«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Και μετά τις Πανελλήνιες;;;

Δύο χρόνια είχα να ανοίξω τα σημειωματάρια που είχα μέσα στις Πανελλήνιες. Ένα του 2013 και ένα δεύτερο του 2014. Ήταν... προστατευμένα, στη βιβλιοθήκη μου μαζί με όλα τα βιβλία που έχω, αλλά δεν τα άνοιγα ποτέ.
Σήμερα, για κάποιο λόγο ο οποίος δεν ξέρω ποιος είναι, αποφασισα να τα ανοίξω. Είναι εξάλλου και περίοδος Πανελληνίων, μία περίοδος που για κάποιους μαθητές περνάει εύκολα, για άλλου αδιάφορα, ενώ είναι και αυτοί που ζορίζονται πραγματικά.
Μέσα από τα όσα έχουν γραφτεί στα δύο σημειωματάρια μου, μπορεί να καταλάβει κανείς πως και εγώ και η συμμαθήτριες μου απ' το φροντιστήριο... ε, χαλαρές δεν ήμασταν.
Η ανάγκη να τελειώσει αυτό το "μαρτύριο" ήταν μεγάλη (δε νομίζω βέβαια πως τα εισαγωγικά χρειάζονται στη λέξη μαρτύριο, αφού για πολλούς υποψήφιους αυτή η περίοδος κάτι τέτοιο θυμίζει).
Ναι, ήταν δύο σημειωματάρια για να γράφω τι έχουμε σε κάθε μάθημα, αλλά ήταν και τα σημειωματάρια όλων των φίλων-συμμαθητριών μου.
Η ελπίδα μας, τα συναισθήματά μας, τα νεύρα μας, η αγανάκτησή μας, τα γέλια μας, όλα είναι γραμμένα εκεί μέσα.
Αν και αυτός ο αγώνας είναι μοναχικός, ο καθένας παλεύει με τις δικές του δυνάμεις για τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντικό το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που περνούν το ίδιο με ΄σένα. Και να τους έχεις πραγματικά δίπλα σου.
Στο τέλος και των δύο σημειωματάριων, έγραφα τις ατάκες της τάξης μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ----> Άννα: είναι ένα κεφάλι πιο κοντά από 'μένα
                             Σοφία: ααα ρε, αυτή δηλαδή δεν υπάρχειιι

Τέλειωσαν οι Πανελλήνιες, δώσαμε τα μαθήματά μας, κάποιες πέρασαν εκεί που ήθελαν, αλλά δεν πέτυχαν το στόχο τους. Και στη συνέχεια, η κάθε μία τράβηξε το δικό της δρόμο. Ρέθυμνο, Αθήνα, Ηράκλειο. Κάποιες αμφιταλαντεύτηκαν όσον αφορά στην απόφαση της σχολής τους, άλλες τα παράτησαν ή ξανάδωσαν εξετάσεις.
Όντως, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Με κάποιες έχουμε κρατήσει πιο στενές επαφές, με άλλες θέλουμε να βρεθούμε μα δεν υπάρχει χρόνος.  κάθε μία έχει το πρόγραμμά της και είναι λογικό να χάνεσαι.
Όμως, όσο κι αν έχουμε χαθεί, πάντα θα υπάρχουν στο μυαλό μου αυτά τα κορίτσια που εκείνη τη φάση την περάσαμε μαζί, με γέλια, με κλάματα, με τα πάντα!
Αυτές οι εξετάσεις δεν ειναι καθοριστικές για τη ζωή σας, τη ζωή μας. Εγώ αλλού στόχευα, αλλού πέρασα και άλλα πράγματα κάνω τώρα. Να κάνετε το καλύτερο που νομίζετε εσείς για τη ζωή σας και φροντίστε τουλάχιστον να κρατήσετε όμορφες μνήμες από τους ανθρώπους που έχετε και είχατε δίπλα σας καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των δύσκολων μηνών.

