«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

2017 is comiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing!*


Με το 2017 να βρίσκεται προ των πυλών, εγώ αποφάσισα να κάνω μία ανάρτηση όσο προλαβαίνω, έτσι, για να δούμε πώς ήταν το 2016 και... γιατί να μην κάνω κι εγώ έναν απολογισμό; Εδώ η Συνατσάκη έκανε...
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να κάνω άλλα πράγματα όπως: α) να ξεκινήσω την εργασία που πρέπει να παραδώσω σε λίγες μέρες και δεν έχω γράψει ούτε ένα γράμμα β) να αρχίσω να ετοιμάζομαι σιγά σιγά γιατί σε κάνα δίωρο θα πάω στο κανάλι.
Δεν πειράζει όμως, προλαβαίνω.

Καθώς διάβαζα απολογισμούς άλλων ατόμων σκεφτόμουν πώς γίνεται να θυμούνται με τόσες λεπτομέρειες τι έκαναν κάθε μήνα του έτους τους. Εδώ εγώ μπερδεύω τα γεγονότα και δε θυμάμαι αν έγιναν το '16 ή πιο παλιά... Όχι, όχι, πλάκα κάνω. 

Εντάξει, όλοι το έχουμε παρατηρήσει... πολύ θανατικό το 2016. Σαφώς και δεν ήταν εύκολη χρονιά, αλλά επιτρέψτε μου να ρωτήσω κάτι. Ποια χρονιά ήταν εύκολη; Όποιος υποστηρίξει πως ένα έτος ήταν γι' αυτόν απόλυτα εύκολο και ωραίο ή χάλια, δύσκολα θα τον πιστέψω. Κάθε χρόνος σαφώς έχει τα καλά και τα κακά του. Αλλά στους απολογισμούς που κάνουμε την τελευταία μέρα του χρόνου, ας σταθούμε στο τι μας έδωσαν, τι μας δίδαξαν οι δοκιμασίες που περάσαμε. Γιατί δεν μπορεί να μην πήραμε κάτι από οποιαδήποτε κατάσταση,

Το 2016 μπήκε καλά για 'μένα. Δεν είναι ότι έκανα κάτι... ουάου, αλλά για πρώτη φορά ένιωθα ολοκληρωμένη με τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου, ένιωθα καλά μ' αυτό και τις ωραίες ευχές που λάμβανα από εκείνους με τη ζεστασιά που εξέπεμπαν όλοι τους. Παράλληλα, την Πρωτοχρονιά μου έτυχε και το φλουρί της Βασιλόπιτας...πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Και μ' άρεσε που είχαν συμπέσει όλα αυτά μαζί.

Εν τω μεταξύ, η δουλειά στις προωθήσεις συνέχιζε κανονικά. Σας έχω μιλήσει πολλές φορές γι' αυτό... Ξεκίνησα τον Οκτώβριο του 2014 και μέχρι πριν λίγους μήνες ήμουν μία... μάχημη προωθήτρια. Όμως πέρασε ένας Φλεβάρης που δε δούλεψα καθόλου και αυτό με είχε ξενερώσει.. γιατί εντάξει, μπορεί να μην είναι πολλά τα χρήματα, αλλά και 60 ευρώ το μήνα να έπαιρνα, δεν τα 'χα κι από χτες. Ξεκίνησα λοιπόν για άλλη μία φορά να ψάχνω για άλλη δουλειά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που το Μάρτιο ζήτησα από την υπεύθυνη μου εκεί στις, προωθήσεις, να με έχει σε προτεραιότητα όσον αφορά τη δουλειά γιατί ήθελα να δουλεύω πιο σταθερά, για να παίρνω και πιο σταθερά χρήματα. Κάτι που έγινε.. Αυτό το μήνα προέκυψε η δουλειά με τη samsung. Προωθήσα σε ένα κατάστημα με κινητά και τέτοια το samsung galaxy s7. Ξεκίνησε για να πάει δύο μήνες, αλλά με παίρνουν τηλέφωνο μια μέρα και μου λένε " αυτό το πρόγραμμα θα πάει τελικά μέχρι το Δεκέμβρη. Μπορείς;" Ήταν θείο δώρο εκείνη τη στιγμή γιατί τρία 4ωρα τη βδομάδα με έναν αρκετά ικανοποιητικό μισθό για να τα βγάζει καπως πέρα μία φοιτήτρια που ζει με τους γονείς της, ε ήταν τέλειο.

Κάπου εκεί, εναν απ' τους ανοιξιάτικους μήνες (σας είπα πως δε θυμάμαι λεπτομέρειες) ένας καθηγητής απ' τη σχολή είπε σε 'μένα και σε μία άλλη συμφοιτήτρια μου να πάμε για συνέντευξη στο κανάλι που κάνουμε τώρα πρακτική, μήπως ξεκινούσαμε. Δεν έκατσε τότε βέβαια, δεν πειράζει!

Έφτασε το καλοκαίρι, δούλευα για τη  Samsung, αλλά δεν έκανα τίποτα άλλο ουσιαστικό. Στην αρχή ήταν εντάξει, στην πορεία με είχε φρικάρει λίγο αυτό γιατί ένιωθα πως είχα αφήσει πίσω τον εαυτό μου και τα θέλω μου με την προσμονή για άλλα πράγματα. Και μετάνιωνα για το πόσο πίσω με άφησα εκείνο το καλοκαίρι, αλλά καταλάβαινα πως ήταν απόλυτα δική μου ευθύνη.
Τέλη Ιουλίου είχα τα γενέθλια μου και πέρασα ωραία. Αν και πάντα τέτοιες μέρες με πιάνουν τα αρνητικά μου συναισθήματα και οι ψυχαναγκασμοί μου για το πώς θα τα προγραμματίσω όλα και αν θα γιορτάσω τα γενέθλια μου, φέτος πήγε καλά γιατί μάλλον ήμουν πιο χαλαρή. Είχα πει πως εκείνη τη μέρα θα ήθελα να βγω με την παρέα μου επειδή γιορτάζω, όποιος θέλει και μπορεί, έρχεται... δε θα καθόμουν να σκάσω πάλι, όπως το 2015. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχα και τις εκπλήξεις μου... από χωριό. Δεν πέρασα άσχημα το καλοκαίρι, όχι... Έκανα πράγματα που ήθελα με ανθρώπους που επίσης ήθελα. Ο Αύγουστος μου ήταν λίγο δύσκολος και περίεργος γιατί μου είχαν δώσει άδεια απ' τη δουλειά και ήμουν σε ένα συνεχές αδιέξοδο... κάθε μέρα, όλη μέρα.

Και τον Οκτώβρη, λίγο πριν ανοίξει η σχολή, με ειδοποιούν να πάω για δοκιμαστικό στο Μέσο που είμαι τώρα, για πρακτική. Και πήγα. Πίστευα πως πήγε καλά, είχα ακούσει και καλά λόγια. Όμως το ότι περνούσαν μέρες χωρίς να με ειδοποιήσουν, σε συνδυασμό πως μας είχαν πει ότι χρειάζονται άμεσα άτομα με έφερνε σε χάλια ψυχολογική κατάσταση. Και βασικά δεν ήμουν καλά γιατί έπρεπε να σταματήσω τη δουλειά, βάζοντας φυσικά σε προτεραιότητα την πρακτική, στην οποία δεν ήξερα αν θα μ' έπαιρναν. Και είχα πείσει τον εαυτό μου πως ήμουν... εκτός, αφού οι μέρες περνούσαν. Υπέροχες μέρες... Τις περνούσα κλαίγοντας και σκεπτόμενη πως είμαι μία άχρηστη wannabe δημοσιογράφος που δεν την θέλουν για πρακτική και έχει μείνει και χωρίς δουλειά.
Μας κάλεσαν ωστόσο μετά από μία βδομαδα-αιώνας για 'μένα, για να περάσουμε από άλλο ένα δοκιμαστικό στο οποίο θα μας έβλεπαν δημοσιογράφοι από δύο διαφορετικές εκπομπές. Και βρέθηκα εγώ ξαφνικά μπροστά σε τέσσερις ανθρώπους να μου λένε "σε θέλουμε" και απλά κλήθηκα να διαλέξω σε ποια εκπομπή θέλω να 'μαι. Ναι! Πέρασα μία ΤΕΤΟΙΑ βδομάδα που με είχα βγάλει παντελώς άχρηστη και το...ζοφερό μέλλον μου ήταν το μόνο που σκεφτόμουν, για να βρίσκομαι τελικά μπροστά σε έμπειρους δημοσιογράφους να μου λένε πως με θέλουν στην εκπομπή τους. Αφού δεν ήξερα αν μπορούσα να σταθώ απ' τη χαρά μου, βγήκα έξω από το χώρο που γινόταν το δοκιμαστικό.

