«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Santa's tale*


Μια φορά κι έναν καιρό έμεναν σε μία πόλη δύο μικρά πλασματάκια. Η Κατερίνα και η Αιμιλία. Από μικρές ήταν πάντα μαζί. Στη γειτονιά, στο σχολείο, στις γιορτές, στις χαρές, στις λύπες. Βλέπεις οι γονείς τους ήταν γείτονες και φίλοι. Πώς να μη σμίξουν τα δύο συνομήλικα κορίτσια;

Η Κατερίνα ήταν η κλασική Barbie. Από μικρή ήταν ψηλόλιγνη με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια. Οι γονείς της τη μεγάλωσαν με μπαλέτο και Γαλλικά, όπως άρμοζε σε μία μικρή κυρία της οικογενείας τους. Φυσικά δεν παρέλειψαν να της διδάξουν το savoir vivre γιατί ήθελαν όταν μεγαλώσει να είναι μία ευπρεπής και ευγενική κυρία
Στην αντίπερα όχθη ήταν η Αιμιλία. Ένα κορίτσι ακριβώς αντίθετο από τη φίλη της. Μελαχρινή με πράσινα μάτια και όχι τόσο ψηλή. Από μικρή κιόλας δεν άφηνε τους γονείς της να αποφασίζουν γι' αυτήν. Στην Πέμπτη Δημοτικού ξεκίνησε Γερμανικά που τα λάτρευε και έπειτα από δύο χρόνια ξεκίνησε box. Η επιλογή αυτή της Αιμιλία σόκαρε τους γονείς της μιας και θεωρούσαν το συγκεκριμένο άθλημα αντρικό. Ωστόσο από την Αιμιλία δεν έλειπε σίγουρα η θηλυκότητα.

Τα δύο κορίτσια λοιπόν από την Πρώτη Δημοτικού μέχρι και την Τρίτη Λυκείου ήταν στην ίδια τάξη, κάθονταν στο ίδιο θρανίο και μοιράζονταν μεταξύ τους όσα μοιράζονται δυο φίλες καλές. Μιλούσαν για τα προβλήματά τους στα μαθήματα, για τα αγόρια που σκέφτονταν και πάντα συμβούλευαν η μία την άλλη. Είχαν φτάσει στο σημείο ακόμα και η σιωπή τους να μην είναι άβολη. Αντιθέτως, την αγαπούσαν.
Από τα έξι τους χρόνια μέχρι τα 18 τους, που τέλειωσαν το σχολείο, ήταν συνέχεια μαζί. Ακόμα και όταν δεν ήταν, η παρουσία της μίας στη ζωή της άλλης ήταν αισθητή.
Τσακωμούς φυσικά και είχαν, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε φιλία. Οι γονείς της Κατερίνας την είχαν κάνει σαν ένα άβουλο ον. Ευγενικό μεν, άβουλο δε. Αυτό ήταν που εκνεύριζε πολύ την Αιμιλία η οποία ήταν ισχυρογνώμων και ήδη απ' το Δημοτικό είχε βάλει τα όρια της. Ο μεγάλος τους τσακωμός έγινε στην Τρίτη Λυκείου που έδιναν και οι δύο Πανελλήνιες και τα νεύρα ήταν τεταμένα λόγω της πίεσης. Η Αιμιλία έλεγε στην Κατερίνα να πάρει επιτέλους τη ζωή στα χέρια της, η τελευταία νευρίαζε και κατέληγαν να μαλώνουν κάθε μέρα. Ωστόσο,φρόντισαν να τα βρουν. Η Κατερίνα δηλαδή έκανε πολλές προσπάθειες γιατί η Αιμιλία ήταν αρκετά εγωίστρια και... πώς να ρίξει εύκολα η Αιμιλία τα μούτρα της; Το σίγουρο ήταν πως η μία κάλυπτε τα κενά της άλλης. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά φιλία. Αυτό που είχε γράψει η Αιμιλία σε μία χριστουγεννιάτικη κάρτα και την είχε δωρίσει στην Κατερίνα.. "sometimes friendship is like filling your own gaps.. Thank you for filling them".

