«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία!


Τα χριστουγεννιάτικα φώτα της πόλης άναψαν. Το ψηλό δέντρο με τα πολλά στολίδια στήθηκε στην κεντρική πλατεία και μικροί - μεγάλοι σπεύδουν να βγάλουν φωτογραφίες κάτω απ' αυτό. Το κρύο έχει αρχίσει επιτέλους να κάνει αισθητή την παρουσία του, αν και καθυστέρησε λίγους μήνες. Στο δρόμο ξεχύνονται άνθρωποι χαρούμενοι, άνθρωποι περισσότερο μελαγχολικοί, όλοι όμως συνειδητοποιημένοι πως τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά.

Τρέχουν να ψωνίσουν ρούχα για την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, να πάρουν δώρα στους αγαπημένους τους ανθρώπους και να γυρίσουν σπίτι να ετοιμάσουν τα γλυκά. Το ίδιο κάνει και η Κλέλια, μια 25χρονη λογοθεραπεύτρια, που βλέπει πως τα φετινά της Χριστούγεννα μάλλον θα είναι διαφορετικά από τα προηγούμενα. Πρώτη φορά φέτος που βρήκε δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπούδασε, γεγονός που τη χαροποιεί ιδιαίτερα. Τι κι αν συνεχίζει να δουλεύει στην καφετέρια που ήδη εργαζόταν; Δεν την ενδιαφέρει αυτό ιδιαίτερα, αφού ασχολείται παράλληλα με τη δουλειά που πάντα ονειρευόταν. Ένας μήνας έχει περάσει από τότε που έπιασε δουλειά στο κέντρο λογοθεραπείας και με τον πρώτο της -μικρό- μισθό, αποφάσισε να βγει στο κέντρο και αυτή τη φορά να μην αρκεστεί μόνο στο κοίταγμα των βιτρινών. Σε συνδυασμό με το μισθό από την καφετέρια, αποφασίζει να αγοράσει ο,τι τραβάει η ψυχή της, και ό,τι αντέχει η τσέπη της βέβαια. Δεν παραλείπει φυσικά να βρει δωράκια για τους αγαπημένους της ανθρώπους, τους οποίους μέχρι πρότινος τους είχε παραμελήσει αρκετά.

Μετά από πολύωρη ορθοστασία και αφού τελικά δε βρήκε τίποτα να της αρέσει, κάθισε να πιει καφέ μόνης της, θέλοντας να παρατηρήσει με τη ησυχία της τους ανθρώπους αυτή την περίοδο του χρόνου και να σκεφτεί τα δικά της.
Όλοι φαίνεται να απολαμβάνουν αυτή την όμορφη αίσθηση που σου δίνουν οι γιορτές, βρίσκοντας την ευκαιρία να κάνουν κοπάνα από τα μαθήματα και τις δουλειές τους προκειμένου να πιουν ένα καφέ με φίλους και να δουν τη στολισμένη πόλη.

Η Κλέλια βλέποντας με ενδιαφέρον τον κόσμο γύρω της, κάνει ασυναίσθητα με το μυαλό της μία μικρή αναδρομή στα περσινά της Χριστούγεννα. Τα τόσο μελαγχολικά και μοναχικά της Χριστούγεννα. Μοναχικά μέσα στην ψυχή της. Γιατί όσους ανθρώπους κι αν έχεις γύρω σου, αν μέσα σου υπάρχουν "αγκάθια", θα ματώνεις.
Σκέφτηκε με ποιους άρχισε το 2015 και με ποιους το τελειώνει. Βουρκώνει λόγω του πόνου που ένιωθε πέρυσι, αλλά και λόγω της χαράς που νιώθει τώρα.

Τις περσινές γιορτές τις έβγαλε στο σαλόνι παρέα με την τηλεόραση, κλαίγοντας για έναν έρωτα και για τις επαγγελματικές ευκαιρίες που δεν τις δίνονταν. Η νέα χρονιά μπήκε και η Κλέλια βίωνε ακόμα τις ίδιες καταστάσεις, που κράτησαν για πολλούς μήνες. Τη μία απελπιζόταν και την άλλη προσπαθούσε να δει πιο θετικά και αισιόδοξα τα πράγματα. Οι περιστάσεις βέβαια δεν τη βοηθούσαν, αλλά δεν έπρεπε να αφήσει τον εαυτό της να πέσει ψυχολογικά.

Ενώ τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, έβλεπε πως το 2015 είχε περάσει έτσι, χωρίς η ίδια να έχει καταφέρει κάτι απ' αυτά που ήθελε και της προκαλούσαν πόνο. Έβλεπε τις γιορτές να κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος της. Φοβόταν να ζήσει πάλι τα ίδια Χριστούγεννα. Δεν άντεχε να το παίζει χαρούμενη σε έναν περίγυρο που έδειχνε να απολαμβάνει στο έπακρο τις γιορτές.
Και να που ο τελευταίος μήνας έκανε τη διαφορά και τη διέψευσε κατηγορηματικά. Ένας μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου άρχισε να νιώθει γεμάτη. Να κάνει πράγματα με απόλυτη ευχαρίστηση και να συναντάει ανθρώπους με καταλυτικό, πλέον, ρόλο στη ζωή της.
Πίνοντας την τελευταία γουλιά καφέ, σκέφτεται πόσο φοβάται μην τα χάσει όλα αυτά που έχει αυτή τη στιγμή, αλλά από την άλλη πρέπει να απολαύσει τα φετινά Χριστούγεννα και να μη μεμψιμοιρεί, αφού φέτος δεν υπάρχει λόγος.

Τις σκέψεις της διακόπτει η κολλητή της φίλη, Κατερίνα.

"Τι κάνεις παιδί μου μόνη σου εδώ πέρα;"
"Ααα έλα.. είχα πάει για ψώνια και είπα να κάτσω για ένα καφεδάκι.. Τι έγινε εσύ; Τι έχεις;"

Η συζήτηση τελικά κράτησε ώρες, όπως μία κλασική γυναικεία συζήτηση.
Ακούγοντας και βλέποντας τη φίλη της να πονάει, η Κλέλια πονούσε και η ίδια.

"Να σου κάτι;", διακόπτει η Κλέλια την Κατερίνα.
"Καταλαβαίνω ότι πονάς, φαντάζομαι πόσο δεν θέλεις να έρθουν αυτά τα Χριστούγεννα, αλλά μην απελπίζεσαι. Μπορεί να περάσεις ώρες μπροστά από μία οθόνη χωρίς να έχεις όρεξη να κάνεις το οτιδήποτε, μα μη νομίζεις πως όλες οι γιορτές θα είναι ίδιες. Κάθε μέρα είναι μια διαφορετική μέρα και κάθε Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά Χριστούγεννα. Μπορεί φέτος να νιώθεις χάλια γιατί θα σε κάνουν να νιώθεις μόνη, θα 'ρθει όμως κάτι καλό. Έτσι είναι η ζωή.. Τη μία μας ρίχνει, την άλλη μας ανεβάζει. Κράτα αυτό το γλυκό χαμόγελο που έχεις. Φέτος μπορεί να είναι έτσι, του χρόνου θα είναι όμως αλλιώς!!!"


Αυτή είναι η δική μου χριστουγεννιάτικη ιστορία και η επιστροφή μου φυσικά στα δρώμενα της Αριστέας. Πρόκειται για το δρώμενο "Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία". Τις ιστορίες που έχουν γραφτεί και τους συμμετέχοντες μπορείτε να τους δείτε αν πατήσετε πάνω στην ονομασία του δρώμενου. 


Καλές γιορτές!
Giwta Ar.. :**

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Ζούμε σε μία εποχή...


Όταν γυρνάω σπίτι μου το βράδυ, περνάω από ένα συγκεκριμένο σημείο που είναι αρκετά φωτεινό για να μη φοβάμαι και αρκετά σκοτεινό για να μπορώ να βλέπω πεντακάθαρα τα αστέρια.
Εχτές που περνούσα πάλι απ' αυτό το σημείο, κοίταξα τ' αστέρια και η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Θέματα που συνέβησαν πρόσφατα στη ζωή  μου και θέματα που απασχολούν τον τελευταίο καιρό όλο τον κόσμο.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα γεγονότα της Γαλλίας. Και αυτό γιατί δε βρίσκω το λόγο να εκφέρω μία παραπάνω άποψη για το τι συνέβη, ποιος φταίει, αν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας και αν όντως ξεκινάει πλέον επίσημα ένας πόλεμος, που την έκβαση του την ξέρουμε ήδη από τώρα: όλοι ηττημένοι.

Ζούμε σε μία εποχή, σε έναν κόσμο, όπου οι πιο μεγάλοι προσπαθούν να επιβιώσουν και οι νεότεροι να δημιουργήσουν κάτι στη ζωή τους. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη οι γονείς να βοηθήσουν για το μέλλον των παιδιών τους και τα παιδιά να ζήσουν αξιοπρεπώς και με τρόπο τέτοιο ώστε να αγαπούν τη ζωή που κάνουν. Όταν όμως όλα πάνε κατά διαόλου, πώς θα γίνουν όλα αυτά, που κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα;

Ζούμε σε μία εποχή που δεν μπορούμε να σπουδάσουμε αυτό που θέλουμε. Και αν τελικά το καταφέρουμε, θα πρέπει να προσαρμοστούμε σε διάφορες άλλες καταστάσεις που δε μας γεμίζουν. Αυτό είναι το κακό.. Αναγκαζόμαστε κάποιες φορές να προσαρμοστούμε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ζούμε σε μία εποχή που θέλουμε να βρούμε μία δουλειά για να παίρνουμε αξιοπρεπή χρήματα και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να προσαρμοζόμαστε πάλι σε κάτι άλλο με λιγότερα χρήματα γιατί είτε "δεν έχεις προϋπηρεσία" είτε "τα προσόντα σου είναι πολλά και δεν μπορούμε να σε πληρώνουμε".