Από 'κει και πέρα άρχισαν τα ωραία και τα δύσκολα συνάμα. Χαίρομαι που η επιλογή μου να αφήσω την Κοινωνική Εργασία, με δικαιώνει, αφού η Δημοσιογραφία μ' αρέσει πολύ και με μεγάλη μου ευχαρίστηση πηγαίνω στο κανάλι. Υπάρχουν φορές που δεν τα πηγαίνω καλά, έχω ακούσει αρκετές παρατηρήσεις, αλλά προσπαθώ τουλάχιστον να τις ακούω, να τις εφαρμόζω και να μην τα κάνω σκατά. Από τότε που ξεκίνησα την πρακτική, το πρόγραμμα μου με δυσκόλευε πολύ, καθώς ξυπνούσα  το πρωί για να πάω στο  μάθημα και μετά μέχρι τις 8 το βράδυ, κάποιες φορές και πιο αργά, βρισκόμουν στο κανάλι. Καταλαβαίνετε από τι ώρα νύσταζα.
Και απόψε θα κάνω αλλαγή του χρόνου στην κεντρική πλατεία της πόλης με ένα μικρόφωνο στο χέρι ρωτώντας τους ανθρώπους τι περιμένουν απ' το 2017. Κανένα πρόβλημα δεν έχω που φέτος την παραμονή και την πρωτοχρονιά θα δουλεύω γιατί... κάνω επιτέλους αυτό που μου αρέσει και δεν το βαριέμαι.

Το να βγω δεν ήταν στα σχέδια μου φέτος, δεν ήθελα για άλλη μία φορά να στριμωχτώ σ' ένα μαγαζί και να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλα μου. Είμαι 20 ετών, αλλά τα τρία προηγούμενα χρόνια το έζησα αυτό και είμαι καλά με το να μην το ζήσω φέτος. Φυσικά θα ήθελα να είμαι κοντά στα αγαπημένα μου πρόσωπα, και κάποια άλλα πρόσωπα να μην ήταν αυτή τη μία ώρα μακριά μου. Αλλά θα φιλήσω τους δικούς μου όταν τελειώσω με τη δουλειά μου και... αυτή η μία ώρα θα ξαναδιανυθεί, με ένα λεωφορείο, με ένα αυτοκίνητο, με κάτι. Σημασία έχει να αγαπάμε αυτά που έχουμε και να παλεύουμε είτε για κάτι καλύτερο είτε για  να επιτύχουμε μεγάλους στόχους μας που μπορεί να φαντάζουν μίλια μακριά, αλλά μπορεί και να μη είναι...

Καλή χρονιά με υγεία και πολλά χαμόγελα!



Giwta Ar... :**

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Χριστούγεννα και πάλι, είναι γιορτή μεγάλη!


"Xριστούγεννα ήρθαν πάλι μα είσαι πάλι μακριά μου"

"Τα πιο γλυκά Χριστούγεννα θα είμαστε μαζί, τα πιο γλυκά Χριστούγεννα μωρό μου εγώ κι εσύ"

"Χρόνια πολλά, χρόνια να έρθεις περιμένω, τόσα Χριστούγεννα σωπαίνω"

"Το καλύτερο δώρο είναι που πάλι και φέτος είμαστε μαζί, το καλύτερο δώρο είναι που πάλι θα κοιμηθούμε το πρωί"

Τόσα κι άλλα τόσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα και τι μεγάλη ευτυχία είναι τέτοιες γιορτινές μέρες να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που σε κοιτάζει στα μάτια, σ' αγκαλιάζει σφιχτά και σε φιλάει τρυφερά.

Πολλά έχουν γραφτεί για τα Χριστούγεννα και το πώς είναι σαν γιορτές. Ουκ ολίγοι πιστεύουν ότι η όλη κατάσταση είναι σα να σε πιέζει να είσαι χαρούμενος, ενώ δεν το θες. Δε θα πω πως είναι λανθασμένη αυτή η άποψη, καθώς εν μέρει μπορεί και να ισχύει. Ναι, μαζεύεται όλη η οικογένεια και τρώει, πίνει, γελάει, τραγουδάει έχοντας την ίδια "απαίτηση" κι από 'σένα που μπορεί για τον οποιονδήποτε λόγο να θες να κλαις εκείνη τη μέρα. Πάμε όμως στον αντίποδα... Βγαίνεις έξω απ' το σπίτι σου και βλέπεις παντού φωτάκια και σπιτάκια που πουλούν ζαχαρωτά. Αυτό αυτόματα σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα.. Είναι όπως μία ηλιόλουστη μέρα. Δε σε αναγκάζει κανείς να χαρείς όταν δεις τον ήλιο να λάμπει, αλλά ασυναίσθητα νιώθεις καλύτερα από το να έβλεπες έναν συννεφιασμένο ουρανό. Οπότε δε σε πιέζει κανείς και τα Χριστούγεννα να είσαι χαρούμενος από τη στιγμή που δεν το επιθυμείς ο ίδιος. Όπως δε σε αναγκάζει ο καιρός, έτσι δε σε αναγκάζουν και οι γιορτές.

Προανέφερα πως τα περισσότερα τραγούδια μιλούν για αγάπες κι έρωτες. Χτες, στη ραδοφωνική εκπομπή, η φίλη μου η Στέλλα είπε πως για εκείνη τα Χριστούγεννα είναι γιορτή για παιδιά και ερωτευμένους. Σ' αυτή την άποψη συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό... Σκεφτείτε: πέρα από αρρώστιες ή άλλα σοβαρά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζεις στη ζωή σου, αυτή η γνωστή μελαγχολία των Χριστουγέννων δε σε πιάνει συνήθως όταν είσαι ελεύθερος και ιδιαίτερα όταν δεν είσαι ευχαριστημένος μ' αυτή την κατάσταση; Προσωπικά, σ' αυτό το συμπέρασμα έχω φτάσει. Προς Θεού! Δε λέω πως δεν μπορείς να είσαι καλά και μόνος σου, αλλά ίσως να είσαι λίγο καλύτερα με έναν άνθρωπο που θέλεις δίπλα σου.

Στην προηγούμενη ανάρτηση, τα σχόλια ήταν αμφιλεγόμενα για τον έρωτα και τις σχέσεις. Μήπως να βάλουμε τον έρωτα σε δεύτερη μοίρα και να κοιτάξουμε πρώτα την επαγγελματική μας πορεία ή κάτι τέτοιο... Το βράδυ όμως δεν ξαπλώνεις με τη δουλειά σου, δε σ' αγκαλιάζει η δουλειά σου ούτε είναι αυτή που θα μπορεί να σ' ακούσει με τις ώρες. Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη για να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα "τροχοπέδη" της ζωής σου, αναφερόμενη ακόμα και σε σοβαρά προβλήματα. Το να μη βρίσκεις δουλειά, για παράδειγμα, μπορεί να είναι πιο ψυχοφθόρο όταν είσαι μόνος σου απέναντι σ' αυτή την κατάσταση. Αλλά και το να προοδεύσεις σ' αυτό που κάνεις γίνεται αυτομάτως πιο εύκολο όταν έχεις έναν άνθρωπο να σε στηρίζει. Θα υπάρξουν φορές που θα απογοητευτείς απ' τον έρωτα, αλλά το θεωρώ άδικο να ζεις χωρίς αυτόν.

Και τα Χριστούγεννα λοιπόν είναι διαφορετικά όταν είσαι ερωτευμένος. Έχεις μεγαλύτερη όρεξη για να κάνεις πράγματα. Ναι, μπορεί να είσαι καλά και μόνος και να μη θες τέτοια, αλλά στο γράμμα που θα γράψεις στον Άγιο, ζήτησε για το νέο έτος να ερωτευτείς... έτσι, για την αλλαγή. Να δεις που θα σ' αρέσει!!!