Πανελλήνιες έδωσαν και πέρασαν μάλιστα εκεί που ήθελαν. Η Κατερίνα Οδοντιατρική και η Αιμιλία Γερμανική Φιλολογία. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν σε διαφορετικές πόλεις, αυτό δεν τις εμπόδισε από το να κρατήσουν επαφές. Χριστούγεννα και Πάσχα τα περνούσαν σίγουρα μαζί, ενώ δεν παρέλειπαν να κάνουν τα ταξιδάκια τους από τη μία πόλη στην άλλη. Έβλεπαν το Λευκό Πύργο, έβλεπαν και την Ακρόπολη.
Μέχρι που αποφάσισαν να κάνουν τα μεταπτυχιακά τους, η Κατερίνα στην Αμερική και η Αιμιλία στη Γερμανία. Υποσχέθηκαν πως θα κρατήσουν επαφές παρόλο που δε θα βλέπονται πια τόσο συχνά. Και στην αρχή έτσι ήταν. Επικοινωνούσαν μέσω γραμμάτων ή e-mail. Ο καιρός όμως περνούσε. Η Κατερίνα τέλειωσε το μεταπτυχιακό της και επέστρεψε στην Ελλάδα. Η Αιμιλία αποφάσισε να μείνει στη Γερμανία και να εργαστεί εκεί.
Έτσι σταδιακά άρχισαν να χάνονται οι επαφές τους. Που και που έστελναν ένα e-mail και κάποιες φωτογραφίες τους οι οποίες με το πέρασμα των χρόνων αραίωσαν ώσπου κόπηκαν τελείως. Έγινε σαν κάτι απόλυτα φυσικό και δε φάνηκε σε καμία απ' τις δύο παράξενο παρόλο που θλίβονταν επειδή χάθηκαν.

Ήταν πλέον και οι δύο 33 ετών. Η Αιμιλία είχε να έρθει στην Ελλάδα εννιά χρόνια, όσα περίπου είχε να μιλήσει και με την κολλητή της. Στο μεταξύ, η Κατερίνα παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά, δούλευε και γενικά ζούσε ευτυχισμένη στην Ελλάδα.
Τα ίχνη της Αιμιλίας είχαν χαθεί μετά το θάνατο των γονιών της και παρόλο που η Κατερίνα ανησυχούσε πολύ, δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

Και ήρθαν τα Χριστούγεννα που τα παιδιά της Κατερίνας πήγαιναν Πρώτη Δημοτικού και επιθυμούσαν διακαώς να γράψουν γράμμα στο Άι-Βασίλη. Έτσι, πήγαν οικογενειακώς στο εμπορικό κέντρο που είχε στηθεί ένα ταχυδρομικό κουτί μέσα στο οποίο οι άνθρωποι έριχναν τα γράμματά τους για τον Άγιο.
"Έλα να γράψουμε κι εμείς ένα γράμμα" της έλεγε ο άντρας της.
"Νίκο, μη λες βλακείες. Για τα παιδιά ήρθαμε" απαντούσε εκείνη.
"Έχεις να χάσεις κάτι αν γράψεις μια επιθυμία σου;" επέμενε εκείνος.
"Δεν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Γιατί να γράψω γράμμα σε έναν Άγιο που δεν υπάρχει;"
Μέχρι που τελικά η Κατερίνα πείστηκε, πήρε χαρτί και στυλό και άρχισε να γράφει.

" Άγιε Βασίλη,

έχω αποκτήσει όλα όσα ήθελα στη ζωή μου και είμαι ευτυχισμένη. Ένα μόνο μου λείπει.. η Αιμιλία.
Εντάξει, μην κοροιδευόμαστε, δεν πιστεύω σε 'σένα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αν θέλεις να ξαναπιστέψω, φέρε πίσω την Αιμιλία υγιή και χαρούμενη. Μόνο αυτό ζητάω.