Giwta Ar... :**

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

*______*

Είμαι 20 ετών και εννέα μηνών.
Σπουδάζω Δημοσιογραφία.
Μας ανακοίνωσαν δύο μήνες πριν την παράδοση της εργασίας ότι πρέπει να κάνουμε πτυχιακή (γιατί... yolo)
Αποφάσισα το θέμα που θα πάρω και θα αναλύσω να είναι η τρομοκρατία.
Γιατί θα με ρωτήσετε... είναι ακριβώς το ίδιο ερώτημα που κάνω κι εγώ στον εαυτό μου καθημερινά.
Είδα μία εκπομπή του Σρόιτερ για να πάρω πληροφορίες. Είδα φωτογραφίες, βίντεο, έψαξα και για άλλες πληροφορίες, νύχτωσε, φοβάμαι.
Διότι φίλοι μου ναιιι, δε διάλεξα ας πούμε την ιστορία της Δημοσιογραφίας να τελειώνω, μόνο διάλεξα ένα θέμα και που έχει 56164896153 παρακλάδια και που με τρομάζει (μη γελάτε).

Και αφού σταμάτησα για να ξαναδώ το θέμα με το φως της μέρας, έβαλα ειδήσεις και ακούω αυτή τη στιγμή για το δημοψήφισμα της Τουρκίας, ενώ παράλληλα παίζει στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι , λίγο παραλλαγμένο και παρέα με μία κιθάρα και τον ξανθούλη μου.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, τα παραπάνω γράφτηκαν γιατί απλά έχω μια τεράστια ανάγκη να γκρινιάξω και γιατί έχω άγχος, αλλά εντάξει, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Εντάξει όμως, θα έρθουν και αυτά τα ωραία πάλι: πίτσα ή γύρο ή μεξικάνικο, φαγητό τέλος πάντων, στον καναπέ με κουβέρτα, αγκαλιά και ταινία (ή survivor πλέον), τραγούδια όλο το βράδυ μέχρι να αρχίσει ο γείτονας να χτυπάει τον τοίχο, χαμόγελα, φίλοι, ηρεμία... χαμόγελα, αγκαλιές, "μαγκιές"... τέτοια!

Και αφού σας είπα τα νέα μου και είμαι έτσι, γκρινιάρα, για άλλη μία φορά, σας εύχομαι Χριστός Ανέστη, να χαμογελάτε, να ζείτε!!!!


Καλό βράδυ...
Giwta Ar.. :**

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Να μιλάς, να αγαπάς, να χαμογελάς!


Σήμερα το πρωί, γύρω στις έντεκα και μισή, βρισκόμουν μέσα σ' ένα λεωφορείο για να γυρίσω στο σπίτι. Από την ίδια στάση που μπήκα κι εγώ, μπήκαν δύο μαμάδες με τα παιδιά τους στο καρότσι και άλλη μία που κρατούσε το μικρό της στα χέρια, έκατσε σε μια θέση, αλλά αυτό φαινόταν πως κάτι είχε, πιθανότατα ήταν άρρωστο.

Καθώς περνούσαμε στάσεις, η μία εκ των δύο μαμάδων που είχε καρότσι, κατέβηκε. Μέχρι που ήρθε η ώρα να κατέβει και η μαμά που είχε το παιδί στα χέρια της. Όταν σηκώθηκε, κάτι μουρμούριζε, φαινόταν ανήσυχη. 
Σταμάτησε το λεωφορείο, εκείνη είχε φτάσει ήδη στο δρόμο και η κυρία με το καρότσι μέσα απ' το λεωφορείο της φώναξε "περαστικά". Για μια στιγμή, η πρώτη σάστισε και της ζήτησε να επαναλάβει τι είπε. Και επαναλαμβάνει.

Θα μου πεις ποιο είναι το αποτέλεσμα; Γιατί το γράφω; Έχει νόημα;

Μετά απ' αυτό το σκηνικό, οι δυο μαμάδες χαμογελούσαν, η μία εντός και η άλλη εκτός λεωφορείου.
Μία μικρή στιγμή ευγένειας της μίας, μία αυθόρμητη κίνηση που δεν της κόστισε τίποτα. Αντιθέτως κέρδισε. Κέρδισε μία στιγμή χαράς βλέποντας την ανταπόκριση της άλλης μαμάς και πως της πρόσφερε ένα μικρό χαμόγελο στη δύσκολη καθημερινότητα που φαίνεται πως είχε.
Δεν κόστισε τίποτα απολύτως, και πρέπει σιγασ σιγά να επιδιδόμαστε σε τόσες ευγενικές κινήσεις που να μη μας φαίνεται περίεργο το ότι ένας άγνωστος μας είπε μια καλή κουβέντα. 