Α! Γράμμα στον Άγιο Βασίλη να γράψετε, τα 'χουμε ξαναπεί αυτά :P

Και επειδή τόση ώρα μιλάω για τη χαρούμενη αυτή γιορτή και τον έρωτα, κλείνω με Ημισκούμπρια για να... Έτσι!




Καλές γιορτές...
Giwta Ar.. :**


Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

*Για 'σένα*


Και πριν αρχίσω να γράφω τις σκέψεις μου, θα επαναλάβω μία πρόταση της Μαλβίνας Κάραλη που συναντά κανείς στο blog μου με το που μπαίνει...

Στον έρωτα, όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές, τη χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον, διαφορετικά είσαι βλάκας.

Τι είναι λοιπόν ο έρωτας;  
Γι' αυτόν πολλοί έχουν μιλήσει, ένας απ' αυτούς ο Σοφοκλής με το γνωστό "έρως ανίκατε μάχαν..." στο έργο του "Αντιγόνη".

Πρόκειται για ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις. Η φράση της Μαλβίνας Κάραλη που παρέθεσα παραπάνω, αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που πιστεύω κι εγώ για τον έρωτα. Όταν είσαι ερωτευμένος, δεν κρατάς τους τύπους, δεν κοιτάς πώς να κρύψεις τα συναισθήματά σου για τον άλλο. Είναι αυτές οι γνωστές πεταλούδες στο στομάχι... που τις νιώθεις στ' αλήθεια! Μπορεί να μη σου κόβεται απαραίτητα η όρεξη, αλλά με ένα βλέμμα του,ένα χάδι του ή μια γλυκιά κουβέντα αυτές ξεκινούν να κάνουν βόλτες στον οργανισμό σου.

Στον έρωτα υπάρχουν και τσακωμοί. Μα όταν δε θες να χάσεις τον άνθρωπό σου, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Να κοιτάς το δωμάτιο μέσα στο οποίο βρίσκεστε και να του λες ό,τι βλακεία σου έρχεται στο κεφάλι, για τον άσπρο τοίχο μέχρι εκείνο το χαλασμένο πορτατίφ, μόνο και μόνο για να σπάσει ο πάγος. Παίρνεις το πρώτο ταξί που βρίσκεις μπροστά σου ξημερώματα και πας να τον βρεις στο σπίτι του. Εκείνος σου κάνει μια σφιχτή αγκαλιά και όλα τα κομμάτια ξανά ενώνονται.

Έρωτας είναι να κάνει τον "καραγκιόζη" για να κλέψει ένα γέλιο σου, σε κάθε δυσκολία που σου έρχεται να σου ψιθυρίζει: "είμαι εγώ εδώ δίπλα σου", και όντως να είναι. Σε πειράζει και όταν εσύ μουτρώνεις, σε πιάνει, σε σφίγγει στην αγκαλιά του και σε φιλάει. Έρωτας είναι τα πόδια σου μπλεγμένα με τα δικά του στο κρεβάτι, αλλά και η φροντίδα του όταν δεν είσαι καλά.

Παύεις να σκέφτεσαι εγωιστικά... Είσαι ερωτευμένος; Τον θέλεις τον άλλο; Και τα μούτα σου αξίζει να ρίξεις και να ζητήσεις συγγνώμη, και το πρώτο βήμα να κάνεις μετά από τσακωμό κι ας πιστεύεις πως έχεις δίκιο, και να διεκδικήσεις λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω μαζί του... κι ας έχασες το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι...τι τα 'χεις τα πόδια;

Έρωτας δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πολλά, είναι συναισθήματα ανεκτίμητα. Είναι δάκρυα χαράς και λύπης, ταχυπαλμία, δάχτυλα μπλεγμένα, φιλιά και αγκαλιές, λόγια ανείπωτα. Είναι όλα τα μικρά πράγματα που κάνει καθημερινά ο ένας για τον άλλο. Είναι όλα αυτά κι άλλα, περισσότερα. 


Giwta Ar...:**


Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

Autumn, come here and love me!!


Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να νιώθεις πως έφτασε επιτέλους η αγαπημένη σου εποχή, το Φθινόπωρο.
Αν και κάνει ακόμα ζέστη, ξαφνικά ένα βράδυ αρχίζει και βρέχει καταρρακτωδώς. Εσύ κάθεσαι στο δωμάτιο σου, σκεπασμένη με ένα σεντόνι όταν ακούς τη βροχή και αρχίζεις να φαντάζεσαι. Να φαντάζεσαι μια βόλτα με την ομπρέλα κάτω απ' τη βροχή και να κρυώνεις. Ανυπομονείς να κλειστείς σ' ένα ζεστό σπίτι με ένα ζεστό ρόφημα στα χέρια και να δεις μια ταινία, χαλαρά στον καναπέ σου. Ή καλύτερα, φαντάζεσαι πως μπαίνεις σ' ένα σπίτι που σε περιμένει εκείνος με δύο ποτήρια ζεστό ρόφημα, σ' αγκαλιάζει και σου βγάζει το βρεγμένο παλτό για να μην κρυώσεις, και να μην κρυώσεις κι εκείνον, αλίμονο!
Και ξεκινάτε να βλέπετε μια ταινία, την οποία αν καταφέρετε να τη δείτε ολόκληρη, στο τέλος της μπορεί να γκρινιάζετε γιατί εντάξει,, να δεις μια χαζοκωμωδία, αλλά να μην είναι τελείως χάλια.
Παιχνίδια και συζητήσεις και γέλια, όλα κλεισμένα σ' εκείνο το σπίτι που πάντα θα είναι πιο ζεστό από τον έξω κόσμο.
Και το βράδυ περνάει. Και φτάνει το επόμενο πρωί. Τι καλύτερο από το ν' ανοίγεις τα μάτια σου και να βλέπεις τον εαυτό σου κάτω απ' τα σκεπάσματα με τα πόδια σου μπλεγμένα με αυτά του αγαπημένου σου; Η βροχή δεν είχε σταματήσει όλο το βράδυ και ίσως να είναι αυτή που σας ξύπνησε εκείνο το πρωί.
Οι στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη. Ένας ζεστός καφές πάλι ανάμεσα στα χέρια σου κι εσύ ανάμεσα στα χέρια εκείνου.

Η μέρα που ξημέρωσε ίσως να είναι ίδια με την προηγούμενη, μπορεί και διαφορετική. Εσύ αποφασίζεις πώς θα την αξιοποιήσεις.
Να προσπαθήσεις να κάνεις την κάθε σου μέρα καλύτερη. Ακόμα κι αν νιώθεις τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις να σε πνίγουν, βρες διεξόδους για να νιώθεις καλύτερα. Μπορεί να είναι ο δικός σου άνθρωπος, μπορεί οι καλοί σου φίλοι. Ίσως μια ταινία ή ακόμα και ένα ωραίο λογοτεχνικό βιβλίο. Ή και όλα μαζί.
Όσο ίδια κι αν μοιάζει η σημερινή μέρα με τη χτεσινή, στον ελεύθερο χρόνο που βρίσκεις κάνε κάτι που θα σε κάνει να σκεφτείς "αυτό μ' έκανε να νιώσω ωραία σήμερα, να ξεφύγω λιγάκι".
Βγες για έναν απλό καφέ με τους φίλους σου, να χαζολογήσετε.
Δοκίμασε να κάνεις κάτι καινούριο. Μια χειροτεχνία, μια επίσκεψη σε κάποιο χώρο που ήθελες καιρό.
Κοιμήσου μ' εκείνον, αγκάλιασε τον άνθρωπο που νοιάζεσαι και μη τσιγκουνευτείς τα φιλιά σου.

Όπου βρίσκεις μια τρύπα σ' αυτή τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνεις, προσπάθησε να την γεμίσεις με πολλά χαμόγελα που θα κάνουν και τη δική σου καμπύλη (ναι, γι' αυτή που βρίσκεται κάτω απ' τη μύτη σου λέω) να πάρει ανοδικό σχήμα.


Giwta Ar.. :**



Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

39+1 πράγμα που δεν ξέρετε για 'μένα!