                                                                    Κατερίνα, η ορθοδοντικός με τα δίδυμα. "

Οι μήνες του νέου έτους περνούσαν και έφταναν πάλι τα Χριστούγεννα. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, τίποτα δεν είχε αλλάξει, ώσπου μια μέρα χτυπάει η πόρτα του ιατρείου της Κατερίνας και μπαίνει η Αιμιλία, η οποία ήρθε στην Ελλάδα για να μείνει. Μπορεί να ήταν μόνη, κουρασμένη και πονεμένη, αλλά τουλάχιστον ήταν υγιής. Και στο σπίτι της Κατερίνας έγινε τρικούβερτο γλέντι. Τα χαμόγελα δεν έλεγαν να σβήσουν.

Ένα βράδυ, όταν η Κατερίνα έμεινε μόνη με τον άντρα της, του λέει: "Νίκο, να στείλουμε και φέτος γράμμα στον Άγιο!"



 Μπορεί να μην είναι και τόσο ρεαλιστικό το παραμύθι (εντάξει, ο Άγιος Βασίλης δε φέρνει ανθρώπους στην πόρτα μας έτσι, απλά), ωστόσο αξίζει να πιστεύουμε σ' αυτόν ανεξαρτήτως ηλικίας.

Δεν ήθελα η τελευταία μου ανάρτηση για το 2014 να είναι αυτή η προηγούμενη με τα πολλά νεύρα. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτό το παραμύθι, το οποίο δεν είναι και τόσο καλό -αλλά τουλάχιστον το προσπάθησα- για να βοηθήσω τον εαυτό μου που τον ταλαιπωρώ με τα ψυχολογικά και υπαρξιακά μου αυτές τις μέρες, μα και για να σας αφήσω μία πιο γλυκιά γεύση από 'μένα για το 2014.
Ελπίζω να το απολαύσατε.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου, έστω και μέσω υπολογιστή.
Και για να μην είμαι αχάριστη (όταν έχουμε νεύρα και είμαστε στενοχωρημένοι τα βλέπουμε όλα μαύρα), το 2014 δεν ήταν μόνο σκατά. Μου έφερε και ωραία "πράγματα", κάποια από τα οποία μπορεί τώρα να πονάνε, μα τουλάχιστον μου τα έφερε. Προπάντων έχω την υγεία μου εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. 
Αλλά και το ότι το blog μου έγινε πιο δημοφιλές αυτό το έτος και μου δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσω με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, είναι ένα από τα "ωραία" πράγματα.
Καλή χρονιά σε όλους!!!


Giwta Ar..:**

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Ραντεβού του χρόνου!..*


Τις τελευταίες δύο βδομάδες τα νεύρα μου είναι στην τσίτα. Όλο κάτι συμβαίνει και όλο εκνευρισμένη είμαι. Νευριάζω εύκολα, αλλά όταν τρέμω από τα νεύρα μου, πρέπει να καλύπτεται ο άμαχος πληθυσμός γιατί κάτι θα του έρθει κατάμουτρα είτε φταίει είτε όχι. Και είναι κρίμα γιατί γιορτές έχουμε.Πρέπει όλοι να είμαστε ευδιάθετοι και να φροντίζουμε για την καλή ψυχολογική κατάσταση τόσο τη δική μας, όσο και των συνανθρώπων μας.


  • Πριν δύο εβδομάδες είχα κανονίσει για ποτό στο κέντρο. Ήταν λοιπόν γύρω στις 11 κι εγώ περίμενα μόνη στη στάση το λεωφορείο. Δεν υπήρχε κανένας άλλος άνθρωπος. Μετά από κάνα τεταρτάκι αχνοφαίνεται το λεωφορείο. Επειδή το περίμενα πως δε θα μ' έβλεπε, σήκωσα επίτηδες το χέρι μου. Αλλά ο οδηγός με προσπέρασε. Έτσι απλά. Φάνηκε πως το κατάλαβε ότι ήθελα να μπω, αλλά ούτε καν μπήκε στον κόπο να σταματήσει έστω λίγο πιο κάτω για να μπω. Και αναγκαστικά μετά περίμενα άλλα 20-25 λεπτά μέσ' στο κρύο μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο φορώντας ένα κολάν, ένα πουκάμισο και ένα μπουφανάκι. Δεν ξέρω αν ο οδηγός έφτασε αρτιμελής στο σπίτι του.

