέλος του κόσμου. Αυτή η αντίληψη πολλές φορές προκύπτει και από την πίεση των γονιών. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι πως οι Πανελλήνιες είναι ένας θεσμός που εξετάζει κατά κύριο λόγο παπαγάλους και όχι άτομα με κριτική σκέψη. Παρ' όλα αυτά, και να παπαγαλίζεις είναι δύσκολο. Οπότε, οι μαθητές το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να διαβάσουν και να θυσιάσουν χρόνο για χάρη των ονείρων τους. Αυτό το "βασανιστήριο" διαρκεί λιγότερο από 12 μήνες κάτι που σημαίνει πως η αναμονή αξίζει και η επιρροή από έρωτες πρέπει να μπει στην άκρη. Εξάλλου αυτές οι δύο βδομάδες που δίνουμε μαθήματα περνούν τόσο γρήγορα..
Γι' αυτό χρειάζεται ένα μεθοδικό διάβασμα. Διότι μολονότι μπορείς να κάνεις εύκολα ένα σκονάκι, δύσκολα θα γράψεις ένα καλό βαθμό.
Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλα τα παιδιά που πέρασαν και σε όλα όσα αποφάσισαν να ξαναπροσπαθήσουν κυνηγώντας το όνειρο!!!





Giwta Ar..:**

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Κατάδικός μου*


Απόψε πήγα με την αδερφή μου να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Κατάδικός μου" με τους Ελένη Ράντου, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Ορφέα Αυγουστίδη, Μιχάλη Ιατρόπουλο, Δημήτρη Καπετανάκο και Μπάμπη Γιωτόπουλο.
Διάβαζα από κάποια σχόλια ότι είναι μία υπέροχη παράσταση. Και ήθελα τόσο πολύ να την παρακολουθήσω!
Το έργο αξίζει πολλά περισσότερα απ' αυτά που πληρώνεις. Δεν είναι μονότονο και έχει μία ροή η οποία δε σε κουράζει. Εν ολίγοις, η υπόθεση περιλαμβάνει μία προσφάτως χωρισμένη φιλόλογο, έναν αλλοδαπό διαρρήκτη, έναν συνταξιούχο καθηγητή με Αλτσχάιμερ και έναν βαλκανιονίκη που βλέπει όλα όσα έκτισε να γκρεμίζονται. Όταν όλοι αυτοί συναντιούνται, ξεκινάει μία σειρά από διάφορες ανατροπές.
Είναι μία κωμωδία βαθιά ανθρώπινη. Αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα έτσι όπως τη βιώνουμε καθημερινά. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται.
Οι ηθοποιοί εκπληκτικοί! Έχουν την ικανότητα να σου μεταδίδουν τα συναισθήματα του ρόλου τους. Δεν είναι απλώς μία κωμωδία που πας και γελάς. Περνάει μηνύματα, ο θεατής γίνεται ένα με τον ήρωα. Η Ελένη Ράντου εκπληκτική, όπως ακριβώς την περίμενα, αλλά στο τέλος με έκανε όχι μόνο να κλάψω, μα και να ανατριχιάσω. Ανατρίχιασα με την ερμηνεία της. Την είδα έτσι όπως δεν την έχω ξαναδεί. Ήξερα, έβλεπα πως είναι μία πολύ καλή ηθοποιός, αλλά μ' αυτή την παράσταση την κατατάσσω πλέον στις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς και τη θεωρώ αγαπημένη μου ηθοποιό.

Παρόλο που πιθανότατα δε θα διαβάσει αυτό το κείμενο, θέλω να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που αυτή η ίδια μου έδωσε την ευκαιρία να αισθανθώ έτσι.
Δεν έχω να γράψω άλλα.. και μόνο η συγκίνηση της Ελένης Ράντου στο τέλος της παράστασης λέει πολλά. Γιατί το κοινό δεν κοροϊδεύει, δε σου κρύβει την αλήθεια. Δε σηκώνεται σε πολλές παραστάσεις ο θεατής όρθιος για να χειροκροτήσει. Είναι μία παράσταση, μάθημα ζωής. Η απελπισία της αγάπης, οποιασδήποτε αγάπης... Είναι αυτό που είπε κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια, Καίτη: "Φοβάσαι περισσότερο όταν αποκτήσεις αυτό που ήθελες! Φοβάσαι μην το χάσεις!"





Giwta Ar..:*