Μα τι κάνετεεεε;;; Τι κάνωωωω;;; Δεύτερη ανάρτηση μέσα σ' ένα μήνα; Φτύστε με να μη με ματιάσετε!
Θα μπω στο ψητό γιατί αν δεν μπω, μπορώ να κάθομαι να γράφω βλακείες για ώρα!
Η Κατερίνα βρήκε και έκανε το "59+1 πράγματα που δεν ξέρετε για 'μενα". Αλλά επειδή τόσα πράγματα μάλλον ούτε κι εγώ ξέρω για τον εαυτό μου, θα κάνω το "39+1 πράγματα που δεν ξέρετε για 'μένα".
Είναι ωραίο να γνωριζόμαστε καλύτερα μεταξύ μας και μ' αυτόν τον τρόπο να βλέπουμε πόσα κοινά και πόσες διαφορές μπορεί να έχουμε. Δεν είναι εγωκεντρικό να μιλάς για τον εαυτό σου (εξαρτάται βέβαια από τον τρόπο που το κάνεις). Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε...


  1. Μου άρεσε πάντα να γράφω. Από το Δημοτικό ξεκίνησα γράφοντας βιβλία και σενάρια για σειρές και ταινίες. Πλέον όλα βρίσκονται στον κάδο ανακύκλωσης γιατί όσο μεγάλωνα, τα έβλεπα και έλεγα ότι είναι πολύ παιδιάστικα για να τα... στείλω κάποια στιγμή κάπου. Έπρεπε να τα 'χω κρατήσει, στη σειρά μάλιστα είχα γράψει και 2-3 επεισόδια. Δεν πειράζει, έχω φυλαγμένες όλες τις σημειώσεις μου γι' αυτά!
  2. Είμαι ψυχαναγκαστική. Όχι σε αρρωστημένο βαθμό, αλλά αν κάτι δεν είναι στη θέση του, δεν μπορώ να ηρεμήσω. Στη δουλειά, κάθε τρεις και λίγο φτιάχνω το χαλάκι της πόρτας και ισιώνω τις καρέκλες. Τα βιβλία στη βιβλιοθήκη τα θέλω με μία συγκεκριμένη σειρά και εκνευρίζομαι όταν κάποιος μου το χαλάει. Και έχω κι άλλα κουσούριαααα χαχχαχαχα
  3. Μ' αρέσει να πλένω πιάτα. Και έχω πλύνει αρκετά οικογενειακά τραπέζια σ' αυτά τα 20 μου χρόνια!
  4. Μ' αρέσει να 'εχω πρόγραμμα. Δηλαδή να ξέρω τι θα κάνω σήμερα, να ξέρω τι θα κάνω αύριο. Οι εκπλήξεις μ' αρέσουν, τα τελευταίας στιγμής με δυσκολεύουν λίγο, αλλά αυτή τη μανία με το πρόγραμμα προσπαθώ να την περιορίσω διότι πολλά παράπονα έχουν γίνει για το άτομο μου. :P
  5. Είμαι τηλεορασάκιας. Μπορώ δηλαδή να κάθομαι με τις ώρες μπροστά απ' την τηλεόραση και να βλέπω ό,τι σαβούρα έχει. Ειδικά αν παίζουν σε επανάληψη παλιές σειρές, το αγαπημένο μου! Αλλά τώρα, έτσι περίεργα όπως έχουν φτιάξει τα προγράμματά τους τα κανάλια, κάθομαι πιο συχνά στο λάπτοπ βλέποντας Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο, Στο παρά πέντε μέχρι και τις Τρεις Χάριτες.
  6. Γεννήθηκα 4 κιλά και 0,50 γραμμάρια. Δεν ξέρω γιατί μπορεί να σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, αλλά η μαμά μου παντού το λέει, αμάάάάααν
  7. Όταν ήμουν μικρή, σε ηλικία Δημοτικού, ήθελα να γίνω μαιευτήρας γυναικολόγος. Όσο το σκέφτομαι, πεθαίνω στα γέλια. Μετά ήθελα να γίνω ηθοποιός και αυτό κράτησε για πολλά χρόνια, δεν ξέρω κιόλας αν μου 'χει φύγει. Ε κατέληξα στη Δημοσιογραφία χαχαχα
  8. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μη μείνω μόνη. Και όταν λέω μόνη, δεν εννοώ χωρίς κάποιον ερωτικό σύντροφο, αλλά χωρίς ανθρώπους να με αγαπούν και να τους αγαπώ. Να με νοιάζονται και να τους νοιάζομαι. Ε, φοβάμαι και τις κατσαρίδες (σοοοοουτ)
  9. Είμαι πολύ οξύθυμη, ιδιαίτερα με ανθρώπους που έχω αποκτήσει κάποια οικειότητα. Μπορώ και κάνω υπομονή, αλλά πολλές είναι οι φορές που ξεσπάω. Προσπαθώ αυτό το χαρακτηριστικό μου να το διορθώσω, να μη νευριάζω τόσο εύκολα. Τα αποτελέσματα θα φανούν στον μέλλον :P
  10. Αγαπάω να κάνω βόλτες στο κέντρο του Ηρακλείου ( αλλά νομίζω στο κέντρο οποιασδήποτε πόλης), να ακούω μουσική, να χαλαρώνω στο σπίτι μιλώντας και βλέποντας ταινίες με δικούς μου, αγαπημένους ανθρώπους.
  11. Αν με πιάσουν τα γέλια, γελάω μέχρι δακρύων και μετά υπόλοιποι γελούν με 'μένα που βλέπουν ότι κλαίω απ' τα γέλια (ελπίζω να έγινα κατανοητή :p). Επίσης, το κλάμα μου βγαίνει αβίαστα, είμαι και λιγάκι drama queen σε ορισμένες καταστάσεις.
  12. Σιχαίνομαι να μην είναι ο άλλος ειλικρινής απέναντι μου. Δε μ' αρέσει να μου χαϊδεύουν τ' αυτιά, αλλά ούτε και να μη με "στήνουν" στον τοίχο αν  χρειαστεί. Λάθη όλοι κάνουμε.
  13. Μ' αρέσει να μιλάω απ' το τηλέφωνο και όχι πάντα από μηνύματα. Γι' αυτό, όταν βάζω κάρτα, θα πάρω σίγουρα όλους μου τους φίλους για να δω τι κάνουν και να τους ανακοινώσω πως έβαλα κάρτα. Αν πάρω κι εσάς, μην απορήσετε χαχαχα
  14. Όταν περιμένω τ' αποτελέσματα εξετάσεων (ιατρικές ή εξετάσεις σχολείου κτλ) προτιμώ να σκέφτομαι τα χειρότερα για να χαίρομαι μετά με την πιθανή επιτυχία που θα έχω, παρά να περιμένω πως όλα έχουν πάει καλά και στο τέλος να απογοητεύομαι.
  15. Δεν έχω πάει πενταήμερη. Γιατί δεν πήγε όλο το σχολείο μου. Αυτό. Τίποτα παραπάνω. Απλά ήθελα να το πω.
  16. Ξεχνάω ονόματα και πρόσωπα. Συγεκριμένα, σε δύο άτομα έχω συστηθεί πάνω από τρεις φορές. Αυτό είναι ξεφτίλα :p Τουλάχιστον τώρα τους θυμάμαι.
  17. Δεν είμαι για να πίνω πολύ. Με ένα cocktail μπορεί να είμαι και ξαφνικά ν' αρχίσω να ζαλίζομαι και να χασκογελάω. Απ' το cocktail.
  18. Πιστεύω πως στις ερωτικές σχέσεις είναι βλακεία να απατάς. Είναι σα να προσβάλεις την προσωπική σου επιλογή, εσένα.
  19. Όταν ξυπνάω, δεν είμαι και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Θέλω λίγο το χρόνο μου και μία ισχυρή δόση καφεϊνης για να έρθω στα ίσια μου.
  20. Με το φαγητό έχω μία σχέση έρωτα και μίσους. Ή θα τρώω πολύ και μεγάλες ποσότητες ή δε θα τρώω καθόλου. Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να τρώει ισορροπημένα.
  21. Είμαι άνθρωπος που θα κάτσει να σε ακούει με τις ώρες. Άνθρωπος που όταν τον ρωτήσεις "εσύ τι κάνεις; πώς είσαι; τα νέα σου;", θα σου απαντήσει "καλά μωρέ" και θα σε αφήσει παγωτό.
  22. Όταν γνωρίζομαι πρώτη φορά με νέους ανθρώπους, δύσκολα θα πιάσω από μόνη μου κουβέντα. Γενικά δύσκολα θα μου βγάλουν μία λέξη απ' το στόμα. Μόνο σε μία περίπτωση δεν έβαζα γλώσσα μέσα μου.
  23. Είμαι λίγο ξινή. Λίγο! Και όχι πάντα. Αν είμαι σε μέρος που δε νιώθω οικεία, η αμηχανία θα μου βγει σε ξινίλα. Και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις βέβαια φαίνομαι έτσι, αλλά δεν είμαι. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ!!! πολύ.
  24.  Όταν κοιμάμαι στον ίδιο χώρο με ένα άλλο άτομο και δεν είμαι κουρασμένη για να πέσω ξερή, μιλάω ασταμάτητα και για όποια βλακεία μου έρθει στο κεφάλι με αποτέλεσμα να του σπάω τα  νεύρα.
  25. Είμαι ο άνθρωπος που με μία πρώτη ματιά λες "ε εντεχνάκια θ' ακούει". Μωρέ ναιιι, αλλά λίγοι περιμένουν πως βάζω σκυλάδικα στο σπίτι μου και απλώς τ' απολαμβάνω,
  26. Τρελαίνομαι να μυρίζω τις σελίδες των βιβλίων.
  27. Αυτό που θέλω είναι να φύγω απ' το Ηράκλειο, να μείνω και να δουλέψω σε μία μεγαλύτερη πόλη. Δεν ξέρω κατά πόσο θα λειτουργήσει και αν θα μπορέσω στην ουσία να μένω στην Αθήνα, αλλά αν δεν το δοκιμάσω, δε θα μάθω ποτέ.
  28. Όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, πειράζω τα μαλλιά μου με αποτέλεσμα να τα έχω αποδυναμώσει αρκετά.
  29. Ήμουν βιβλιοφάγος, αλλά μετά που τέλειωσα το σχολείο, κάτι πήγε στραβά. Από τότε, έχω διαβάσει ολοκληρωμένα μόνο δύο βιβλία, αλλά θα προσπαθήσω να το αλλάξω.
  30. Το έχω φιλοσοφήσει για το ραδιόφωνο και το γράψιμο. Όταν πρωτοξεκίνησα το ραδιόφωνο, ήμουν απόλυτα ενθουσιασμένη και μου άρεσε πολύ, κάτι που με τον καιρό εξασθενεί λίγο. Σαν τον ενθουσιασμό του έρωτα που μάλλον δεν καταλήγει στο τέλος κάπου. Αντίθετα, το γράψιμο νομίζω πως είναι για 'μένα "η πρώτη μου αγάπη και η παντοτινή".
  31. Μ' αρέσουν οι φωτογραφίες και θεωρώ σημαντικό να έχεις κρατήσει κάποια... στιγμιότυπα απ' τις στιγμές σου.
  32. Είμαι ο άνθρωπος που θα του κολλήσει ένα τραγούδι από το οποίο θυμάται μόνο μελωδία και απλά θα πάω να ρωτήσω " μα ρε, ποιο είναι αυτό το τραγούδι που πάει "να να νανανα......" ", χωρίς να καταλαβαίνει κανείς, τίποτα.
  33. Μ' αρέσει πολύ ο ελληνικός καφές στο σπίτι με μια φίλη. (και κάπου εδώ έρχεται η μαμά μου να μου πει "πάω για καφέ στο κέντρο" χαχαχαχ)
  34. Όταν παίζω παιχνίδια, είμαι πολύ ανταγωνιστική. Αν χάσω, θα πω "μμμ έτυχε". Αν κερδίσω, θα πανυγηρίζω μέχρι αύριο :P
  35. Μπορεί κάποιες φορές να ξεχνάω σημαντικά πράγματα, αλλά θυμάμαι τι φορούρα την πρώτη μέρα του αγιασμού στην Α' Λυκείου.
  36. Πιστεύω ότι, πέραν της εξωτερικής εμφάνισης, αυτό που εκπέμπουμε, η αυτοπεποίθηση, η αύρα μας είναι αυτά που τραβούν τους άλλους κοντά μας. Και το έχω βιώσει αυτό με τον εαυτό μου.
  37. Όταν ήμουν μικρή, μέχρι και τέλη Γυμνασίου, είχα αραιά δόντια για τα οποία ένιωθα πολύ άσχημα. Ως αποτέλεσμα αυτού; Δε χαμογελούσα, δε γελούσα γενικότερα πολύ.
  38. Μη μου φέρεις λουλούδι, θα ξεχάσω ότι πρέπει να το φροντίσω.
  39. Πιστεύω στο Θεό, αλλά δεν πιστεύω πως η επίσκεψη στην εκκλησία μας κάνει πιστούς.
  40.  Αν μου αφήσεις ένα μήνα για να κάνω μια εργασία, εγώ θα φροντίσω να την ξεκινήσω τις τελευταίες δυο (ή μία) βδομάδες.