Ζούμε σε μία εποχή που θέλουμε να κάνουμε σχέση και το μόνο που ακούμε από τον άλλο είναι πως δεν είναι σε φάση να κάνει κάτι πιο σοβαρό. Ή και στην αντίπερα όχθη, θέλουμε κάτι χαλαρό και μας έρχεται το αντίθετο. Καταλήγουμε έτσι να περιορίζουμε τα θέλω μας, να πληγωνόμαστε πολύ πιο εύκολα και στην τελική να μην ξέρουμε πώς να φερθούμε.

Ζούμε σε μία εποχή που δίπλα μας βλέπουμε πτώματα και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι να ποστάρουμε σχετικό status στο facebook.

Δεν είπε κανείς ότι η ζωή είναι εύκολη. Απλά είναι αυτό, που βιώνουμε κάποιες καταστάσεις οι οποίες μας "ρίχνουν" και καταλήγουμε να λέμε πως δεν τις αξίζουμε. Ποιος είπε όμως πως παίρνουμε πάντα ό,τι αξίζουμε; Μπορεί τώρα να παραπονιόμαστε για τα όσα δύσκολα μας έρχονται και μας ζορίζουν άσχημα, σύντομα όμως μπορεί να μας έρθει κάτι, σε οποιονδήποτε τομέα, που ούτε εμείς δεν το πιστεύουμε πως το αξίζουμε. Ίσως συννεφιάζει περισσότερο πάνω από ανθρώπους που αξίζουν τον ήλιο. Μα τα σύννεφα κάποια στιγμή φεύγουν απ' τον ουρανό..



Giwta Ar.. :**

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

ΣΕξ .


Όχι, όχι.. δε θα μιλήσω για σεξ. Παρά τη μακρόχρονη εμπειρχαχαχαχα.. Όχι, ήθελα απλώς να σας τραβήξω την προσοχή. Καλά, όχι μόνο αυτό. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο θέμα στο μυαλό μου και επειδή και το άρθρο που θα ακολουθήσει δε θα έχει ένα συγκεκριμένο θεματικό άξονα, πήρα τη μεγάλη απόφαση να βάλω αυτό τον τίτλο (μεσ' στην πρωτοτυπία τρομάρα μου. Κανείς άλλος δεν έχει σκεφτεί αυτόν τον τίτλο για να τραβήξει την προσοχή.)

Ξύπνησα που λέτε σήμερα με όρεξη αναγκαστικά για να βγω έξω να πάρω ψωμί διότι η μαμά μου δουλεύει. Σαν καλή κόρη λοιπόν -που πρέπει να θυμηθεί σε πέντε λεπτά να βγάλει το ψάρι απ' το φούρνο- σηκώθηκα 12 και με το ζόρι, έβαλα τα καλοκαιρινά μου παρά τον κακό καιρό που έχει έξω και πήρα σιγά σιγά το δρόμο για το φούρνο. Περιττό να σας πω ότι συνειδητοποίησα πως μπορούσα να αποφύγω το σορτσάκι και το πέδιλο όταν ήταν ήδη αργά. Γύρισα λοιπόν απ' το φούρνο παρέα με το ψωμάκι και αποφάσισα ότι επιτέλους μπορώ να γράψω. Είμαι έτοιμη, πώς το λένε; Ο καιρός αυτός μάλλον με εμπνέει. Θα μου πείτε "εχτές έκανε κατακλεισμό κοπέλα μου, σήμερα σου ήρθε η έμπνευση;" Ναι, σήμερα γιατί εχτές κοιμόμουν όλη μέρα. Στην κυριολεξία. Ε ήμουν το προηγούμενο βράδυ σχεδόν άυπνη και μετά όλη την Κυριακή απ' τις 8 το πρωί στο πόδι μέχρι τα ξημερώματα. Τι να κάνω το ώριμο νιάτο πια;
Αφού γύρισα, έκανα το καφεδάκι μου, έκανα και το τοστάκι μου, κάθισα στο γραφείο, άνοιξα το λάπτοπ και.. αυτό. Ανέβασα και φωτογραφία στο instagram για να ανακοινώσω πως σήμερα θα γράψω (ένα παραπάνω κίνητρο για να ολοκληρώσω ανάρτηση). Άλλο που δεν ήθελα βέβαια να ανεβάσω. Έχω κολλήσει με το instagram, μ' αρέσει πάρα πολύ, πιο πολύ απ' το φατσοβιβλίο, γνωστό και ως facebook (θα τη βάλω στο τέλος τη φωτογραφία. Μ' αρέσει πολύ). Εκεί, που λέτε, που πήγαινα να βγάλω τη φωτογραφία μου την ωραία, μου πέφτει ο καφές. Αν είχε βιντεοσκοπηθεί η στιγμή, νομίζω δε θα υπήρχε άνθρωπος που δε θα γελούσε. Ευτυχώς έμεινε αρκετή ποσότητα καφέ γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακάνω.

Επίσης, πριν λίγες μέρες είχα κατεβάσει από τη βιβλιοθήκη μου κάτι βιβλία με σκοπό να στερεώσω το κινητό για να κάνω βιντεάκια dubsmash (όχι, δεν ήθελα να τα διαβάσω τα βιβλία..). Τι είναι αυτά θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας θα πω εγώ. Είναι τα βίντεο που φτιάχνεις και μιλάς πάνω από μία γνωστή φωνή.Είναι της μόδας τελευταία, θα το ξέρετε. Θα σας δείξω παρακάτω για να καταλάβετε. Θα σας πρότεινα να κατεβάσετε την εφαρμογή, αλλά επειδή είναι εθιστική και μπορεί να φάτε τα νιάτα σας μ' αυτήν, αφήστε το.

Θα βάλω κι άλλα.. Τι κι αν ξεφτιλιστώ; Εσάς σκέφτομαι.. Για να γελάσετε! χαχαχ



Εντάξει, φτάνει.
Ωστόσο, που και που σηκώνομαι από την πολυθρόνα μου για διάφορους λόγους και επειδή περνώντας από καθρέφτες, κοιτάζομαι, έχω βγάλει ένα συμπέρασμα. Σήμερα είμαι πολύ θηλυκή. Τι εννοώ; Το μαλλί θέλει λούσιμο επειγόντως, το 'χω πιάσει σαν μπιφτέκι το καημένο. Για το φρύδι και το μουστάκι ας μη μιλήσω. Εγώ κι αυτός:




Τα νύχια μου.. άλλη υπόθεση.. Και θέλω να κυκλοφορήσω κιόλας στον έξω κόσμο, ο Κολοκοτρώνης. Έχω φάει και τόσες σοκολάτες τον τελευταίο καιρό που το πρόσωπο μου δεν μπορεί να κυκλοφορήσει χωρίς μακιγιάζ.. Μία λύση βέβαια είναι να προσέξω λίγο παραπάνω την, κατά τ' άλλα, πανέμορφη φατσούλα μου αντί να τη βάφω, αλλά αυτό είναι όπως το "από αύριο" της διατροφής μου. Που το "από αύριο" πρέπει να γίνει "από σήμερα" διότι θα κυκλοφορώ σε λίγο με ξεκούμπωτα παντελόνια..κάτι που έχω κάνει ήδη μία φορά. Μη σοκάρεστε! Φορούσα μακριά μπλούζα και δε φαινόταν!!!

Μου έχει κολλήσει και από χτες ένα υπέροχο τραγούδι, το "Damn your eyes". To γνώριζα ήδη, αλλά για κάποιο λόγο από χτες παίζει ασταμάτημα στο δωμάτιο μου. Πρώτη εκτέλεση νομίζω είναι της Etta James και μ' αρέσει περισσότερο από τις άλλες εκτελέσεις. Πιστεύω πως θα αρέσει και σ' εσάς. Απολαύστε..




Για το τέλος, δε θα αναφερθώ στα ψηφουλίνια που ρίξαμε, στις εκλογούλες που έγιναν, στα χωρίς λόγο χρηματάκια που δόθηκαν για όλο αυτό το αστείο.
Θα αναφερθώ στο πόσο χαίρομαι που χάλασε ο καιρός, που θα μπορώ να αναπνέω επιτέλους όταν κάνω yoga και που οι κατσαριδούλες θα πάρουν τα μπογαλάκια τους οι σιχαμένες και θα φύγουν!!! Ναι, πάντα είμαι τόσο γλυκιά..


Giwta Ar.. :**

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Μήπως να κοιτάξουμε πέρα απ' τη μύτη μας;











Ανθρωπιστική κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα,όχι μόνο στα σύνορα.. Ανθρωπιστική κρίση σε όλο τον κόσμο. Ανθρωπιστική κρίση σε όλες τις χώρες που είναι διχασμένες σχετικά μ' αυτό το μεταναστευτικό κύμα.
"Χάνονται" παιδιά. Παιδιά. Τα ξεβράζει η θάλασσα.
Όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Όλοι εμείς που θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. 
Μα δεν πειράζει. Θα συνεχίσουμε να γυρνάμε γύρω γύρω το κεφάλι ψάχνοντας για τον πραγματικό υπεύθυνο, ενώ παράλληλα θα πηγαίνουμε σε εκλογές. Μπράβο !!!



Giwta Ar..


Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Ας μιλήσουμε για χορό..