  • Όταν στέλνεις σε κάποιον "καλό ταξίδι!" και αντί για "ευχαριστώ" βλέπεις ένα "διαβάστηκε", τότε τι είναι αυτό; Είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ γαϊδουριά, όταν εσύ το κάνεις από ευγένεια, επειδή το ένιωθες. Αλλά να μου πεις, και το "διαβάστηκε" απάντηση είναι,σωστά; Και ναι, όποιος κι αν είναι αυτός ο κάποιος που δε σου απάντησε (φίλος, φίλη, συγγενής) μόνο αγενής και ηλίθιος μπορεί να χαρακτηριστεί. Ειδικά όταν δεν είναι και κάποιος τυχαίος.

  • Εδώ και κάποιους μήνες κάνω προωθήσεις κάποιων προϊόντων. Τώρα τις γιορτές προωθώ κάποιες βιταμίνες σε φαρμακεία. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο φαρμακείο στο οποίο δούλευα, στα άλλα δύο δεινοπάθησα. Συγκεκριμένα, ούτε αγοράζουν (που, εντάξει, το καταλαβαίνω, ειδικά για τις περιοχές στις οποίες ήμουν), μα ούτε κάθονται να ενημερωθούν. Ειδικά στο τρίτο φαρμακείο όταν πρωτομπήκα, ένιωσα πως κάποιος το κάνει επίτηδες και θέλει να μου σπάσει τα νεύρα. Με τον φαρμακοποιό δεν μπορούσα να συνεννοηθώ με τίποτα. Δεν ήξερε τι προϊόντα απ' αυτά που προωθώ, έχει στο φαρμακείο του. Δεν έβρισκε μία ολόκληρη τσάντα με φυλλάδια που του είχε αφήσει ο υπεύθυνος μου,τον οποίο αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο για να μου φέρει καινούρια. Εκτός αυτών, με περνούσε και για χαζή. Μου υποδείκνυε τα αυτονόητα λέγοντας μου παράλληλα τα λάθη που έκανε η προηγούμενη προωθήτρια. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν όταν με ρώτησε μία γυναίκα για ένα άλλο φαρμακείο, της είπα πως δεν ήταν αυτό και εκείνος που φώναξε "μην απαντάς, μην απαντάς!" Ε, συγγνώμη ρε κύριος, με ρώτησε η γυναίκα. Δε σου έδιωξα πελάτη!!!!!!! 

Εντάξει, μπορεί αυτοί οι λόγοι να μη σας φαίνονται σοβαροί για να με νευριάζουν. Εντάξει, μπορεί να φταίει που έχω περίοδο. Αλλά αν ακούσετε χριστουγεννιάτικα για φαρμακείο που έκαψε άγνωστος μαζί με τον φαρμακοποιό και τους αγενείς πελάτες του, εγώ θα είμαι!

Και επειδή πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, είτε είναι Χριστούγεννα είτε όχι, να πω πως είναι ευχάριστο το γεγονός ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται με φιλανθρωπικές κινήσεις βοηθώντας τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ότι η αγάπη μοιράζεται απλόχερα.

Να κάνω κι εγώ τις δικές μου ευχές για το νέο έτος, μιας και μάλλον αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση για το 2014. Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα! Το νέο έτος να σας φέρει όσα σας στέρησε το προηγούμενο και να σας βρει υγιείς και περιτριγυρισμένους από αγαπημένους ανθρώπους.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω στο 2015 αν είναι εύκολο να μπει όμορφα και όχι όπως μπήκε το 2014 για να μπορέσω να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου λίγο τυχερό σε κάποιον τομέα. Γιατί, μαλακισμένο 2014 από τα δύο-τρία πράγματα που σου ζήτησα και για τα οποία ξέρω ότι προσπάθησα, εσύ μου έδωσες μόνο το μισό. Το ΜΙΣΟ! Είναι δυνατόν; Τίποτα ακατόρθωτο δε σου ζήτησα. Ελπίζω το 2015 να είναι πιο γενναιόδωρο απέναντί μου και όχι μόνο απέναντι στους άλλους γιατί έχει καταντήσει κουραστική αυτή η κατάσταση.