    Αυτά λοιπόν για 'μένα. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω και για'σας!


    Giwta Ar.. ;**

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Ο κος Σ. και η παρέα του *


Καλημέρα!! Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ξέρω... Έχω να γράψω πολύ καιρό. Δε θα σας πω το κλασικό "τώρα όμως επέστρεψα", γιατί δεν επέστρεψα. Όχι, όχι δεν την κλείνω την "Εδέμ" (πήγα να το κάνω και ήμουν με κλάματα πάνω απ' το πληκτρολόγιο). Απλά δε θα γράφω συχνά, θα γράφω όποτε μου έρθει. Μεγαλώνουμε, και όσο μεγαλώνουμε τόσο αυξάνονται οι υποχρεώσεις μας, αλλά όχι μόνο αυτές. Αυξάνεται και η επιθυμία μας να επικοινωνούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο, όχι τέλος πάντων έτσι όπως είχα συνηθίσει την επικοινωνία μου στην εφηβεία. Η "Εδέμ" λοιπόν θα βρίσκεται εδώ για να μοιράζομαι δυο-τρεις σκέψεις μ' εσάς, όποτε το έχω ανάγκη και φυσικά να ανταλλάζουμε απόψεις, όπως κάναμε πάντα.

Σήμερα όμως σας γράφω για να σας παρουσιάσω κάποιον. Αυτός ο κάποιος είναι ο κος Σ. Ποιος είναι ο κύριος θα αναρωτηθείτε... Αυτό που έχω να πω μόνο είναι ότι είναι ένας άνθρωπος μ' ένα καινούριο blog που η ιδέα του και το όλο concept εμένα μ' αρέσει.Σ' αυτό το blog αρχικά μας προτρέπει να του στείλουμε e-mail για τις δικές μας πρώτες φορές, όποιες κι αν είναι αυτές, αφού κι εκείνος ξεκίνησε την ιστορία του γράφοντας σκέψεις τους για το πρώτο φιλί.

Αυτός είναι ο κος Σ. που θέλει να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα και να τα λέμε, και αφού είναι η πρώτη του φορά, μ' ένα follow μπορούμε να ενημερωνόμαστε για ό,τι ανεβάζει, καθώς και να δούμε κάποια στιγμή τις δικιές μας σκέψεις (ποιος ξέρει;) που εμείς θα του έχουμε στείλει!


Giwta Ar.. :**

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Ήρθα να σας πω τα νέα μου! *


Αυτή είναι η δεύτερη ανάρτηση μέσα στον ίδιο μήνα μετά από πάάάάάάάάρα πολύ καιρό! (κλαπ κλαπ κλαπ και δάκρυα συγκίνησης).
Αυτή τη στιγμή αντί να γράφω εδώ πέρα, θα έπρεπε να γράφω στο word μου κάτι κείμενα-ρεπορτάζ γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν κι εγώ κάποιες φορές μένω πίσω. Αλλά να σας πω κάτι; Τώρα, αυτή τη στιγμή, δε με νοιάζει (σε 5' θα με νοιάζει, αλλά ίσως έχω προλάβει μέχρι τότε να τελειώσω από 'δω :p).