..Ξεκινάς χωρίς να ξέρεις τίποτα. Έχεις ακούσει μονάχα περί τίνος πρόκειται, αλλά δεν έχεις καταλάβει και πολλά μάλλον λόγω του νεαρού της ηλικίας σου. Μπαίνεις στην αίθουσα και η δασκάλα σου μαθαίνει τα πρώτα βήματα.. 1,2,3 και πάλι από την αρχή μέχρι να τα μάθεις τέλεια. Σιγά σιγά μπαίνει η μουσική που σε κάνει να χοροπηδάς απ' τη χαρά σου. Περνάει λίγος καιρός και έρχεται η πρώτη σου παράσταση. Όλοι έχουν μαζευτεί από κάτω για να σε καμαρώσουν. Και πάλι δεν καταλαβαίνεις πολλά, απλά χαίρεσαι που είσαι πάνω στη σκηνή. Έπειτα, βλέπεις την υπερηφάνεια των γονιών σου στα μάτια τους. Και πάλι δεν καταλαβαίνεις απόλυτα το λόγο, αλλά χαίρεσαι πολύ.
Περνούν τα χρόνια κι εσύ συνεχίζεις το χορό. Η δασκάλα πλέον σου έχει βάλει πιο δύσκολες κινήσεις. Κάποιες απ' αυτές σου δημιουργούν μελανιές στα πόδια και στα χέρια, αλλά δε σε ενδιαφέρει. Και η χορογραφία της παράστασης είναι πιο δύσκολη, αλλά η δασκάλα λέει πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
Τα χρόνια περνούν. Ο χορός αν και όσο πάει δυσκολεύει, δεν έχεις σκοπό να τον σταματήσεις. Πλέον έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο που όλες οι κινήσεις είναι δύσκολες, αλλά χάρη στην εξάσκηση τόσων ετών, τις κάνεις και να φαίνονται και να είναι πιο εύκολες. Πολλές φορές έπεσες στα πατώματα επειδή δεν κατάφερες να ολοκληρώσεις σωστά μία στροφή. Αλλά δεν τα παράτησες. Όφειλες να ολοκληρώσεις τη χορογραφία.
Έπεσες αρκετές φορές ακόμα και πάντα είτε μόνος σου είτε με τη βοήθεια της δασκάλας, σηκωνόσουν για να συνεχίσεις. Παρά τα κλάματα που έριξες, παρά τον πόνο που τράβηξες αυτή τη φορά είσαι πάνω στη σκηνή με πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο χορός μήπως μοιάζει πολύ με τη ζωή μας;
Θα απαντήσω εγώ. Ναι, μοιάζει!
Ο άνθρωπος ξεκινάει να ζει χωρίς να ξέρει να μιλάει ή να περπατάει. Τα αγαπημένα του άτομα γίνονται οι μέντορες του. Περνούν τα χρόνια και αρχίζει να επικοινωνεί σωστά με τους γύρω του. Όσο μεγαλώνει, αποκτά και τη δική του άποψη με αποτέλεσμα να μπορεί να κάνει μία συζήτηση. Πηγαίνει σχολείο και μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα. Κάνει αριθμητικές πράξεις και αντιλαμβάνεται τη διαφορά της πανίδας από τη χλωρίδα. Στην πορεία μαθαίνει ξένες γλώσσες και ξεκινάει κάποιο άθλημα. Σιγά-σιγά βάζει τους πρώτους του στόχους, άλλους πιο μικρούς και άλλους πιο μεγάλους. Όταν δεν τους πετυχαίνει όλους, καταλαβαίνει πως στην ζωή υπάρχουν και αποτυχίες. Δεν παύει όμως να αγωνίζεται. Όσο μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνουν και τα θέλω του, οι στόχοι του. Γι' αυτό και οι ενδεχόμενες απογοητεύσεις είναι πολύ μεγαλύτερες.
Αυτό που μερικές φορές διαφέρει από το χορό, είναι πως όταν ο άνθρωπος βιώνει μία μεγάλη απογοήτευση, "πέφτει" στα πατώματα και αρνείται να σηκωθεί. Ακόμα και όταν υπάρχουν χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, εκείνος προτιμά να μείνει κάτω. Αυτό το "κάτω" όμως κάποια στιγμή κουράζει.

Σίγουρα όλοι έχουμε ζήσει κάποιες "αποτυχίες" στη ζωή μας. Και βάζω τη λέξη "αποτυχίες" σε εισαγωγικά γιατί αναφέρομαι σε απογοητεύσεις περισσότερο. Ό,τι δεν πετυχαίνει με την πρώτη ή ακόμα και με τη δεύτερη φορά, δε σημαίνει πως δε θα πετύχει ποτέ.
Λογικό είναι να απογοητευτούμε από διάφορες καταστάσεις που ζούμε καθημερινά. Στον επαγγελματικό, στον ερωτικό και σε άλλους τομείς πάντα θα βρίσκουμε εμπόδια που θα πρέπει να ξεπερνάμε. Αν κάποιες φορές δεν καταφέρνουμε να τα πηδήξουμε και αντιθέτως πέφτουμε κάτω, είναι στο χέρι μας πόσο θα κάτσουμε εκεί πέρα και πότε θα σηκωθούμε. Η ουσία στη ζωή είναι να σηκωνόμαστε. Ναι, μέσα στην όλη φάση είναι και το να κλάψουμε και το να πέσουμε, να συρθούμε στα πατώματα. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σηκωθούμε, να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε "πάω παρακάτω". Γιατί επιμένοντας να μένουμε στο πάτωμα, τραβάμε τη ζωή μας πίσω. Όταν σηκωθούμε, σίγουρα θα ξαναπέσουμε, σίγουρα θα βιώσουμε κι άλλες απογοητεύσεις, αλλά θα έχουμε γίνει πιο δυνατοί και ικανοί να τις αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά. Και έτσι ο χρόνος που περνάμε στα.. πατώματα, θα μειώνεται. Γιατί πάντα βγαίνουμε πιο δυνατοί από δύσκολες καταστάσεις. Και οφείλουμε να είμαστε οι πρωταγωνιστές στην παράσταση της ζωής μας!



Giwta Ar.. :**

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Των διακοπών μου τα καμώματα*


Χάθηκα.. Το ξέρω ότι βγήκατε στο δρόμο τραβώντας μαλλιά και βυζΓιά αναζητώντας με ( ποια δημοψηφίσματα και βλακείες;), μα να 'μαι! Επιστρέφω μετά από ένα μήνα και κάτι για να σας παρουσιάσω τις μίνι διακοπές μου και βασικά για να γελάσετε λίγο γιατί τον τελευταίο καιρό το γέλιο έχει κοπεί μαχαίρι.

Τις "διακοπές" μου φέτος τις έβγαλα σχεδόν τσάμπα. Αφού πληρώθηκα αυτά τα λίγα που παίρνω κάθε μήνα, που συνήθως μου βγάζουν ίσα-ίσα εξόδους δύο εβδομάδων και αν, μου στέλνει η φίλη μου η Άννα να πάμε για δυο μέρες στο Ρέθυμνο -εκεί σπουδάζει- που θα πήγαινε με τις δύο ξαδέρφες της. Ε ντροπή να μη δεχτώ την πρόσκληση ( αν δεν είχα πληρωθεί, καθόλου ντροπή δε θα ήταν :Ρ ).
Ξεκινάμε λοιπόν κούτσα-κούτσα από τα υπεραστικά ΚΤΕΛ του Ηρακλείου φτάνοντας τελικά Ρέθυμνο. Φτάνουμε και πηγαίνουμε κατευθείαν στο σπίτι της Άννας, αφήνουμε τα πράγματα μας και πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο που ήθελε να αφήσει κάτι χαρτιά (είναι εν δυνάμει φιλόλογος η κοπέλα), Αφού σκάσαμε απ' τη ζέστη, πάμε σπίτι, ετοιμαζόμαστε και τρέχουμε θάλασσα η οποία είχε απίστευτο ρεύμα. Δεν είχαμε πάει στα βαθιά και μας τραβούσε μέσα, δυσκολευτήκαμε πολύ να βγούμε.
Έπειτα από πολλές ώρες και αφού λύσαμε όλα τα προσωπικά μας, πήραμε το δρόμο του γυρισμού, μαγειρέψαμε (η Άννα δηλαδή :Ρ), φάγαμε και αφού ξεκουραστήκαμε, ντυθήκαμε, βαφτήκαμε, γίναμε κουκλάρες με λίγα λόγια, και κυκλοφορήσαμε στα μαγαζιά του Ρεθύμνου.


Την επόμενη μέρα εγώ έπρεπε να φύγω κατά το μεσημεράκι διότι είχα να κάνω άλλα πράγματα για τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω. Σηκωθήκαμε πρωί-πρωί τυχαία, λόγω ενός αιφνίδιου και δυσάρεστου γεγονότος. Πήραμε λοιπόν το δρόμο, οι τρεις από τις τέσσερις για να πάμε για καφέ. Τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε κάτι στο χέρι και να κάνουμε βόλτα στην Παλιά πόλη και στην παραλιακή του Ρεθύμνου. Για άλλη μια φορά το Ρέθυμνο αποδείχθηκε μία από τις πιο ωραίες, γραφικές και ρομαντικές πόλεις που έχω επισκεφτεί, αλλά πολύ μικρό. Παρά την ομορφιά του δηλαδή, προσωπικά με τίποτα δε θα μπορούσα να μένω εκεί μόνιμα. Αν σπούδαζα για παράδειγμα στο Ρέθυμνο, θα πιεζόμουν καθημερινά. Για λίγες μέρες είναι μία πάρα πολύ όμορφη πόλη!
Γυρίσαμε σπίτι, τα κορίτσια αποφάσισαν να γυρίσουν μαζί μου στο Ηράκλειο το μεσημεράκι και έτσι έγινε. Και φυσικά περάσαμε πολύ ωραία.