Giwta Ar.. :**


Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

Πίστες*

Αργά βήματα και σταθερά.
Καθημερινή πάλη για να αποκτήσεις αυτά που θέλεις. 
Διάβασμα για να διευρύνεις τις γνώσεις σου.
Προσπάθεια για να πας μπροστά.

Όλα αυτά κι άλλα πολλά όταν θέλεις να πετύχεις κάποιους στόχους.
Ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει να εξελίσσεσαι, να μην παραμένεις στάσιμος, να προχωράς ευθεία και προσηλωμένος. 
Να μη φοβάσαι τις αναποδιές, αυτές θα έρθουν.
Τίποτα δεν μπορείς να αποκτήσεις χωρίς κόπο.
Τώρα που ζορίζεσαι, που ξεμένεις από αντοχές και σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, τώρα οπλίσου με υπομονή.

Η ζωή έχει πίστες. 
Την πρώτη πίστα, αυτή του σχολείου, την έχεις περάσει. Είτε επιτυχημένα, είτε όχι. 
Τη δεύτερη πίστα κοντεύεις να την τερματίσεις και να πάρεις το πτυχίο σου. Όσο αγανακτισμένος κι αν νιώθεις, όσο κι αν οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν, οφείλεις στον εαυτό σου να προχωρήσεις μέχρι το τέλος της πίστας. Το μετά ναι, δεν εξαρτάται μόνο από 'σένα, αλλά εξαρτάται και από 'σένα. 
Στην τρίτη πίστα, αυτή της πρακτικής ή της δουλειάς, φαίνεται πως τα πράγματα σοβαρεύουν. Ακόμα και να μένεις με τους γονείς σου ή να σου δίνουν κάποια χρήματα, είσαι στην αγορά εργασίας (και τυχερός βέβαια αν την έχεις αυτή τη δουλειά). Είσαι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος που πρέπει να ανταγωνιστείς "θηρία", να αντιμετωπίσεις το ψυχοφθόρο επάγγελμα που επέλεξες, να μη χάσεις την ανθρωπιά σου. Και να δουλεύεις ακόμα και αμισθί, κάνοντας όμως αυτό που θέλεις.

Οι πίστες συνεχίζονται. Ο καθένας τις προχωράει στη ζωή του με όποιο τρόπο θέλει. Κάποιος με μία οικογένεια, άλλος με μία μεγάλη καριέρα...

Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σε στηρίζουν; Αναμφισβήτητα! Μόνος σου δεν μπορείς να προχωρήσεις... ή μάλλον μπορείς, αλλά όχι με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθεις πλήρης.
Οικογένεια, φίλοι, σχέση, παίζουν καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία σου.
Ένας άνθρωπος μπορεί να σου δώσει δύναμη εκεί που λες "τα παρατάω". Μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα στο τέλος της μέρας μπορούν να γαληνεύσουν την ψυχή σου και να σε γεμίσουν με αποφασιστικότητα για την επόμενη γεμάτη και δύσκολη μέρα. 

Είναι και μόνο η σκέψη πως δεν είσαι μόνος σου. Πως όταν αρχίσεις να κλαις, κάποιος θα πονάει μαζί σου και θα σου σκουπίζει τα δάκρυα. Και όταν χαμογελάς, εκείνος θα ηρεμεί.

Η ζωή δεν είναι "ποιος θα φάει ποιον", αλλά "τι θα κάνω για να γίνω καλύτερος". Όπως μου είπαν σήμερα, το να γίνεις... ρουφιάνος και κακός για να προχωρήσεις σε μία δουλειά, είναι η εύκολη λύση. Το να κάνεις βήματα με την προσπάθεια και την αξία σου είναι πιο δύσκολο, αλλά έχει και πιο γλυκιά γεύση στο τέλος. 
Εσύ διαλέγεις τον τρόπο, εσύ διαλέγεις τους ανθρώπους που θα έχεις δίπλα σου και στα όμορφα και όταν τα πράγματα... ζορίζουν.