Ήρθα για να σας πω τα νέα μου γιατί, το ξέρω, έχουμε χαθεί λίγο έχω χαθεί πολύ. Αλλά το δεύτερο έτος σαν ελεύθερη, και ωραία, από υποχρεώσεις σχολείου δεν είναι ίδιο με το πρώτο. Και το πόσο χαίρομαι που δεν είναι το ίδιο δεν μπορείτε να φανταστείτε! Ας το πάρουμε όμως απ' την αρχή... ποια αρχή; Δεν θυμάμαι πού σας έχω αφήσει!

Απλά ο χρόνος μου πλέον είναι περιορισμένος. Έχω αρκετές υποχρεώσεις, αλλά και τον ελεύθερό μου χρόνο προτιμώ πλέον να τον περνάω με συγκεκριμένους ανθρώπους που είτε βρίσκονταν πολύ καιρό στη ζωή μου είτε εμφανίστηκαν αιφνιδίως και την άλλαξαν αισθητά.

Η σχολή προχωράει κανονικά (για όσους δεν θυμούνται, σπουδάζω πλέον Δημοσιογραφία. Η Κοινωνική Εργασία στην οποία είχα περάσει, ανήκει πια στο παρελθόν). Εργασίες, διάβασμα, κανάλια, ραδιόφωνα, όλα τρέχουν και όλα είναι ρευστά. Σε γενικές γραμμές, καλά πάει η σχολή. Ναι, κάποια μαθήματα μου περνούν αδιάφορα, αλλά αφού είμαι σίγουρη πλέον πως θέλω να ασχοληθώ μ' αυτόν το χώρο, πάλι καλά (δε με παίρνει να αλλάζω πάλι προσανατολισμό και ούτε θα το ήθελα).

Παράλληλα δουλεύω, όπως σας έχω ξαναπεί. Κάνω promotion, αλλά πλέον δουλεύω πιο πολύ, έχω ένα πρόγραμμα, κάτι που ήθελα πολύ για να παίρνω πιο συγκεκριμένα και περισσότερα χρήματα. Προωθώ που λέτε το νέο samsung galaxy s7 edge/ s7. Μάλιστα... δεν καταλάβατε τίποτα έτσι; Το νέο κινητό της samsung είναι που κάνει 800 ευρώ.. και το προωθώ... και θέλω να το πουλήσω... και το θέμα είναι ότι πουλιέται. Μη με ρωτήσετε πώς μπορούν και αγοράζουν ένα τόσο ακριβό κινητό. Σε τέτοιες ερωτήσεις δεν απαντάω!
Αυτό το πρόγραμμα με τη samsung το κάνω σχεδόν ένα τρίμηνο και έχω πολλούς μήνες ακόμα μπροστά μου, γεγονός που από τη μία με ανακουφίζει γιατί θα έχω δουλειά και κατ' επέκταση κάποια δικά μου χρήματα. Από την άλλη με απελπίζει διότι είναι 4ωρο, μα αυτές οι τέσσερις ώρες δεν περνούν με τίποταααααααα... Και αυτό γιατί ελάχιστοι σταματούν να τους ενημερώσω. Δε μου φαίνεται παράξενο, αλλά δεν παύει να είναι απελπιστικό. Ε όταν κοιτάς τον τοίχο, πώς να περάσουν οι ώρες; Τουλάχιστον έχω πολύ καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους και λέμε καμιά βλακεία να περάσει η ώρα. Χτες ας πούμε που δεν έμπαινε ούτε μύγα στο μαγαζί, το θέμα συζήτησής μας (σκεφτείτε 5 άτομα μέσα σ'  ένα κατάστημα με κινητά και τέθοια) ήταν το σεξ. Για τέτοιο βαθμό οικειότητας μιλάμε.

Μίλησα τόσο πολύ για τη δουλειά που ξέχασα τι άλλο ήθελα να γράψω. Γενικά δεν πολυβγαίνω. Δεν το παίρνουμε απόφαση να βγούμε για ένα ποτό. Την προηγούμενη βδομάδα βγήκαμε επιτέλους παρέα σ' ένα κλαμπ και γυρνάω και κάνω στη φίλη μου την Αναστασία: "αφού καλά περνάμε, να τ' αποφασίζουμε πιο συχνά". Δεν αντέχουμε πλέον μέχρι τις 6 το πρωί, όπως παλιά, κι ας είμαστε 20 χρόνων, κι ας είμαστε 2ο έτος. Όμως αυτό δικαιολογείται. Πλέον έχουμε διάφορα πράγματα να κάνουμε. Δεν καθόμαστε για να είναι η μόνη μας έννοια οι έξοδοι.
Για να σας πω την αλήθεια, μπορεί να θέλω να βγαίνω περισσότερο, κι ας μη μου το επιτρέπουν διάφορες συνθήκες, όμως φέτος νιώθω πιο πλήρης. Είμαι στη σχολή που μου αρέσει, δεν "χάνομαι" ψυχολογικά τόσο συχνά, έχω ένα πρόγραμμα, έχω πράγματα να κάνω, ξέρω τι μου γίνεται. Κι αυτό με γεμίζει περισσότερο απ' το να βγαίνω κάθε μέρα έξω (αναρωτιέμαι πού έβρισκα πέρυσι τα λεφτά χαχαχαχα)

Αυτά λοιπόν τα νέα μου. Η ζωή κυλάει ομαλά με ανθρώπους που επιλέγω και με επιλέγουν κάθε μέρα. Όσοι δεν είναι πλέον στη ζωή μου, μου το επιβεβαιώνουν καθημερινά πως δεν έχουν καμία δουλειά μαζί μου, όχι μόνο απ' αυτά που ακούω για εκείνους, αλλά κ' απ' αυτά που οι ίδιοι κάθονται και λένε για 'μένα πίσω απ' την πλάτη μου. Γιατί όταν δεν ξέρεις το λόγο που δε μιλάς με κάποιον, πας και τον ρωτάς ευθέως, δεν το λες σε τρίτους συνεχίζοντας να αναρωτιέσαι. Αλλά πάλι καλά που έχουμε και κάτι να γελάμε...


Giwta Ar.. :**

  

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Flashback!*


Ο καιρός τις τελευταίες μέρες εδώ στο Ηράκλειο είναι τόσο γλυκός. Δε φυσάει πολύ, ούτε κάνει κρύο. Απόψε που είχα ανέβει στα ΤΕΙ, "ζήλεψα" όσους θα ήταν έξω μία τέτοια βραδιά. Ήθελα να κάνω μια μικρή βόλτα, να νιώσω την άνοιξη, να δω ανθρώπους γύρω μου να κάνουν κι αυτοί τη βόλτα τους.

Τελικά κατέβηκα μία στάση πριν το σπίτι μου, στην παλιά μου γειτονιά, εκεί που έμενα μόλις πριν δύο χρόνια. Η νοσταλγία δεν ήταν τόσο έντονη όσο πριν ένα χρόνο που απλά δεν ήθελα να μένω στο καινούριο σπίτι, κι ας χωρίζεται με το παλιό από έναν μόνο δρόμο.

Πέρασα μέσα από το πάρκο της περιοχής, με τις κούνιες και την τσουλήθρα που στηρίζονται σε χαλικάκια και τα δέντρα να υψώνονται μέχρι εκεί που το μάτι δεν φτάνει. Παρατήρησα πως σε μία κολόνα έβαλαν κάδο για τα απορρίμματα των σκύλων. Μύριζε τόσο... τόσο το πάρκο μας!

Προχώρησα ευθεία, στη γειτονιά που βρίσκεται το παλιό μου σπίτι. Τα σπίτια δεξιά κι αριστερά έτσι όπως τα άφησα πριν δύο χρόνια. Σε λιγότερο από ένα μήνα, η κυρία Α. θα βγάλει την καρέκλα της και τέτοια ώρα θα κάθεται στο αυλιδάκι της μέχρι να πάει για ύπνο.
Τα σκαλιά της εισόδου στο σπίτι είδα τα έφτιαξαν. Ήταν σκέτο τσιμέντο και έβαλαν επιτέλους μάρμαρο. Άλλαξαν και τα παντζούρια. Κατά τ' άλλα, όλα ίδια.