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά αγαπημένοι μου!
Σας εύχομαι τα καλύτερα!!!

Πάρε χρώμα απ' τις πληγές σου,
ντύσου κόκκινα!
Κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα.


Giwta Ar.. :** 

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;


Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση δεν έχετε αναρωτηθεί έστω και μια φορά αν υπάρχει  ο Άγιος Βασίλης; Ξέρετε, αυτός ο παχουλός γεράκος με τα άσπρα μαλλιά και γένια που φοράει μία κόκκινη στολή, κατεβαίνει από τις καμινάδες των σπιτιών και μοιράζει δώρα..
Όλοι κάποια στιγμή πιστέψαμε πως αυτός ο παππούλης είναι αληθινός και όντως φέρνει τα δώρα κάτω από το δέντρο μας. Το θέμα όμως είναι άλλο.. τώρα που μεγαλώσαμε, τι πιστεύουμε; Υπάρχει ή δεν υπάρχει;

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις μας, τα προβλήματά μας και γενικά μας απασχολούν όλο και περισσότερα πράγματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε πολλές φορές κυνικοί και να κρίνουμε αυτούς που θέλουν να κρατήσουν κάποια παραμύθια για να ξεφύγουν απ' την πραγματικότητα.
Δυστυχώς τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους ανθρώπους αλλάζουν νόημα με το πέρασμα των χρόνων. Εκεί που περιμέναμε ως παιδιά πως και πως να έρθουν, τώρα τα φοβόμαστε. Φοβόμαστε αυτή την "χριστουγεννιάτικη μελαγχολία" όταν είμαστε μόνοι μας. Φοβόμαστε τη χαρά των άλλων, αντί να βρούμε κι εμείς λόγο να γιορτάσουμε.
Είναι καλό μερικές φορές να γυρίζουμε στα παιδικά μας χρόνια, τα παιδικά μας χαμόγελα. Όλα αυτά σπάνε την πραγματικότητα.
Είναι καλό έστω μονάχα αυτές τις μέρες των γιορτών να πιστεύουμε σε ανθρώπους, Αγίους, πράγματα που πιστεύαμε όταν ήμαστε παιδιά.

Αφού λοιπόν κατά γενική ομολογία των "ενήλικων" μυαλών, ο Άγιος αυτός δεν υπάρχει, γιατί επιμένουμε να του στέλνουμε γράμματα;

Άγιος Βασίλης είναι η καλοσύνη, που σε άλλους πιο έξω, σε άλλους πιο μέσα, κρύβεται στις ψυχές όλων μας. Είναι όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που κάνουμε για να γίνουν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι γύρω μας. Είναι μια ευγενική κίνηση, ένα ζεστό βλέμμα, ένα δώρο από καρδιάς, ένα φιλί ή μια αγκαλιά. Είναι όλα αυτά και όλοι εμείς.
 Ίσως τελικά ο Άγιος να υπάρχει. Δεν κατεβαίνει απ' τις καμινάδες, αλλά υπάρχει ήδη μες στο σπίτι μας, αν ξέρεις που να κοιτάξεις.


Εγώ πάντως το γράμμα μου το έστειλα..


Giwta Ar.. :**

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Ηράκλειο: One love, one life..!


Ηράκλειο...
Πριν τρεις μήνες δε θα πίστευα πως στο άμεσο μέλλον θα έλεγα πόσο μ' αρέσει η πόλη μου. Πάντα ήθελα να φύγω, να πάω μακριά. Δεν άντεχα το Ηράκλειο. Ήθελα να πάω σε μεγαλύτερη πόλη και αυτό μπορούσε να ξεκινήσει μόνο μέσω της φοιτητικής μου ζωής. Πίστευα πως δε θα ζούσα τίποτα το ιδιαίτερο με το να μείνω στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Αφού ξεκίνησα τη σχολή, άρχισα να βγαίνω και σαν φοιτήτρια. Παράλληλα, άρχισα να εκτιμάω, ή μάλλον να αγαπάω, το Ηράκλειο. Και έχω φτάσει στο σημείο να λέω πως δε θέλω να φύγω από 'δώ. Δε θα το αντέξω να φύγω.