(η Άννα είναι η διπλανή μου. Μπροστά είναι η γλυκιά ξαδέρφη της, Ελεάννα)



Και πάμε στο δεύτερο κομμάτι των διακοπών μου..
Με την παρέα μου, την οποία θα γνωρίσετε παρακάτω, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το λεγόμενο "roof festival", δηλαδή το φεστιβάλ της ταράτσας. Τριήμερο το φεστιβάλ στα Μάταλα, τριήμερο και το φεστιβάλ στην ταράτσα (ωραία σύγκριση τρομάρα μου). Η ιδέα δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.. πιθανότατα στην Ευτυχία.
Ρητός κανόνας ήταν πως οι μόνιμοι του φεστιβάλ θα βρίσκοντας τρεις μέρες και δύο νύχτες στην ταράτσα χωρίς να πλυθούν. Ναι, χωρίς να πλυθούν. Σκεφτείτε τι δράμα έζησα εγώ που περνάω μία μέρα άλουστη και παθαίνω πολιτισμικό σοκ. 
Ο Νίκος και η Ευτυχία λοιπόν πήγαν για ψώνια στο Jumbo. Το πιο σημαντικό από τα πράγματα που πήραν ήταν η φουσκωτή πισίνα η οποία λειτουργούσε σαν το γιοφύρι της Άρτας: ολημερίς τη χτίζαμε, το βράδυ γκρεμιζόταν, κοινώς ξεφούσκωνε. 
Δε θα γράψω πολλά, θ' αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους. 

Η πρώτη μας μέρα ήταν εκείνη που γύρισα απ' το Ρέθυμνο. Όταν έφτασα μαζί με την Ελένη, τα παιδιά είχαν ήδη φουσκώσει την πισίνα και το μόνο που έμενε ήταν να γεμίσει νερό.


Στη συνέχεια ο Μιχάλης μας αποκάλυψε το νέο του σελφοκόνταρο, ή αλλιώς selfie stick.. Είναι αυτό το κοντάρι πάνω στο οποίο στερεώνεις το κινητό και βγάζεις φωτογραφίες από μακριά. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, αφού από τη στιγμή που εμφανίστηκε και έγινε ευρέως γνωστό στην Ελλάδα το σελφοκόνταρο, το ήθελα πάρα πολύ (σ' αυτό το σημείο η πλειοψηφία των φίλων μου κουνάει το κεφάλι με συμπόνια κατανοώντας ότι κάνει παρέα με ένα ηλίθιο ποζέρι).

(το σελφοκόνταρο κρατάει ο Μιχάλης, στη μέση είναι η Ευτυχία και με το κόκκινο μπλουζάκι η Ελένη)

Στη συνέχεια τραβήχτηκε μία φωτογραφία, που δεν ξέρω πώς σκατά τραβήχτηκε, την οποία η Ευτυχία έβαλε ως φωτογραφία εξωφύλλου στο φατσοβιβλίο και αν δεν είχα χιούμορ (που δεν έχω) δε θα τη συγχωρούσα ποτέ.


Φυσικά είχαμε και κάποιους ρόλους σ' αυτό το φεστιβάλ τους οποίους δε θα αναφέρω γιατί θα ξεφτιλιστούμε στον υπέρτατο βαθμό. Από την επόμενη φωτογραφία ίσως να καταλάβετε κάποιον απ' τους ρόλους, αλλά εγώ δεν είπα τίποτα, εντάξει;;


Από το φεστιβάλ όμως έλειπε ο Αποστόλης (για μένα Τόλης) διότι είχε πάει στην Πολωνία.. αλίμονο σ' εμάς.. Η Ευτυχία είχε τυπώσει φωτογραφίες με το ονοματεπώνυμό του και ένα χτυπητό "ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ". Έτσι λοιπόν καταφέραμε και βγάλαμε όλοι μαζί μία φωτογραφία.



Το βράδυ και αφού νομίζαμε πως είχαμε παραγγείλει σουβλάκια, μπαίνουμε στην πισίνα για την πρώτη μας βουτιά. Ενώ λέγαμε λοιπόν για το πόσο πεινάμε, ακολουθεί ο διάλογος:
- διεύθυνση είπαμε;
- ναι καλέ, είπαμε!
- σίγουρα; Παιδιά νομίζω δεν παραγγείλαμε.
 Και όντως δεν είχαμε παραγγείλει. Κάποιο μπέρδεμα είχε γίνει και ενώ πιστεύαμε πως είχαμε παραγγείλει, τελικά τίποτα. Μεταξύ γέλιων και νεύρων λοιπόν, καταφέραμε και παραγγείλαμε!!!
Αφού ήρθε το φαγητό μας, γεμίσαμε ένα καρπούζι με βότκα και ήπιαμε από 'κει.

.
Φίλες και φίλοι, τα ξημερώματα κοιμηθήκαμε σε sleeping bags για λίγες ώρες αφού το πρωί κατά τις 8.30 ο ήλιος μας ξύπνησε και μας ζέσταινε σε υπερβολικό βαθμό. Επειδή ήταν πολύ ζεστά, με ένα σεντόνι φτιάξαμε (έφτιαξαν δηλαδή :Ρ) ένα "τσαντίρι" και κάτσαμε από κάτω μπας και δροσιστούμε..


Λυγίσαμε όμως.. Ο Μιχάλης (σπουδάζει Ιατρική) είχε πάει το πρωί να παρακολουθήσει live ένα χειρουργείο. Αποφασίσαμε λοιπόν μέχρι να τελειώσει, να βγούμε στον πολιτισμό και να πάμε σε γνωστή καφετέρια-ζαχαροπλαστείο στον κεντρικό δρόμο της περιοχής για να πιούμε τον καφέ μας και να αποφύγουμε τη ζέστη.


Αφού γυρίσαμε στην ταράτσα και περιμένοντας να μας φέρει φαγητό η Αθηνά, η αδερφή της Ευτυχίας, τη ρίξαμε τη βουτιά μας στην πισίνα..


Το απογευματάκι αφού βάλαμε τη σημαία του roof festival λίγο καθυστερημένα, κάναμε την τελετή λήξης διότι την επόμενη μέρα σίγουρα δε θα την παλεύαμε. Βαφτήκαμε με δακτυλομπογιές, κρεμάσαμε στο λαιμό μας τα μετάλλια μπίχλας (ώριμες πράξεις ώριμων παιδιών ετών 19) και βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες. 




Το βράδυ ήρθαν με 4 ώρες καθυστέρηση (άκουσον άκουσον.. 4 ώρες!!!) η Ανθή και ο Στάθης. 
Παραγγείλαμε αυτή τη φορά πίτσες, φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε, μιλήσαμε και κοιμηθήκαμε.. το πρωί σηκωθήκαμε και ήμαστε σαν τα ζαβλακωμένα. Το μεσημεράκι το διαλύσαμε..
Ευτυχώς το roof festival έληξε στην πιο κατάλληλη φάση, αυτή που δεν άντεχα άλλο από την απλυσιά και θα άρχιζα την γκρίνια.

Περάσαμε φυσικά υπέροχα, ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία με την παρέα μου και από τις καλύτερες διακοπές που θα μπορούσα να κάνω. Φυσικά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επαναληφθεί του χρόνου. Εξάλλου μόνο μία φορά το χρόνο μπορώ να μείνω άπλυτη από πάνω μέχρι κάτω 2 και κάτι μέρες.
Στόχος από αύριο είναι να χάσω επιτέλους κάτι κιλά που έχω πάρει τις τελευταίες εβδομάδες γιατί πραγματικά έχω παχύνει.. 

Τελειώνοντας, σας αφήνω με το τραγούδι του φεστιβάλ μας (συγγνώμη γι' αυτό που θα ακούσετε, αν το ακούσετε) και σας ενημερώνω πως την Κυριακή έχω γενέθλια, να μου ευχηθείτε όλοι!!! (δημοκρατικότατη όπως ένας κλασικός Λέων)  



τικ τακ
τικ τακ
τικα τακα τικα τααακ


Giwta Ar.. :**

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Athens Pride 2015: Πάρε Θέση.


Με υπερηφάνεια ξεκινώ να γράφω αυτό το άρθρο αφού μόλις εχτές, το Σάββατο 13 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε το 11ο Athens Pride.
Σε μία εποχή που οι ομοφοβικές αντιλήψεις αντί να μειώνονται, ενισχύονται και καταλήγουν να παγιώνονται, το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι παρελάσεις τέτοιου είδους.
 Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί πως ο τίτλος "πάρε θέση" είναι απόλυτα εύστοχος, αφού οφείλουμε όλοι να πάρουμε θέση στις διακρίσεις που γίνονται γενικότερα και στις διακρίσεις σχετικά με τους ομοφυλόφιλους ειδικότερα.
Το Athens Pride μπορεί να οριστεί και ως μία επίδειξη ποικιλομορφίας και αποδοχής. Κυριαρχούν τα χρώματα του ουράνιου τόξου και έτσι μεγάλο πλήθος ανθρώπων κατευθύνεται προς το κέντρο της πρωτεύουσας με δυναμική και διεκδικητική διάθεση. To Athens Pride μεταμορφώνει την Αθήνα και αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που λαμβάνει χώρα μία τέτοιου είδους παρέλαση.