Έφτασα στο τέλος του στενού, έστριψα αριστερά και κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό δρόμο για να γυρίσω σπίτι.
Το νέο μου σπίτι δεν είναι σε δρόμο-γειτονιά. Δεν έχουμε γείτονες να μας ακούνε ό,τι και να κάνουμε. Απέναντι έχουμε μόνο ένα χωραφάκι, ο ιδιοκτήτης του οποίου το φροντίζει και το έχει πάντα περιποιημένο.

Όταν σκέφτομαι το παρελθόν, δεν υπάρχει τίποτα που να λέω πως θα ήθελα να ξαναζήσω. Μόνο γι' αυτό το σπίτι το λέω. Θα ήθελα να μένω ακόμα εκεί. Να περνάω μέσα από το πάρκο κάθε φορά που κατεβαίνω απ' το λεωφορείο. Να χαιρετάω όλη τη γειτονιά μέχρι να μπω σπίτι.

Ναι, μου έχει λείψει, αλλά έχω συνηθίσει πλέον. και δε με νοιάζει τόσο που δεν κάνω αυτή τη διαδρομή μέχρι να κλείσω την πόρτα πίσω μου. Θα ήθελα να την κάνω, αλλά δεν πειράζει κιόλας. Στο καινούριο σπίτι, κάθε φορά που γυρνάω βράδυ, βλέπω πιο καθαρά τ' αστέρια στον ουρανό. Και αυτό είναι πολύ ωραίο. Και αν γύριζα στο παλιό σπίτι, δε θα έβλεπα τέτοιο ουρανό.
Είναι ωραίος αυτός ο ουρανός.



Giwta Ar.. :**

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Μια ευκαιρία για τον Παύλο! (Ενιαία κίνηση bloggers)

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...
Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.


Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!
Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 
Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...


Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. 
"Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 
Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  
''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι...Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί...Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα...Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.
Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!
Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.
ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079
ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490

Αναδημοσίευση από την Κατερίνα


Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Βαλεντίνε, Βαλεντίνε είσαι εδώ;

Καθώς γύριζα σήμερα το μεσημέρι σπίτι μου με τα πόδια, είχα βάλει στο κινητό ραδιόφωνο για να περάσει αυτό το 20λεπτο μέχρι να φτάσω. Εκεί που άκουγα τα τραγούδια που ακούω εγώ συνήθως (μμμ ναι, δε σας κατατόπισα.. ακούστε αυτό για να καταλάβετε στο περίπου), μπαίνει στα ξαφνικά η εισαγωγή από το "my heart will go on" και φρικάρω, γιατί ο συγκεκριμένος σταθμός δε συνηθίζει να βάζει τέτοια κομμάτια. Έλα μου όμως που είχα ξεχάσει.. την Κυριακή φίλες και φίλοι, είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Μα ξεχνιέται τέτοια γιορτή; Το συγκεκριμένο τραγούδι λοιπόν ακούστηκε στο ραδιόφωνο διότι ο σταθμός κάνει ένα διαγωνισμό. Καλεί τους ακροατές του να φωτογραφηθούν με κάτι που αγαπούν (από αντικείμενο μέχρι άνθρωπο) και μπαίνουν στην κλήρωση είτε για δύο διανυκτερεύσεις σε ένα καλό ξενοδοχείο, είτε για ένα γεύμα σε ένα νέο μαγαζί της πόλης.

Καθώς η εκφωνήτρια περιγράφει το διαγωνισμό όμως, μπαίνουν και άλλα τραγούδια! Φυσικά το "έμεινα εδώ" του Στέλιου Ρόκκου, ενώ δε θα μπορούσε να λείπει και ο Νίνο με το τραγούδι "14 Φλεβάρη, πάντοτε μαζί μακάριιιιι, είσαι τ' άλλο μου μισό μου, χρόνια μας πολλά μωρόοοοο μου" (κοροϊδεύω, κοροϊδεύω, αλλά απ' έξω τα ξέρω).

Και έρχομαι εγώ να ρωτήσω..... έχει στείλει ο άλλος φωτογραφία με τη γάτα του που λατρεύει, με το ρολόι του που ποτέ δεν αποχωρίζεται. Μ' αυτά θα πάει στο ρομαντικό το δείπνο ή στο ξενοδοχείο; Και πες ότι είναι σε σχέση, εντάξει, παίρνει τη σχέση του και πάει. Αν δεν έχει σχέση; Τι; Θα πάρει τα κολλητουμπίνια του; Σοβαρά; Σε δώρο για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου;

Η ημέρα αυτή ποτέ δεν ήταν η... αγαπημένη μου, ιδιαίτερα όσο πήγαινα σχολείο. Ανεξάρτητα από το αν ήμουν ή όχι με κάποιον, είναι πάντα πολύ σπαστικό να σε ρωτάνε "γιορτάζεις; γιορτάζεις;" και το μόνο που θέλεις να είναι να δεις ένα τούβλο να προσγειώνεται στο κεφάλι τους. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μία πολύ καλή ευκαιρία (ειδικά σε σχέσεις μεγάλης διάρκειας που έχουν χάσει τον μεγάλο ενθουσιασμό) για τα ζευγάρια να ξεφύγουν απ' την καθημερινότητα και να αφιερώσουν λίγο παραπάνω χρόνο στο ταίρι τους. Όχι όμως υπερβολές, όχι σαλιαρίσματα όπου πατάς κι όπου βρεθείς.

Πιστεύω ακράδαντα πως το καλό θα μας χτυπήσει την πόρτα, αρκεί να ξέρουμε να περιμένουμε. Για όλους εσάς εκεί έξω που ίσως να έχετε απογοητευτεί από τις σχέσεις σας, μην το βάζετε κάτω. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί εκείνο το άτομο που θα σας νοιάζεται, θα σας κοιτάζει στα μάτια, θα είναι δίπλα σας, θα σας αγαπάει. Η υπομονή όμως είναι ένα δυνατό χαρτί που πρέπει να έχετε. Μην αρκείστε σε τίποτα λιγότερο απ' αυτό που επιθυμείτε. Μην περιορίζετε τα "θέλω" σας για κανέναν. Αν κάτι δε σας κάνει, μη μένετε με τη λογική "εντάξει, που θα βρω και κάτι καλύτερο". Οι σχέσεις στις μέρες μας είναι δύσκολες. Όχι δύσκολες μόνο στο να κρατήσουν, αλλά και στο να δημιουργηθούν.
Και δε μιλάω εκ του ασφαλούς. Σταμάτησα να περιορίζω αυτά που ήθελα, δε βιάστηκα σ' αυτό τον τομέα, απογοητεύτηκα πολλές φορές, αλλά βγήκα κερδισμένη απ' όλο αυτό και μπορώ να το απολαμβάνω.

Να μένετε εκεί που σας θέλουν. Μην πιέζετε κανέναν να είναι μαζί σας. Δυνατοί και με αξιοπρέπεια. Όλα θα 'ρθουν.. Αργά ή γρήγορα, όλα θα 'ρθουν!


Giwta Ar..:**
  

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

Γέρε χρόνε.... άάάντε γεια!


Απογευματάκι της πρώτης ημέρας του χρόνου. Έφτιαξα ένα ζεστό ελληνικό καφέ, έκανα στο δωμάτιο μου ατμόσφαιρα με κεριά, σκεπάστηκα με την κουβέρτα μου και πήρα στα πόδια μου το laptop για ν' αρχίσω να γράφω.


Καλή χρονιά λοιπόν! Εύχομαι το 2016 να σας μπήκε όμορφα και να κυλίσει εξίσου ωραία. Να έχετε υγεία πάνω απ' όλα και ανθρώπους δίπλα σας που να σας γεμίζουν, να σας κάνουν να νιώθετε πλήρεις και χαρούμενοι.


Έχω χαθεί, το ξέρω! Κάνω εμφανίσεις εδώ, στο blog, αραιά και που και μετά αφήνω το χρόνο πάλι να κυλήσει. Υπάρχουν όμως καταστάσεις που άλλαξαν το 2015 και δεν είχα βρει την ευκαιρία να τις μοιραστώ μαζί σας. Πιστεύω όμως πως ήρθε η στιγμή, κάνοντας μία μικρή αναδρομή στο 2015, το οποίο και αφήνω πίσω με ανάμεικτα συναισθήματα. 