Γνώρισα καλύτερα το κέντρο, λάτρεψα το κέντρο. Κάθε δρόμος και μία διαφορετική μαγεία. Ανακάλυψα καινούρια μαγαζιά. Για κάποια μαγαζιά με παρακίνησαν φίλοι να τα επισκεφτώ διότι, αν και περνούσα απ' έξω, κάτι με κρατούσε και δεν έμπαινα. Αλλά μπήκα σ' αυτά τα μαγαζιά και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Ελάτε λοιπόν να βολτάρουμε στην παραλιακή και στο κέντρο του Ηρακλείου..







Το φρούριο Κούλε, γνωστό και ως οδός μπάι-μπας. Χτίστηκε από τους Βενετούς. Σήμερα ο Κούλες είναι επισκέψιμος, ενώ χρησιμοποιείται και για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ανά περιόδους εκτελούνται εργασίες αναστήλωσης και το φρούριο μένει κλειστό για το κοινό.





Βρισκόμαστε ακόμη στην παραλιακή, στο λιμάνι μας με τα πολλά καραβάκια που φέρουν ονόματα που είναι πραγματικά ό,τι να'ναι!  










Καθώς ανεβαίνουμε από την παραλιακή, φτάνουμε στην οδό 25ης Αυγούστου, ενώ κατεβαίνοντας την 25ης Αυγούστου, καταλήγουμε στην παραλιακή και στον Κούλε.




Στα δεξιά βρίσκεται η Βικελέα, το νέο κτίριο της βιβλιοθήκης του Ηρακλείου. Τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένουν οι υπεύθυνοι για να τη λειτουργήσουν.. Να μετακομίσουν τα βιβλία μόνα τους από το παλιό κτίριο στο καινούριο;;;  





Σ' αυτή την οδό συναντάμε τα Hondos Center (υπέροχο ταξίδι ομορφιάς).........






..........., αλλά και τον πολυαγαπημένο ναό του  Αγίου Τίτου.




Ανεβαίνοντας, φτάνουμε στη Λότζια. Βρίσκεται επί της 25ης Αυγούστου και στη Λότζια στεγάζεται σήμερα το δημαρχείο του δήμου Ηρακλείου. Στη Λότζια συχνά γίνονται διάφορα παζάρια βιβλίου και χειροποίητων κοσμημάτων, ενώ κάθε Χριστούγεννα διοργανώνεται παζάρι με διάφορα αντικείμενα ή και παραδοσιακά φαγητά για φιλανθρωπικό σκοπό.




Πέντε βήματα ακόμα και φτάνουμε στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Πρόκειται για ένα Ενετικό κτίριο. Σήμερα στεγάζει τη Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης μας και είναι ανοιχτή στο κοινό καθημερινά σχεδόν όλη τη διάρκεια της μέρας. Πριν λίγες βδομάδες παρουσιάστηκε έκθεση με κύριο θέμα το έργο του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, ενώ πρόσφατα έλαβε χώρα έκθεση με θέμα τον Μινωικό πολιτισμό.





Ακριβώς απέναντι από τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου βρίσκεται το, γνωστό τοις πάσι, συντριβάνι με τα Λιοντάρια ή αλλιώς η πλατεία με την Κρήνη Μοροζίνι. Το συντριβάνι έχει τέσσερα λιοντάρια από το στόμα των οποίων τρέχει νερό. Η πλατεία αυτή ονομάζεται πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου, ονομασία άγνωστη σ'εμάς καθώς την καλούμε "πλατεία λιονταριών" ή για συντομία "Λιοντάρια". Είναι ίσως το πιο ζωντανό σημείο του κέντρου καθώς αυτή η πλατεία είναι γεμάτη από καφετέριες, σουβλατζίδικα και σ' αυτή δίνουν ραντεβού οι παρέες για να ξεκινήσουν τη νυχτερινή τους διασκέδαση.