Ομοφοβία είναι η αποστροφή ή οι διακρίσεις με αφετηρία τον σεξουαλικό προσανατολισμό (πηγή).
Γιατί όμως η ομοφοβία είναι τόσο έντονη στη χώρα μας;
Το θέμα των ομοφυλοφίλων είναι δυστυχώς ταμπού στη χώρα μας. Πολλοί  θεωρούν αυτή τους την προτίμηση ως ανωμαλία της φύσης. Άλλοι πάλι τους "καταδικάζουν" σαν βαρυποινίτες. Λίγοι είναι αυτοί που τους βλέπουν έτσι ακριβώς όπως είναι: σαν απλούς ανθρώπους με συναισθήματα και πάθη.
Η ομοφοβία ξεκινά προφανώς μέσα από την οικογένεια που καλλιεργεί τέτοιου είδους αντιλήψεις. Όταν το παιδί από μικρό μαθαίνει να σέβεται κάθε άνθρωπο με τη διαφορετικότητα που μπορεί να έχει ο καθένας, τότε μεγαλώνει με έναν υγιή τρόπο και παίρνει ισχυρά εφόδια για τη μετέπειτα ζωή του. Αυτό όμως που παίρνουν τα περισσότερα παιδιά μέσα από το σπίτι τους είναι ο φόβος γι' αυτό το διαφορετικό. Η απέχθεια, αν δεν παρεξηγηθεί αυτή η έννοια, προς τους ομοφυλόφιλους. Δεν θα ξεχάσω μία συγκεκριμένη σκηνή από τη νέα σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη, "Εθνική Ελλάδος". Ένας σημείο που ο Θόδωρας, ο σύζυγος της Φρόσως, λέει στο γιο του "κάνε ό,τι θέλεις.. μόνο αδερφή μη γίνεις!". Πόσο ωμά αντικατοπτρίζεται μέσα απ' αυτή την πρόταση η πραγματικότητα που βιώνουμε;
Έχουμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο με τον άντρα και την γυναίκα που δε δεχόμαστε να δούμε άντρα με άντρα και γυναίκα με γυναίκα. Φυσικά και είναι δύσκολο για έναν γονιό να μαθαίνει πως το παιδί του είναι ομοφυλόφιλο. Δεν αποτελεί όμως αυτό το γεγονός αιτία για να διαλυθούν οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια.
Και έπειτα πηγαίνουμε στο ρόλο του σχολείου. Αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια, τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί τόσο στα υλικά μέσα όσο και στις αντιλήψεις που καλλιεργεί στους μαθητές. Όσο όμως κι αν εκσυγχρονιστεί το σχολείο, ακόμα κι αν φτάσει στο σημείο να στηλιτεύει απόλυτα τις ομοφοβικές αντιλήψεις, το παιδί στο τέλος γυρνάει στο σπίτι του. Αν το σκηνικό στην οικογένεια είναι παρόμοιο με το σκηνικό που περιέγραψα παραπάνω, τότε δύσκολα το παιδί θα καταφέρει να ξεφύγει και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα.

Μεγάλο ζήτημα είναι επίσης το αν θα πρέπει να ισχύει το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Όλα τα ζευγάρια, ομοφυλόφιλα ή μη, έχουν δικαίωμα να ζουν μαζί και να μοιράζονται ακόμη και την περιουσία τους. Και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έχουν δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά και να τα μεγαλώνουν. Γιατί πρέπει να κατανοήσουμε πόσο λανθασμένη είναι η αντίληψη ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς, μεγαλώνουν με λάθος πρότυπα και σε κακό περιβάλλον. Αλήθεια, πόσα παιδιά με straight γονείς έχουν μεγαλώσει με πολύ άσχημο τρόπο; Πόσα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε μία "φυσιολογική" οικογένεια δεν έχουν πολλά προβλήματα στη ζωή τους εξαιτίας των ίδιων των γονιών τους;

Ας αναθεωρήσουμε λοιπόν τι είναι φυσιολογικό και τι μη φυσιολογικό. Ας δώσουμε προσοχή στο τι αντιλήψεις "κληροδοτούμε" στους απογόνους μας. Και ας πάρουμε θέση επιτέλους στις διακρίσεις που γίνονται επειδή κάποιοι άνθρωποι έχουν διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από εμάς.

*πάρε θέση όσο είναι καιρός..

Giwta Ar.. :**

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Δεν έχουμε στον ήλιο μπύρα!*


Τι συμβαίνει με τους νέους στην εποχή μας; Τι κρύβεται πίσω από τα πρόσωπα των 20χρονων που είτε σπουδάζουν είτε έχουν ενταχθεί ενεργά στην... εργατιά;

Η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει κατά κύριο λόγο η νέα γενιά. Η νέα γενιά είναι αυτή που τώρα προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά της, να ακολουθήσει τα όνειρά της και να τα πραγματοποιήσει. Δυστυχώς όμως τα πράγματα πολλές φορές δεν έρχονται όπως τα περιμένουμε.

Απτή πραγματικότητα είναι πλέον το να σπουδάζουν τα παιδιά κάτι που δεν τους αρέσει, δεν τους ταιριάζει, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να φύγουν μακριά απ' το σπίτι τους. Σε ακόμη χειρότερη θέση είναι τα παιδιά που δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να δώσουν Πανελλήνιες για να αρχίσουν να δουλεύουν προκειμένου να ζήσουν τον εαυτό τους και να βοηθήσουν τους δικούς τους. Τι να πει κανείς για τα παιδιά που σπουδάζουν αυτό που θέλουν μακριά απ' το σπίτι τους και τα βγάζουν πέρα με τεράστια δυσκολία τόσο τα ίδια όσο και οι οικογένειες τους;

Στόχο αρχικά πρέπει να έχουμε το σήμερα. Να ζούμε το σήμερα, να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που θέλουμε και να μην μεμψιμοιρούμε γι' αυτά που δεν έχουμε. Προφανώς όταν δεν αισθανόμαστε πλήρεις, μας βγαίνει μία παραπάνω γκρίνια, ένα παράπονο. Αλλά το θέμα είναι πόσο θα το αφήσουμε αυτό να επηρεάσει τη ζωή μας. Το νόημα είναι να μη χάσουμε το χαμόγελό μας.
Ναι, πίσω από τους φοιτητές που βγαίνουν, πίνουν, διασκεδάζουν, πίσω απ' αυτά τα όμορφα και δροσερά πρόσωπα, κρύβονται ένα σωρό όνειρα που σε άλλους πραγματοποιούνται ευκολότερα και σε άλλους δυσκολότερα.
Μπορεί να μην έχουν κάθε μέρα χρήματα για να βγουν. Μπορεί για να κάνουν μία παρασπονδία ένα βράδυ, να χρειαστεί να θυσιάσουν εξόδους δύο εβδομάδων. Όμως καλό είναι να ορίσουμε τι είναι διασκέδαση. Διότι διασκέδαση δεν είναι μόνο να πηγαίνεις ένα βράδυ σ' ένα κλαμπ και να ανοίγεις τρία μπουκάλια. Διασκέδαση είναι και μία μπύρα στο χέρι σε ένα παγκάκι στο κέντρο με καλή παρέα.

Να ζούμε λοιπόν τη στιγμή, το σήμερα και να μην καθόμαστε απλά περιμένοντας το αύριο. Να εφαρμόσουμε το γνωστό "μη ζεις την ίδια μέρα 365 ημέρες το χρόνο!" γιατί τότε μόνο χαμένοι θα βγούμε.
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να απελπιζόμαστε. Ναι, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, πολύ πιο δύσκολη απ' οτι στο παρελθόν. Ναι, εμείς οι νέοι με δυσκολία σπουδάζουμε και με δυσκολία έπειτα βρίσκουμε δουλειά. Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε, να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και να σταματήσουμε επιτέλους να κοιτάμε μόνο το έδαφος. Γιατί κάθε πρωί ένα ήλιος ανατέλλει που σημαίνει πως μία καινούρια μέρα ξεκινάει. Αν χάσουμε το χαμόγελό μας και την όρεξη μας για ζωή, τότε το χάσαμε το παιχνίδι.


Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Τα νέα μίας Γιώτας!*


Φίλες και φίλοι, πόσο καιρό έχω να σας μιλήσω για την καθημερινότητά μου, για το τι κάνω, πώς ζω και τα λοιπά;
Έκανα μία ανασκόπηση στο μυαλό μου (ψαγμένη) και παρατήρησα πως πάνε μήνες!
Γενικά όπως βλέπετε, έχω αποστασιοποιηθεί λίγο απ' το blogging.. δεν το κάνω επίτηδες. Αρχικά, όταν βλέπεις πως πας να γράψεις κάτι, το οτιδήποτε, και ο εγκέφαλός σου δε δίνει εντολή στα χέρια σου, απογοητεύεσαι λίγο. Αφορμές για να το προσπαθώ μου έδινε η Αριστέα με τα διάφορα δρώμενα, όπως οι Ιστορίες της Νύχτας.
Έπειτα, η ζωή είναι ωραία έξω. Θυμάμαι στο παρελθόν να μου λέει η μαμά μου "παιδί μου σταμάτα να διαβάζεις, βγες λίγο έξω!". Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να μου λέει "δε θα μείνεις και λίγο μέσα;". Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να κάθομαι μέσα στο σπίτι. Δεν είναι πως έχω απωθημένα. Οι γονείς μου ποτέ δε με είχαν κλεισμένη ή καταπιεσμένη. Όλα ήταν επιλογές μου. Επιλογή μου ήταν επίσης να βλέπω πολύ τηλεόραση. Ειδικά πριν δύο-τρία χρόνια, νόμιζα πως όλα τα παράξενα, όλα τα ωραία βρίσκονται εκεί μέσα. Όσο περνούσε ο καιρός σταδιακά απομακρυνόμουν, πιο πολύ επειδή είχαν αρχίσει και τα ζόρια με το σχολείο. Τώρα όμως έχω φτάσει στο σημείο να μη βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Τώρα (!) που είμαι φοιτήτρια, που έχω άπλετο χρόνο. Που μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, δε μου κάνει πια αίσθηση να κάτσω μπροστά από μία οθόνη. Γιατί έχω συνειδητοποιήσει πως όλα τα παράξενα, όλα τα ωραία μα και τα δύσκολα βρίσκονται εκεί έξω. Τα βλέπω καθημερινά, τα ζω. Βασικά αυτό.. ζω! Πνίγομαι μες στο σπίτι. Δεν μπορώ να κοιτάζω τους τέσσερις τοίχους. Τους γονείς μου τους βλέπω όσο μπορώ, αλλά είμαι και σε μία φάση που απλά θέλω την ηρεμία μου. Ναι, είναι καλό εν μέρει που μένω με τους δικούς μου. Ωστόσο, το γεγονός αυτό μου δημιουργεί και κάποια εμπόδια. Αλλά εντάξει, δεν έχω παράπονο. Ό,τι θέλω κάνω, πραγματικά!