Καλό βράδυ..
Giwta Ar.. :**

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Μπλε Δευτέρα;


(ο τίτλος αποτελεί προϊόν ανύπαρκτου χιούμορ)

Άλλη μία Δευτέρα ξημέρωσε, απ’ αυτές τις δύσκολες καθώς είχαμε συνηθίσει την… ξεκούραση του Σαββατοκύριακου και ερχόμαστε πάλι αντιμέτωποι με την άγρια καθημερινότητά μας. Το ξυπνητήρι ξαναχτυπάει μανιωδώς προσπαθώντας να σε ξυπνήσει, το πάπλωμα σε έχει κουκουλώσει, αλλά σηκώνεσαι με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα γιατί οι υποχρεώσεις σε καλούν.

Δευτέρα λοιπόν… αλλά όχι η οποιαδήποτε Δευτέρα, καθώς λένε πως εκείνη η μέρα είναι η πιο μελαγχολική μέρα του χρόνου, σύμφωνα με μία επιστημονική μελέτη. Είναι η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου που σε κατακλύζουν, λέει, αρνητικά συναισθήματα, σκέφτεσαι τους στόχους που δεν έχεις πραγματοποιήσει και έτσι μελαγχολείς και άλλα πολλά που σε... ρίχνουν.

Σαν Blue Monday τη γνωρίζουμε όλοι αυτή τη μέρα γιατί… blue Monday είχαμε και στο χωριό μας. Το 2005 ήταν η πρώτη blue Monday και ακούγεται πολύ φυσιολογικό γιατί πριν από το 2005 ο κόσμος δεν είχε προβλήματα, δε μελαγχολούσε, δε σκεφτόταν τους στόχους του.

Εγώ εκείνη τη Δευτέρα ξύπνησα όπως και τις υπόλοιπες μέρες· με το ζόρι, αλλά ξύπνησα. Έκανα τις δουλειές μου, μίλησα με τους ανθρώπους μου, ήπια καφέ, νευρίασα, χαμογέλασα, δούλεψα, σκέφτηκα για τη ζωή μου. Το μεσημέρι γέλασα με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να προχωρήσω στο δρόμο απ’ τον πολύ αέρα και είχα το κεφάλι στραμμένο προς την αριστερή πλευρά για να μη χαλάσουν τα μαλλιά. Το απόγευμα βγήκα για ρεπορτάζ σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και το βράδυ είδα την "Ζωή του Πι" σκεπασμένη με μία κουβέρτα και μία αγκαλιά.

Άλλοι κοντινοί μου άνθρωποι την Blue Monday την πέρασαν διαβάζοντας για την εξεταστική τους και αγχωμένοι για το αν θα περάσουν τα μαθήματα. Εεεμ πέφτει και μέσα στην εξεταστική! Θέλουν δε θέλουν  οι φοιτητές θα μελαγχολούν. Άλλοι πάλι στεναχωρήθηκαν γιατί κάτι συνέβη στη ζωή τους ή στον περίγυρό τους. Υπάρχουν, στον αντίποδα, κι αυτοί που όλη μέρα ήταν μ' ένα χαμόγελο στο στόμα και στα μάτια. Ή εκείνοι που διαφορετικά ξεκίνησε η μέρα τους και διαφορετικά έκλεισε.

Μπορώ να γράφω για ώρες κατηγορίες ανθρώπων και την ψυχοσύνθεσή τους εκείνη τη μέρα, αλλά δε χρειάζεται.
Πάντα θα υπάρχουν μέρες πιο μελαγχολικές, πάντα θα υπάρχουν μέρες πιο χαρούμενες. Το θέμα είναι πώς τις ορίζουμε εμείς τις μέρες μας, Πόσο αφήνουμε μία αποτυχία να μας επηρεάσει. Και σας μιλάει αυτή που αραιά και που βγάζει τον εαυτό της άχρηστο.
Αλλά για πόσο θα κλαίμε τους ανεκπλήρωτους στόχους μας, μια ερωτική απογοήτευση, ένα λάθος στη δουλειά;  Αν αρκεί μόνο μία Blue Monday και την επόμενη μέρα να αρχίσουμε να το ζούμε λίγο και να κινητοποιούμαστε, τότε εντάξει... Σ' αυτή την περίπτωση ας τη δεχτούμε αυτή τη... "γιορτή".


Giwta Ar.. :**