Κάθομαι και σκέφτομαι πώς γίνεται μέσα σε ένα χρόνο να έχουν γίνει τόσες αλλαγές στη ζωή μου οι οποίες έχουν αλλάξει πλέον κι εμένα την ίδια σαν άνθρωπο, σαν προσωπικότητα. 
Για το 2015 επιθυμούσα να είμαι πιο "τυχερή" από τις προηγούμενες χρονιές, να μου συμβεί έστω και κάτι μικρό χωρίς να το προσπαθήσω ιδιαίτερα διότι και άλλα πράγματα για τα οποία είχα προσπαθήσει πολύ και  μπορούσα να τα πετύχω, είδα να υψώνεται ένα τείχος μπροστά μου και να με εμποδίζει.


Μέχρι τον Ιούνιο του 2015 είχα πάρει σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου. Αρχικά έφυγα από μία κατάσταση που με ταλαιπωρούσε μήνες και που σταμάτησε όταν είχε σταματήσει και για 'μένα. Είχε σταματήσει να μου προσφέρει το οτιδήποτε, είτε θετικό είτε αρνητικό και το μόνο που είχε μείνει ήταν θυμός.
Στη συνέχεια, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να συνεχίσω στην Κοινωνική Εργασία, τη σχολή στην οποία "φοιτούσα". Με το ζόρι πήγαινα στα εργαστήρια, άσε που έβλεπα, το καταλάβαινα, ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι γεννημένη για κοινωνική λειτουργός. Ανάμεσα σε φοιτητές που το ήθελαν πραγματικά, εγώ φάνταζα γελοία. Δεν πήγα ούτε στην εξεταστική του Ιουνίου, όχι πως δεν ήθελα καλέέέ.. Με έπαιρνε ο ύπνος τα πρωινά. Απλά όταν θέλεις κάτι συγκεκριμένο, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται αδιάφορα. 
Κι εκεί που συνειδητοποιούσα πως τελικά αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ είναι η δημοσιογραφία, τσουυυπ! Μπαίνει το ραδιόφωνο στη ζωή μου! Και εκεί αρχίζω να τα βλέπω όλα πιο όμορφα. Δε θα πω ψέμματα, όταν είχα πρωτομπεί στο σταθμό, ένιωθα τελείως έξω από τα νερά μου. Όλοι ήταν χύμα, πολύ χαλαροί... Γενικά όπως δεν ήμουν εγώ, ήταν αυτοί. Όταν είχα πάει στην πρώτη συνάντησή μας με όλους τους παλιούς και νέους παραγωγούς, ήμουν σαν το μικρό κοριτσάκι που καθόταν σε μία άκρη και δεν ήξερε με ποιον να μιλήσει και τι να πει. Έλειπε κιόλας η συμπαραγωγός και φίλη μου Αναστασία (ακόμα χειρότερα), είχα πάει κι εγώ με πουκαμισάκι (τρις χειρότερα), οπότε.. κλάφ' τα Χαράλαμπε. Σιγά σιγά άρχισα να προσαρμόζομαι και πλέον όχι μόνο δε νιώθω άβολα, άλλα νιώθω και υπερτυχερή που ανήκω εκεί και έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους, διαφορετικούς από εμένα, με τους οποίους ωστόσο μπορώ να βρω εφαπτομένες. 
Επειδή όμως για το σταθμό μπορώ να γράφω με τις ώρες, σταματάω εδώ και κάνω μια διαφήμιση στην εκπομπή :Ρ... Οι "εκείνη κι εκείνη" ή αλλιώς "εκείνες" σας περιμένουν κάθε Τρίτη 4-6 στον studio fm1 105.4 ή διαδικτυακά fm1.teicrete.gr.


To καλοκαίρι μου είχε κι αυτό τα σκαμπανεβάσματά του, αλλά γενικά ήρεμα. Βγήκα, ήπια, έκανα βλακείες με την παρέα μου. Το καλοκαίρι γράφτηκα στα Ιεκ Δημοσιογραφίας με μεγάλη παρακίνηση της μαμάς μου. Δε θα σας το κρύψω, ζοριζόμουν πάρα πολύ να το αποδεχτώ. Με ρωτούσαν αν είμαι χαρούμενη που θα ξεκινήσω κάτι που μου αρέσει και απαντούσα πολύ μαγκωμένα. Όταν έδινα πανελλήνιες, όταν έβλεπα τη βαθμολογία μου, όταν υπολόγιζα τα μόρια, όχι, δεν το περίμενα πως αντί να πάω στη σχολή που ήθελα, και περνούσα, θα βρισκόμουν μετά από ένα χρόνο σε ιεκ. Και η περίοδος τέλη Αυγούστου, εκείνη η περίοδος που έβγαιναν οι βάσεις των σχολών, μία πολύ δύσκολη εβδομάδα. Αφού πέρασα αυτή τη φάση, έκατσα και σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να είμαι αχάριστη. Άλλα παιδιά δε σπουδάζουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα, κι εγώ, που οι γονείς μου προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο, κάθομαι και στενοχωριέμαι; Ανασκουμπώθηκα λοιπόν και πατώντας γερά στα πόδια μου, περίμενα να ξεκινήσω τη σχολή για να μπω σε ένα πρόγραμμα και να δω πώς είναι να ασχολείσαι με κάτι που πραγματικά σ' αρέσει. Βέβαια συνειδητοποιώ πως ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το θέμα της σχολής, αφού από τα όσα θυμάμαι απόψε, μόνο σ' αυτό είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Αλλά είδα στην πορεία πως θέλω πραγματικά να γίνω δημοσιογράφος, οπότε το αν θα βγω δημοσιογράφος από ιεκ, πανεπιστήμιο ή από οπουδήποτε αλλού είναι περιττό.  


Οι επόμενοι μήνες από Σεπτέμβρη μέχρι Οκτώβρη/ αρχές Νοέμβρη κύλησαν σχετικά ομαλά. Είχα τη σχολή μου, έκανα τις εκπομπές μου, έβγαινα με την παρέα μου, περνούσα όμορφα. Παράλληλα δούλευα, όπως όλη τη διάρκεια του έτους βέβαια,κλασικά, στις προωθήσεις! Και τα Χριστούγεννα δούλεψα στα Hondos center, όπου τα είδα όλα, αλλά τουλάχιστον δούλευα.
 Στον τομέα των σχέσεων μου με το αντίθετο φύλο, είχα απογοητευτεί και αυτό γιατί μετά από μία αρκετά μεγάλη απογοήτευση μου τύχαιναν όλο τα ίδια και τα ίδια. Σε σημείο να έχω βαρεθεί και να έχω σταματήσει να ασχολούμαι με αυτά τα θέματα. 
Έχετε νιώσει όμως ποτέ να σας εκπλήσσει η ζωή; Προς το καλό! Αυτό που μπορώ να πω είναι πως οι εκπλήξεις της είναι πολύ καλές. 


Το 2015 δεν τελείωσε έτσι όπως ξεκίνησε. Έκλεισε πολύ καλύτερα απ' όσο πίστευα και το 2016 μπήκε εξίσου όμορφα. Σήμερα μου έτυχε και το φλουρί της βασιλόπιτας, το οποίο παίζει να έχει να μου πέσει από το δημοτικό. Δεν ξέρω πώς θα συνεχιστεί αυτό το έτος. Ελπίζω έτσι όπως το φαντάζομαι, αλλά κρατάω μία πισινή ασυναίσθητα. Αυτό που θέλω είναι να απολαύσω στο έπακρο αυτά που ζω τώρα και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!


Πάντως, ο Άγιος Βασίλης φαίνεται πως διάβασε το γράμμα που του είχα γράψει πέρυσι.


Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το Ηρακλειάκι, έτσι όπως το στόλισαν φέτος. Να μας επισκεφτείτε!

Υ.Γ.2 Δεν τρώω άλλη καρυδόπιτα σήμερα, θα μου βγει απ' τη μύτη τόσο σιρόπι.

Υ.Γ.3 Καλή χρονιά είπαμε;;;






Giwta Ar..:**