Λοιπόοοοοοοον..... πάμε στα νέα.
Εδώ και πολλούς μήνες δουλεύω σαν προωθήτρια διάφορων προϊόντων. Έχω δώσει πολλά ψωμιά. Και "κρις κρις" και "καραμολέγκο" και "παπαδοπούλου"... με τόσα ψωμιά που έχω προωθήσει, θα τα σιχαθώ. Μα έχω προωθήσει και ατμοκαθαριστές.. τραυματική εμπειρία, πολύ δύσκολο προϊόν. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτό το Σάββατο προωθώ πάλι ατμοκαθαριστές και κάτι άλλα.. Τέλεια! Πάω να κλάψω!
Τέλος, έχω μοιράσει και φυλλάδια! Το πρώτο μου καλό μαύρισμα δεν το έκανα στη θάλασσα.. όόόόόχιιι!!! Το έκανα κάτω απ' τον ήλιο μοιράζοντας φυλλάδια! Κούκλα έγινα!



Και μιας και αναφέρθηκα στη θάλασσα, πήγα ΚΑΙ παραλία φίλοι μου! Έχω κάνει τρία μπάνια, στο τρίτο μαύρισα γιατί βασικά στο τρίτο είχε ήλιο. Και από την επόμενη μέρα άρχισαν να με βλέπουν και απλά να με βρίζουν γιατί πήγα θάλασσα και γιατί μαύρισα τόσο πολύ. Η αλήθεια είναι πως μαυρίζω πολύ εύκολα, δηλαδή στο δεύτερο, άντε τρίτο μπάνιο έχω κάνει το μαύρισμα του καλοκαιριού. Πάντως ειδικά στα πρώτα μπάνια είχα πολύ πλάκα γιατί είχε συννεφιά κι εγώ κυρία με τα γυαλιά ηλίου και το καπέλο. Τα δύο πρώτα μου μπάνια τα έκανα με το φίλο μου το Μιχάλη, στο τρίτο άλλαξα παρέα. Να επισημάνω πως βούτηξα, έτσι; Μη νομίζετε πως απλά πήγα και ξάπλωσα στην άμμο.. Βούτηξα, βούτηξα!


Αυτό στο οποίο δεν έχω αναφερθεί και επιβάλλεται, είναι πως εδώ και λίγο καιρό είμαι μία ενεργή ραδιοφωνική παραγωγός. Στα Τ.Ε.Ι έχουμε ραδιοφωνικό σταθμό και έτσι με τη φίλη μου την Αναστασία αποφασίσαμε πως θα θέλαμε να κάνουμε μία εκπομπή. Έτσι πήγαμε, περάσαμε από δοκιμαστικό και μην τα πολυλογώ, μας πήραν (αυτό τους έλειπε). Αν ενδιαφέρεστε λοιπόν, εκπομπή κάνουμε κάθε Τρίτη 3-4 το μεσημέρι. Παίζουμε έντεχνο και ελληνικό ροκ. Μπορείτε να μας ακούσετε online εδώ πατώντας απλά το play. Η επόμενη μας εκπομπή θα έχει άρωμα καλοκαιριού, γι' αυτό συνιστώ να μην τη χάσετε. Αν θέλετε, μπορείτε να συμμετέχετε και στο chat! (θα ακούσετε τα ονόματά σας στον αέρα χαχαχα )




Να μην ξεχνιόμαστε, πηγαίνω και yoga γιατί.. ένα κορμί έχουμε, πρέπει να το προσέχουμε! Αν και τον τελευταίο καιρό δεν το προσέχω και πολύ. Ίσως και να είναι οι ψυχολογικές μου μεταπτώσεις, ντεν ξέρει.
Παράλληλα, περιμένω να έρθει το καλοκαίρι πώς και πώς! Να ανοίξουν τα καλοκαιρινά μαγαζιά, να βάλω επιτέλους τις αγαπημένες μου πλατφόρμες (θα τις ματιάσω στο τέλος).. Αυτή την Παρασκευή ανοίγει το πρώτο μαγαζί που προβλέπεται να είναι υπέροχο. Ανυπομονώ να πάω παρόλο που θα έχω συναντήσεις τις οποίες δεν θέλω να έχω. Παρακάτω θα δείτε μία φωτογραφία του μαγαζιού.


Αυτό που μου έμεινε για το τέλος μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα.. Έκλεισε το αγαπημένο μου μπαράκι στο οποίο είχα αναφερθεί και εδώ. Ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα διότι το συγκεκριμένο μαγαζί το είχα συνδυάσει με συγκεκριμένο πρόσωπο. Εκεί που κλείνω ένα κεφάλαιο με ονοματεπώνυμο, έρχεται και το κλείσιμο του μαγαζιού. Το κλείσιμο αυτό ήταν σα να επικυρώνει το τελείωμα μίας κατάστασης, μίας σχέσης, μίας συνήθειας.. δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Ήθελα να το "αποχαιρετήσω", αλλά αποφάσισα να μην το κάνω. Δεν ξέρω το λόγο.. απλά όσο και  να μου αρέσει το μαγαζί, είναι λίγο άδειο χωρίς το συγκεκριμένο πρόσωπο. Κι ας τα 'χω μαζί του. Κι ας μην θέλω να το βλέπω πλέον μπροστά μου. Μέσα σ' αυτό το μαγαζί υπάρχουν αναμνήσεις. Εκεί μέσα μου έμαθαν πόσο υπέροχο χαμόγελο έχω και με βοήθησαν να το χρησιμοποιώ ως μέρος της γοητείας μου. Και γοήτευε, τουλάχιστον αυτό το ξέρω.
Προτιμώ να το θυμάμαι έτσι..



Αυτά λοιπόν τα νέα μου! Τα έγραψα όλα μαζί!! Χαχαχα
Αν ξεχνάω κάτι, θα το συμπληρώσω στο άμεσο μέλλον. Σκοπεύω να επιστρέψω ενεργά στο blogging γιατί πολύ το παραμέλησα και δε θέλω να αφήνω οτιδήποτε μ' αρέσει. 

Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Ιστορίες της Νύχτας: Χρόνος.


Τα αυτοκίνητα τρέχουν.
Οι άνθρωποι προχωρούν.
Το ίδιο κάνουν και τα χρόνια.
Άτομα και καταστάσεις που αφήνουμε πίσω.
Άτομα και καταστάσεις που μας λείπουν.
Άτομα και καταστάσεις που θέλουμε να ξεχάσουμε.

Και όλα αυτά βρίσκονται τώρα στο γεμάτο αλκοόλ ποτήρι της.
Σε μια γωνιά του ορισμένου μπαρ χωρίς παρέα να θυμάται το παρελθόν.
Το παρελθόν και εκείνον.
Εκείνον που άφησε πίσω.
Εκείνον που της λείπει.
Εκείνον που θέλει να ξεχάσει.
Στιγμές που έζησαν μαζί.. απαγορευμένες στιγμές.
Στιγμές που είχαν πολύ άρωμα πάθους και έρωτα.
Στιγμές που κανένας απ' τους δύο δεν περίμενε να ζήσει.
Και μετά το τέλος.
Ξαφνικό. Βίαιο.
Μα αναμενόμενο.
Άρχιζε να ξεθωριάζει στη μνήμη της μέχρι που πια δεν τον σκεφτόταν τόσο συχνά.
Και μετά ήρθαν άλλα.
Επιτυχίες και αποτυχίες στην επαγγελματική και προσωπική της ζωή.
Μία ίσια και μία στραβά.
Λάθη και σωστά.
Και τώρα να τος!
Απέναντι της κι αυτός στο ορισμένο μπαρ να πίνει μόνος το ποτό του.

Ονόματα αυτά τα πρόσωπα δεν έχουν.
Σ' αυτή τη θέση είμαστε όλοι και την ίδια στιγμή κανένας μας.
Ευκαιρίες να μη χάνουμε και τα λάθη μας να τα βλέπουμε για να τα διορθώνουμε σύντομα.
Απωθημένα να μην αφήνουμε.
Να ζούμε τη στιγμή,
Κι ας έρθει το τέλος.
Είναι αναμενόμενο.
Ο χρόνος τρέχει μα η ζωή κάνει κύκλους!

Αφιερωμένο... (Α.Σ.)


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στις Ιστορίες της Νύχτας, μία ιδέα της αγαπημένης Αριστέας μας!!!
Η έμπνευση με έχει εγκαταλείψει τον τελευταίο καιρό.. Ελπίζω να σας άρεσε.

Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Ο εννιάλογος του σωστού φοιτητή.......


.......δεκάλογο ήθελα βασικά να κάνω, αλλά δυσκολεύτηκα. Παρακάτω θα ακολουθήσουν εννιά άγραφοι νόμοι, εννιά συνήθειες, εννιά τέλος πάντων πράγματα που έχει η φοιτητική ζωή και γι' αυτό αξίζει.


  1. Πρωί είναι μέχρι τις 6 το απόγευμα. Που σημαίνει πως οι φοιτητές μεταξύ τους πετάνε ένα "καλημέρα"εκεί, το απογευματάκι. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι εκείνη την ώρα ξυπνάνε. Ξέρετε, ποτά, ξενύχτια, χοροί, επιστροφή στο σπίτι με το λεωφορείο.. οπότε θέλουν δε θέλουν, ξυπνούν το απόγευμα (εκτός αν μετά το κλάμπ πάνε για καφέ κατευθείαν με την παρέα και το σπίτι τους τους δει την επόμενη μέρα πάλι). Βέβαια και κανονικά να ξυπνήσουν, πάλι "καλημέρα" λένε το απόγευμα λόγω συνήθειας πια!

  2. Καφές. Ιερό ρόφημα. Οι φοιτητές πίνουν καφέ ανεξαρτήτως ώρας. Είτε το πρωί για να ανοίξει το μάτι στο μάθημα, είτε το βράδυ.. γιατί έτσι μας αρέσει. Σκέτος, μέτριος, γλυκός. Ελληνικός, Frappe, Espresso..Καλός καφές να είναι ειδικά το πρωί γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!