Και φτάσαμε στον αγαπημένο μου δρόμο με τα αγαπημένα μου μαγαζιά. Πρόκειται για την οδό Χάνδακος, ένας πεζόδρομος με αρκετά μαγαζιά, όχι μόνο καφετέριες, αλλά καταστήματα με ιδιαίτερα ρούχα ή και πίνακες ζωγραφικής. Μπορεί έτσι όπως βλέπετε τον πεζόδρομο από τις φωτογραφίες να μην "συγκινείστε", κι όμως έχει κάτι άγνωστο που εμένα προσωπικά  με τραβάει. Μπορώ να κάνω βόλτες ξανά και ξανά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας (και της νύχτας) χωρίς να βαριέμαι κι ας μην έχει σε κάθε μέτρο και μαγαζί. Στην οδό Χάνδακος λοιπόν βρίσκεται το αγαπημένο μου μπαράκι. Και μου αρέσει τόσο πολύ γιατί πηγαίνω και θα ακούσω όλα τα τραγούδια που μ' αρέσουν.. Μποφίλιου, Σιδηρόπουλο, Ιωαννίδη, Παπακωνσταντίνου και πολλούς άλλους. Εκτός αυτού, και η διακόσμηση είναι υπέροχη με ιδιαίτερη αδυναμία στα "βρυσάκια".

(ας την κάνουμε και τη διαφήμιση..)

Στη Χάνδακος βρίσκεται όμως και η αγαπημένη μου καφετέρια, το "Μπισκότο". Ένας χώρος πολύ ζεστός με πολύ καλό και ευγενικό προσωπικό και χαλαρή -ξένη συνήθως- μουσική, από τζαζ μέχρι λίγο πιο ποπ και από τη δεκαετία του '20 μέχρι και το 2000.  


"ΑΠ' ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΩΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΥΛΑΣ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ".. αυτό συναντάς καθώς βγαίνεις απ' το Μπισκότο. Δεν ξέρω τι σημαίνει.. αν σημαίνει κάτι και το καταλαβαίνει κάποιος, ας το πει!






Τώρα διασχίζουμε άλλη μία αγαπημένη οδό, την οδό Μιλάτου, γεμάτη από καφετέριες και κλαμπάκια.








Και φτάσαμε στον πολιούχο του Ηρακλείου, τον Άγιο Μηνά. Πολύ, πολύ ωραία εκκλησία, αλλά Άγιος Τίτος δεν είναι..






Διασχίζοντας την κεντρική αγορά του Ηρακλείου........




.......... φτάνουμε στην πλατεία Κορνάρου (μη ζητήσετε λεπτομέρειες).




Καθώς ανεβαίνουμε την οδό Δαιδάλου, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μικρογραφία της Ερμού..............





................. καταλήγουμε στο ξενοδοχείο "Astoria" και στην πλατεία Ελευθερίας όπου όλη τη διάρκεια του χρόνου γίνονται πολλές εκδηλώσεις, ενώ τα Χριστούγεννα στολίζεται το δέντρο και στήνονται πολλά παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους.  



Και φτάσαμε στον προορισμό μας. Κάναμε μία μεγάλη βόλτα κατά κύριο λόγο στο κέντρο του Ηρακλείου, Γυρίσαμε ένα μεγάλο μέρος του. Υπάρχουν όμως ακόμη πολλά να δείτε. Ελπίζω να μην κουραστήκατε, αλλά να απολαύσατε τη βόλτα, έστω και μέσω φωτογραφιών.
 Το Ηράκλειο, λένε κάποιοι, πως δεν είναι η πιο ωραία πόλη της Κρήτης. Ίσως και να έχουν δίκιο αυτοί οι "κάποιοι". Μα πιστέψτε με, αν έχετε την καρδιά σας ανοιχτή, θα το αγαπήσετε, όπως το αγαπώ κι εγώ.. γιατί όπου αλλού και να πάμε, ψηφίζουμε ΗΡΑΚΛΕΙΑΡΑ!





Credits: στην Αναστασία που μου έδωσε κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξε η                           ίδια.
              στην Κατερίνα που με βοήθησε να τραβήξω τις φωτογραφίες, δίνοντάς μου                             συχνά πολύ ωραίες ιδέες.



Καλό μήνα και καλές γιορτές!
Giwta Ar..:**