  3. Η εξεταστική είναι ένα μεγάλο, πονεμένο γεγονός στη ζωή των φοιτητών. Κάποιοι καταλαβαίνουν πως πρέπει να διαβάσουν, κάποιοι αδιαφορούν και λίγο.. εώς πολύ. Το ίδιο τους κάνει είτε χρωστάνε δύο μαθήματα είτε 22. Τα μαζεύουν για το τελευταίο έτος που συνειδητοποιούν ότι θέλουν να πάρουν πτυχίο και βρίζονται επειδή δε στρώθηκαν τόσα χρόνια για να περάσουν έστω λίγα απ' αυτά που τώρα χρωστούν. Η απάντησή τους στο ερώτημα "Πόσα μαθήματα χρωστάς;" είναι : "Είμαι καλά!!!".

  4. Οι σωστοί φοιτητές ΔΕΝ μένουν σπίτι τους. Ειδικά όταν είναι στην πόλη τους, αν η μαμά δεν έχει πει μία φορά "Δε θα κάτσεις ένα βράδυ σπίτι;", τότε κάτι πάει στραβά. Οι φοιτητές πηγαίνουν σε κλαμπ, κουτούκια, μαζεύονται παρέες γνωστοί και άγνωστοι, πίνουν τα κρασάκια τους, τα ουισκάκια τους, τις τεκίλες τους.. πίνουν γενικά!

  5. Οι σωστοί οι φοιτητές, τουλάχιστον στα πρώτα έτη, δεν κοιμούνται πολύ. Δηλαδή εντάξει, καλό είναι να κοιμούνται πέντε ώρες έστω και να μην δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Αλλά αντέχουν ένα-δύο 24ωρα χωρίς ύπνο επειδή ήταν έξω και διασκέδαζαν. Μετά, οκ, είναι off και χρειάζονται ύπνο. Γι' αυτό κλείνουν 15 ώρες ύπνου και μετά ξυπνούν με κατάθλιψη.

  6. Ο σωστός φοιτητής παίρνει ρίσκα. Κάνει πράγματα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν τα έκανε ως μαθητής. Από μία τρύπα στη γλώσσα ή ένα τατουάζ που ήθελε πολύ, μέχρι bungee jumping που φοβόταν λόγω του μεγάλου υψόμετρου, μέχρι ερωτική εξομολόγηση στο άτομο που γουστάρει έχοντας πιει λίγο/πολύ παραπάνω.

  7. Οι σωστοί οι φοιτητές όταν αποφασίσουν να μαγειρέψουν, ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ! Μακαρόνια με τυρί, μακαρόνια με κέτσαπ/σάλτσα, μακαρόνια με κρέμα γάλακτος. Ομελέτα σκέτη, ομελέτα με τυρί, ομελέτα με κολοκύθι. Γενικά η διατροφή τους ποικίλει, όπως καταλάβατε. Εκτός αν έχουν την τύχη να έχουν δίπλα τη μανούλα, οπότε μπορεί να φάνε και κανένα ψητό στο φούρνο (ή όσπρια όταν η μαμά δεν έχει κέφια)

  8. Στην ερώτηση "Έχεις μάθημα αύριο;" απαντούν "Θα 'χω".

  9. Η καθαριότητα του σπιτιού είναι μεγάλο κεφάλαιο. Όταν ο φοιτητής μένει μόνος του, η καθαριότητα δεν είναι πλέον θέμα "μισής αρχοντιάς", αλλά θέμα ολόκληρης επιβίωσης. Πρέπει να βάζουν που και που πλυντήριο, να πλένουν τα πιάτα 10 ημερών που βρίσκονται στο νεροχύτη, ενώ παράλληλα το πάτωμα πρέπει να λάμψει γιατί πια δεν μπορούν να διακρίνουν το ένα πλακάκι από το άλλο. Αλλά και οι φοιτητές που μένουν με τους γονείς τους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.. Γιατί πια "είσαι μεγάλος. Μπορείς να μαζεύεις μόνος σου τα ρούχα και να ξεσκονίζεις." Αυτό σημαίνει πως στις δουλειές του σπιτιού της μαμάς δεν συμπεριλαμβάνεται πάντα το δωμάτιο του φοιτητή, το οποίο σταδιακά αραχνιάζει.



    (Έβαλα μία ρεαλιστική φωτογραφία σωστών, πιωμένων φοιτητών..χαχα)

    Giwta Ar..:**

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Κορίτσια και μόδα: από το κακό στο χειρότερο;

Ημέρα: Σάββατο
Ώρα: Απογευματάκι γύρω στις 7

Είχα μόλις σχολάσει από τη δουλειά και είχα κανονίσει για καφέ, έτσι, για να δω λίγο κόσμο, να μιλήσω με την παρέα μου, να πούμε τα δικά μας και τα λοιπά. Περιμένοντας στο ορισμένο σημείο για το ραντεβού μου, αρχίζω να κοιτάω τριγύρω. Και παρατηρώ κάτι που δε μου άρεσε καθόλου. 15χρονα και 16χρονα κορίτσια να έχουν βγει έξω όπως τα γέννησε η μάνα τους... κυριολεκτικά!

Τα κορίτσια λοιπόν. Πρόσωπο 16χρονου με ντύσιμο εικοσάρας.. ή και όχι. Και όταν λέω "όχι" εννοώ πως τέτοια ντυσίματα δεν τα κάνουν ούτε κοπέλες μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν τελειώσει το σχολείο και πάνε χαλαρά για ένα ποτό. Θα αναφερθώ σε δύο παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητή.

 Καθώς περιμέναμε με μία φίλη μου, γυρνάω το κεφάλι δεξιά και βλέπω μία κοπέλα, που σίγουρα δεν ήταν άνω των 16 ετών, σχετικά "σεμνά" ντυμένη, με ένα τζιν τύπου boyfriend και μία μπλούζα που δειλά-δειλά ξεπρόβαλε η κοιλιά, η οποία πιεζόταν απ' το τζιν και φαινόταν πολύ άσχημα. Από κάτω φορούσε κάτι μποτάκια με ένα αρκετά ψηλό τακούνι, ενώ ήταν έντονα βαμμένη με ένα μπορντό κραγιόν. Μπορεί με τη φαντασία σας να μη σας φαίνεται τόσο άσχημο, όμως σκεφτείτε.. αυτό το σύνολο για να πάει για καφέ στις επτά και να φύγει στις έντεκα, το πολύ δώδεκα.

Η συγκεκριμένη κοπέλα ωστόσο ήταν αρκετά καλοντυμένη και έστω χαμογελαστή. Το χειρότερο που είδα ήταν ένα κορίτσι σίγουρα 15 ετών, άντε 16, να φοράει ένα μπλουζάκι-μπουστάκι-σουτιέν το οποίο στο στήθος είχε ένα φερμουάρ. Η κοπέλα είχε κάνει τα πάντα για να δείξει πως έχει στήθος (γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είχε στήθος. Και τι στήθος να έχει 15 χρόνων κοριτσάκι;;;). Το φερμουάρ ήταν φυσικά ανοιχτό, φορούσε push-up σουτιέν για να φτάνει το στήθος στο Θεό και το πιο τραγικό ήταν πως είχε bitch ύφος (εγώ είμαι κι άλλη δεν είναι). Με το ντύσιμο της λοιπόν δεν είχε αφήσει τίποτα στη φαντασία μας και το πρόσωπό της χρειαζόταν απαραιτήτως μια σφαλιάρα με το υφάκι που είχε.

Ωστόσο, μπορώ να καταλάβω τι τα πιάνει τα κορίτσια διότι μόλις δύο χρόνια είναι ουσιαστικά που πέρασα από τη φάση τους. Σε όχι τόσο έντονο βαθμό, αλλά την πέρασα.
Σήμερα, τα παιδιά στην εφηβεία είναι κλεισμένα στο σπίτι τους πνιγμένα από φροντιστήρια και άλλα μαθήματα. Το Σάββατο είναι η μόνη τους ευκαιρία (κυρίως για τα κορίτσια, λόγω φύλου φυσικά) να ντυθούν όμορφα, να βαφτούν και να βγουν να ξεσκάσουν, να μαλακιστούν με την παρέα τους, να περάσουν τέλος πάντων πιο καλά απ' ότι περνάνε τις καθημερινές. Σε καμία περίπτωση δεν το καταδικάζω αυτό. Εξάλλου το έχω περάσει. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι πλέον τα κορίτσια φορούν ό,τι ρούχα βρουν απ' το Bershka, αδιαφορώντας για το αν αυτά τα ρούχα κολακεύουν το σώμα τους. Επιπλέον, κάποιες κοπέλες δε φοράνε καν ρούχα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κοπέλα στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Εκτός αυτού, βάφονται τόσο έντονα που φαίνεται άσχημο πάνω στο εφηβικό προσωπάκι τους.

Και κάθομαι και συγκρίνω την κατάσταση πριν δύο χρόνια και την κατάσταση τώρα. Εντάξει, στην πρώτη περίπτωση ήμουν μέσα στα πράγματα, ενώ στη δεύτερη όχι, που σημαίνει πως τα βλέπω πλέον διαφορετικά. Όμως μπορώ να αντιληφθώ τη διαφορά, που δυστυχώς είναι αισθητή. Ναι, τα κορίτσια είχαν έκτοτε αυτή την τάση του "είναι Σάββατο, θα βάλω τα καλά μου και θα βγω". Όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Οι κοπέλες δεν ήταν τόσο προκλητικά ντυμένες και το έντονο βάψιμο δεν ήταν τόσο σύνηθες. Εννοείται πως και πριν δύο χρόνια φορούσαμε ρούχα που φορούσαν όλες και όχι ρούχα που μας κολάκευαν απαραιτήτως. Το βλέπω τώρα που έχω αλλάξει ζωή, ούσα φοιτήτρια, και έχω αποκτήσει πλέον το δικό μου, αντιπροσωπευτικό στυλ στο ντύσιμο το οποίο ακόμα δουλεύω. Το θέμα είναι πως παρατηρείται διαφορά μέσα σε δύο χρόνια. Μετά από δέκα χρόνια πώς θα είναι η κατάσταση; Και φυσικά τι μερίδιο ευθύνης έχουν οι γονείς όταν βλέπουν την κόρη τους να βγαίνει έξω.. γυμνή και βαμμένη σαν μικρομέγαλο; Μήπως πρέπει να μπουν κάποια όρια; Διότι, εντάξει, εφηβεία είναι, αλλά να μην τα ρίχνουμε και όλα στην εφηβεία. Μήπως να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε όλοι για την κατάσταση που επικρατεί; Γιατί, σε τι κόσμο θα φέρει η γενιά μου και άλλες γενιές τα παιδιά τους;


Giwta Ar.. :** 

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Ιστορίες του καφενέ #3 - Έρωτες σε λάθος εποχή.


Γυναίκα σε δημιουργεί, γυναίκα μπορεί να σε καταστρέψει!”, έτσι μου είχε πει κάποτε η μάνα μου.

Άνοιξη μπήκε, ο καιρός έφτιαξε και έτσι ο κυρ-Μιχάλης, ο ιδιοκτήτης του καφενείου στην οδό Θεσσαλονίκης, έβγαλε τα τραπεζάκια στη μικρή αυλή με τα δέντρα και τα λουλούδια που πλημμύριζαν το χώρο με τη μυρωδιά τους.

Μάνος και Αλέξης. Δύο κολλητοί ετών 21. Κάθονται στο ορισμένο καφενείο. Εκείνο το καφενείο που από τότε που άρχισαν το πανεπιστήμιο έκαναν στέκι τους. Μεγάλη παρέα, αλλά οι δύο άντρες, ένα παραπάνω, είχαν περάσει σ' εκείνο το καφενείο αμέτρητα πρωινά και βράδια, χαρές και ζόρια.

Εκείνο το πρωινό ήταν ζόρικο. Το κατάλαβε ο κυρ-Μιχάλης από το σκοτεινό βλέμμα του Αλέξη και στενοχωρήθηκε. Τους έφερε τα καφεδάκια τους μαζί με τα συνοδευτικά κουλουράκια της γυναίκας του και έφυγε αφήνοντας τα δυο παιδιά να μιλήσουν με την ησυχία τους.

Την έχω ερωτευτεί φίλε, αλλά την έχασα με τις βλακείες μου. Την έχω ερωτευτεί!” άρχισε ο Αλέξης και κατέβασε το βλέμμα από φόβο μην βάλει ξαφνικά τα κλάματα.
Κανείς δε μιλούσε τώρα. Ο Αλέξης μέσα σε μία πρόταση είχε πει τα πάντα και ο Μάνος δεν μπορούσε να πει κάτι παρά να σωπάσει συμπαραστεκόμενος μ' αυτό τον τρόπο στον φίλο του.

Μα έτσι είναι ο έρωτας στην εποχή μας. Στην αρχή είναι δημιουργία. Τον ζεις με όλη σου την ψυχή, δίνεις όσα αποθέματα αντοχής και ανοχής έχεις. Υπομένεις, επιμένεις σ' αυτό που θέλεις. Μα ίσως στο τέλος να αποδειχθεί μια φούσκα που με ένα απλό τσίμπημα σκάει στο πρόσωπο σου και σε μαστιγώνει αφήνοντάς σου σημάδια. Τα λάθη σου περνούν από τα μάτια σου σαν ταινία. Και όταν βλέπεις πως ο άλλος έχει πάψει να επιμένει, τότε η καρδιά σου σταματάει και ο πόνος γίνεται πιο έντονος. Οι μέρες περνούν αργά, πολύ αργά. Οι ώρες του ύπνου μειώνονται κατά πολύ και τα δάκρυα χύνονται καυτά στο πρόσωπό σου. Και αυτό που πονάει, αυτό που σου κόβει ακόμα και την αναπνοή, είναι οι καλές στιγμές, ενώ τα λάθη σου σε κάνουν να υποφέρεις. Και εκεί μπαίνουν τα “πρέπει”. Πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου.Πρέπει να αντισταθείς στον πειρασμό να στείλεις μήνυμα. Πρέπει να ξεχάσεις όλα τα “θέλω” που πριν λίγο καιρό θα μπορούσαν να γίνουν και πραγματικότητα. Αυτό κι αν πονάει στον έρωτα. Σου δίνει ο άλλος δικαιώματα τα οποία τη μία σου τα χαρίζει απλόχερα και ελπίζεις, ενώ την άλλη τα παίρνει πίσω και βρίσκεσαι στο κενό.. μετέωρος.. μόνος! Δύσκολο να σταματήσεις τις σκέψεις σου. Πολύ δύσκολο όταν μιλάμε για έρωτα. Ο άλλος σου έχει επιτρέψει να φανταστείς τον εαυτό σου δίπλα του και όταν βλέπεις πως τελικά δεν προχωράει, η καρδιά σου μουδιάζει και τα μάτια σου θολώνουν. Το χαμόγελό σου παγώνει. Παγώνει.. παγώνει! Απλά με τον καιρό συνηθίζεις, ξενερώνεις ίσως.. Και όχι, η λύση δεν είναι να βγεις και να φλερτάρεις. Έρωτας είναι. Όταν θέλεις το συγκεκριμένο, το γενικό σου είναι αδιάφορο!

Έχω περάσει από καταστάσεις, αλλά κάθε μία είναι διαφορετική. Ο πόνος είναι διαφορετικός. Κι αυτό τώρα διαφορετικό είναι.” είπε ξαφνικά ο Αλέξης.
Το μόνο που έχεις να κάνεις φίλε μου είναι υπομονή. Δεν έχεις άλλη επιλογή..” αποκρίθηκε ο Μάνος.
Την ολιγόλεπτη σιωπή σπάει πάλι ο Μάνος .
Ρε μαλάκα, σ' αυτό το εξάμηνο χρωστάω 18 μαθήματα. Λέω να κάτσω να στρωθώ”
Ο Αλέξης αρχίζει να γελάει “Τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια. Σιγά μη σοβαρευτείς τώρα.”
Μαζί τα κάνουμε τα ξενύχτια ηλίθιε. Γιατί, εσύ λιγότερα χρωστάς;”
Φυσικά και χρωστάω λιγότερα. Μόνο 16.” απαντάει ο Αλέξης και οι δύο φίλοι αρχίζουν να γελάνε ασταμάτητα.


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στον τρίτο γύρο των ιστοριών του καφενέ που διοργανώνει για άλλη μια φορά με επιτυχία η Αριστέα μας. Μικρή η ιστορία μου. Ελπίζω να μη σας κούρασε και να σας άρεσε.
Όπως είδατε, χάθηκα λίγο. Η αλήθεια είναι πως με δυσκολία γράφω τον τελευταίο καιρό, το χέρι μου δεν μπορεί να "κουνήσει" και είναι κάτι που με πονάει. Αλλά πιστεύω πως σε λίγο καιρό θα γυρίσει η παλιά, καλή Γιώτα και έτσι θα επιστρέψω δριμύτερη!!!! Εξάλλου δεν μπορούσα να μη γράψω στις Ιστορίες του Καφενέ. 
Δυστυχώς έχω χάσει πολλές αναρτήσεις σας, καθώς και Ιστορίες, γι' αυτό και ζητάω να με συγχωρήσετε! Όμως θα φροντίσω να επανορθώσω σύντομα!

Giwta Ar.. :**


*Τα blogs που συμμετέχουν είναι τα εξής:



Κεράσια και Κρίνοι,                    http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/ 
ino skiathos                                http://princess-airis.blogspot.gr/
Evonita                                      http://beloved-ideas.blogspot.gr/
Δημήτρης Ασλάνογλου              http://princess-airis.blogspot.gr/
Σοφια Θεοδοσιαδη.                   http://princess-airis.blogspot.gr/
Laura                                         http://momentsbaker.blogspot.gr/
me (maria)                                 http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Μαρία Νι                                    http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Γλαύκη                                       http://stisglafkistocafe.blogspot.gr/
giwta ar                                      http://giwtatotongi.blogspot.gr/
Ελένη Φλογερά                          http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/
Lysippe                                       http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Μαζεστίξ                                     http://toixo-toixo.blogspot.gr/
to e - periodiko mas official        http://toperiodikomas.blogspot.gr/
pylaros                                       http://pylaros.blogspot.gr/
Maria Kanellaki                          http://toapagio.blogspot.gr/
Λάχεσις                                      http://epilogh.blogspot.gr/
Mia Petra                                    http://pistos-petra.blogspot.gr/
des tzav                                      http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Roula The Cat                            http://roula-the-cat.blogspot.gr/
Christina Andromeda                 http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Η blogger της διπλανής πόρτας http://myverysecretrefuge.blogspot.gr/
Katerina Valsamidi                     http://apopsitexnis.blogspot.gr/
Έλενα Λ.                                    http://miakalimera.blogspot.gr/
Σμαραγδένια                              http://smaragdenia-roula.blogspot.com/
dennis kontarinis                       http://eftanhsa.blogspot.gr/
Κλαυδία                                     http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
Levina                                       http://levina-imagination.blogspot.gr/
Marilise2 (Κάτια)                       http://katitimou.blogspot.com/
Ακυβέρνητος (Πέτρος)              http://akivernitos.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα                      http://positive-thinking-greece.blogspot.gr/
Nastenka                                  http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/
Τάσος Κάβουρας                      http://princess-airis.blogspot.gr/
Woman in blogs                       http://abuttononthemoon.blogspot.gr/
Εγώ!                                         http://princess-airis.blogspot.gr/